İÇİNDEKİLER

  HİKAYE ADI …………….. YAZAR ADI

2.OKÇU ………………………………….. ENES A.

3. KÖŞEDEKİ ÇİÇEKÇİ ………………… MERVE O.

4. SES ……………………………………. BÜNYAMİN T.

5.OKUL ÖZLEMİ ………………………… HAVVA SUDE.

6.ÖLÜMÜN RÜYASI …………… ……….. EMİR BATIN Ö.

7.GÜZEL MEMLEKETİM ………………… HATİCE D.

8. MAVİ BALONLAR ……………………… ELİF K.

9. AYRILIKLA ÖZLEMLE BERABER …….. NURTEN T.

10.ÇOK UZAKLARDA …………………….. SEDA T.

11.AŞEKA ………………………………….. SELİN K.

12.SAHİLE DOĞRU ………………………….. BERSU M.

13.ÖZLEDİM …………………………………. NEHİR O.

14.KENDİNİ ÖZLEMEK ……………………… İREM C.

15.KARANLIĞA DOĞRU ………………….. ARJİN Ö.

16. ZOR GÜNLER ………………………….. ASLI E.

17.İÇİMDEKİ SIZI ……………………………….. BERRA K.

18. AVAZ AVAZ YANAN HASRET ……….. BİLAL EFE G.

19.VATAN UĞRUNA …………………………… ECE A.

20.KENDİ SUYUMDA BOĞMAYIN BENİ ……… EDA K.

21. KÜÇÜK BİR YÜREĞİN ACISI …………….. İKRA K.

22. YILDIZLARIN SEYRİ …………………….. İREM K.

23.MART AYI …………………………………. MERYEM K.

24.SAHİPSİZ MEKTUPLAR ……………….. NAZ ŞEYMA S.

25.GÜNEŞİM ………………………………… NİSANUR K.

26.KAYBEDİŞ ………………………………… SEDANUR Ş.

27.BEŞ AY …………………………………. SÜMEYYE SUDE Ş.

28.OKULLARA ÖZLEM ………………………. NUSRET KAAN O.

29.ÖZLEM ……………………………………… DAMLA A .

30.BATAN DERE ……………………………. ŞEVVAL B.

31. YENİDEN DOĞAN GÜNEŞ ………………. ELİF K.

32.80’LERE HASRET …………………. MERYEM ELİF K.

33. HAYAT ………………………………. MUHAMMET BİLAL G.

34.BEN BURALARA NASIL GELDİM ………….. EMRE Y.

35. YARIM KALAN MEKTUP …………………. REYHAN B.

36.TOPAÇ ……………………………………. NİSA Y.

37.AİLE ÖZLEMİ ………………………… MUHAMMET EMİN Ş.

38.BABADAN YETİM HATUN ANA OĞLU ALİ’NİN HİKAYESİ..MUSTAFA Ç.

  KÖŞEDEKİ ÇİÇEKÇİ

           *(Açelya çiçeği sevgiliye özlem duymayı temsil etmektedir.)

Öğleden evvel saat on birdi. İçinde garip bir üzüntü olan Can biraz hava almak için dışarıya çıkmış ve nereye olduğunu bilmeden ağır ağır yürümekteydi. Bir müddet yürüdükten sonra kendini sürekli geldiği o sokağın başında buldu. İhya eden, dinginlik veren bu sokağı çok severdi. Canı ne zaman sıkkın olsa ayakları onu buraya sürükler, hayretler içerisinde etrafına bakmasına sebebiyet verirdi. Henüz küçük yaşta olan Can çabucak mutlu olabilen bir çocuktu, ondan ötürü olacak ki bu sokağın her bir yerinde mutlu olacağı güzellikler bulurdu. Hele Ekrem Bey’in köşedeki çiçekçisi yok muydu, önünden her geçişinde gözü güzelim açelyalara ilişirdi. Çoğu zaman neden açelyalara uzun uzun baktığını, neden açelyalara baktığında yüzünde istemsizce masumane bir tebessümün belirdiğini sorgulardı. Can o günde her zaman yaptığı gibi yavaş adımlarla çiçekçiye doğru yürüdü ve bir müddet açelyalara baktı, o sırada içeriden çiçekçinin sahibi Ekrem Bey çıktı. Tabii Can öyle dalmıştı ki Ekrem Bey’in ona bir şeyler söylediğini bile zar zor fark etti. 

“ Annen için mi bakıyorsun ufaklık? ” diye sormuştu Ekrem Bey.                                                                                           Can gözlerini çiçeklerden ayırıp adama baktı:                                                                                                                   “ Hayır efendim annem için bakmıyorum, sadece ne zaman buradan geçecek olsam gözlerim açelyalara ilişiyor, tuhaf bir güzellikleri var.”                                                              Ekrem Bey çocuğun yanına biraz daha yaklaşıp:                                                                                                

“ Sahi diğer çiçeklerden biraz farklıdırlar, mesela gölgeyi sevdiklerini ve kokusuz olduklarını biliyor muydun? ”                                                                                                             Can hayretler içerisinde okulda öğrenmiş olduğu bilgiyi düşündü. Halbuki bitkiler güneş ışığı sayesinde fotosentez yapardı, insanlar nasıl suya muhtaçsa onlar da güneş ışığına muhtaçlardı. Gerçekten de açelyalar tuhaf bitkilermiş, hele kokularının olmaması ne garip.. Belki de diğer çiçeklerden farklı olmaları onları bu kadar güzel kılıyordu..                                                                                                               Kafasını tekrar açelyalara çevirip:                                                                                                                          “ Hayır bilmiyordum ama şimdi kendimi onlara daha yakın hissettim, çünkü çoğu insan farklılığın kötü bir şey olduğunu düşünüyor efendim, sizce farklı olmayı istemek bir hastalık mı? ”                                        

  Ekrem Bey bu yaştaki bir çocuğun böylesine sualler sormasını garip bulsa da cevapsız bırakmak istemedi. Düşünceli bir tavır takınmaya çalışıp sakalını sıvazlarken bir yandan da çocuğa cevap verdi:                                                                                                                                          Farklı olmayı istemenin bir çeşit hastalık olarak nitelendirildiğini sanmıyorum evlat, lakin farklı olmayı istemek yerine iyi bir insan ol, iyi olmak yeterince farklıdır.”                                                                           

Can bir müddet sessiz kaldıktan sonra Ekrem Bey’e dönüp:                                                                               

 “ Haklısınız, iyi olmak yeterince farklıdır.” dedi ve bir işinin olduğu aklına gelmişçesine oradan koşarak uzaklaştı. Ekrem Bey ise çocuğun arkasından uzun uzun baktı…                                                                  

Bu hadisenin üzerinden henüz birkaç gün geçmişti ki Can okul dönüşü eve giderken kaldırımda oturmuş ağlayan bir kıza denk geldi, kız mütemadiyen hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Can bunu görmezden gelip yoluna devam edemedi ve usulca yanaşıp “İyi misin?” diye sordu. Kız ilk başta Can’ı fark etmemişti, hatta soru sorduğunu bile anlamamıştı. Çünkü kız duyma engelliydi, henüz çok küçükken havale geçirmişti ve mucizevi bir şekilde duymamasına rağmen konuşabiliyordu. Tabii bunun yanı sıra Can kızın çiçekçi Ekrem Bey’in kızı olduğundan da bihaberdi. İşte Can ve Açelya o kaldırımda tanışmışlardı. Evet kızın adı Açelya idi, Can gibi Ekrem Bey de bu çiçekleri çok sevdiğinden kızına Açelya ismini vermişti. Belki o sohbetin olduğu gün Can birden koşup gitmeseydi Ekrem Bey yakınlık duyduğu bu çocuğa kızından bile bahsedebilirdi, lakin elden ne gelir olayların böyle gelişmesi icap etmişti…

                                          * 

Can ve Açelya’nın arasında geçen vaka ve hasbihali anlatmak icap ediyorsa tam olarak şöyleydi;

Kızın cevap vermemesi üzerine Can yavaşça kızın omzuna dokunup sualini yineledi. Bu temas neticesinde irkilen kız ağlamasını bastırıp bir müddet sessizce Can’ın yüzüne baktı ve ardından:                              

“Bir şey mi dedin?” diye sordu. O sırada Can’ın gözü kızın kulağındaki cihaza ilişti ve gözlerini oradan ayırmayıp “İyi misin? diye sormuştum” dedi. Kız karşısındaki çocuğun kulağına baktığını ve bununla ilgili bir şey söylemekten çekindiğini anlamış olacak ki elini kulağına götürüp:                                           

“İşitme engelliyim, söylediklerini dudaklarına bakıp anlayabiliyorum. O yüzden az önce seni fark edemedim.” dedi ve usulca elini kulağından çekip kucağına koydu. Can işitme engelli birinin konuşabilmesine şaşırmıştı ama kıza bu şaşkınlığını belli etmemeye çalışıp yanına oturdu. Kız Can’ın bir şey söylemesine meydan vermeden şu soruyu yöneltti:                                                                                                              

“Merak  ediyorsun değil mi?”                                                                                                                                       Can bu soru karşısında anlamazlıktan geldi:                                                                                                                  “Neyi?”                                                                                                                                                                             Kız:                                                                                                                                                                                   

“Nasıl duymadığım halde konuşabildiğimi.. Bunu merak eden tek sen değilsin, yani çekinmene gerek yok. Bazen gittiğim doktorların bile inanamayıp şaşırdıkları oluyor. “Konuşmayı öğrendikten sonra işitme kaybın olmuştur.” diyorlar. Halbuki iki yaşımdayken olmuş. Böyle işte, ben de bilmiyorum nasıl olduğunu. Mucize gibi…”                                                                                                                                             Can kızın bunları anlatırken yüzünde tebessümle ve hiç çekinmeden anlatmasına hayran kalmıştı. Çünkü engellilik durumları olan insanların bazıları bu durumdan utanıyorlardı. Halbuki onları diğerlerinden ayıran bir şey yoktu, onlar da herkes kadar birer insandı. Sadece farklılık durumları vardı ama Charles Bukowski’nin de dediği gibi; “Hangi çiçek, diğerini “sarı açtı” diye ayıplar? Hangi kuş, “farklı ötünce” diğerine yasak koyardı ki?…”                                                                                                                                  

Can da kıza ayak uydurup tebessüm etti:                                                                                                                                                                                       

“Peki sormamda bir sakınca yoksa az önce neden ağlıyordun?”                                                                                       Kız:                                                                                                                                                                                           

“Bazen yoruluyorum, hepsi bu. Önceden işitme engelliyim diye ağladığım oluyordu ama sonra fark ettim ki aslında duymadığım için ağlamıyorum. Çünkü zaten sizin nasıl duyduğunuzu bilmiyorum, benim kaybettiğim şey duymak değil aslında sadece herkes gibi film izleyemiyor, şarkı dinleyemiyor olmak. Mesela evde herkes televizyon izlerken ben kuru gürültüyü çekiyorum. Bu gibi durumlarda ben de bir şeylerin eksik olduğunu daha güçlü hissediyorum. O yüzden bazen beni farklı kılan şeyin ne olduğunu ya da neden böyle olması gerektiğini sorgulayıp duruyorum. Sen de bu anlardan birine denk geldin.”                                                                                                                                                                            

Can tam bir şey söyleyecekti ki kız: “Benim gitmem gerek babam merak edecek yoksa.” deyip ayağa kalktı ve gidecekken:                                                                                                                                                  

  “Bu arada ben Açelya.” diyerek elini uzattı. Can bu tesadüfe şaşırırken aynı zamanda kızın uzattığı eli sıktı:                                                                                                                                                                     

“Ben de Can.” dedi. Kız usulca elini çekerken Can:                                                                                    

“Sana  evine kadar eşlik edebilir miyim?” diye sordu ve kızla birlikte evin yolunu tuttular.. 

Tahmin edeceğiniz üzere Can, o gün Ekrem Beyin Açelya’nın babası olduğunu da öğrendi. Ve o günden sonra iki çocuk birlikte büyüdüler. Bu süre zarfında Can hep Açelya’nın yanındaydı, onu gözünden bile sakındı. Ee ne de olsa ikisi de artık birer genç olmuştu mamafih Can gönlünü bu kıza kaptırmasın mı? Sevdasını kıza ha söyledi ha söyleyecek derken bir baktık yıllar su misali akıp geçti…

                                          *

  Şimdi aradan yıllar geçmişti ve Can hala o çok sevdiği sokaktaydı, fakat değişen bir şeyler vardı. Köşedeki çiçekçinin yeri boştu, çünkü beş yıl önce Ekrem Bey’in işleri kötü gitmeye başlamış ve bunun üzerine aile buradan taşınıp memleketlerine gitmeye karar vermişlerdi. Can’ın gözleri eskiden olduğu gibi yine açelyaları arıyordu, bazı alışkanlıklar öyle kolay sökülüp atılamıyordu işte, adeta bir sarmaşık gibi insanın bedenine, ruhuna sarılıyorlardı. Sokakta çiçekçinin yokluğu o kadar güçlü hissediliyordu ki, sanki sokağa hayat veren tek şey çiçeklerdi. Onlar gittikten sonra da artık bu sokak ölü bir insan yüzü gibi soluk ve bir o kadar renksiz kalmıştı.. 

Can da işte Açelya’sı gittikten sonra bu sokağa benzedi, ruhunun ışığını kaybetti. Yıllarca ona hasret sokaklarda, ona hasret yaşadı. Her günü onu özlemekle geçti, hani küçükken açelya çiçeğinin güneşe pek de muhtaç olmadığını öğrenmişti ya, evet belki Açelya güneşe muhtaç değildi ama Can Açelya’ya muhtaç hissediyordu. Sanki vücudundaki her bir organ onu görebilmek ümidiyle görevlerini yerine getiriyordu. Böyle bir haldeydi işte..                                                                                                               

Aradan geçen bunca zamana karşın değişen bir şey vardıysa o da Can’ın eskiden açelyalara baktığında içinde doğan tarifi zor duygunun ne olduğunu artık anlamasıydı. Biliyordu artık açelya özlem demekti, hasret kalmak demekti..  Belki yıllarca ayrı kalmışlardı ama bunun ismi ayrılık değildi ki. Şairin dediği gibi: “Ayrılık diye bir şey yok. Bu bizim yalanımız. Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var..”                                                                                                          

  Sahi özlemek neydi? İnsan birilerini, bir şeyleri özlüyordu evet ama özlediği o insanın varlığı mıydı, yoksa onunla yaşadığı anlar mı? Özlemek ne büyük bir boşluktu, ucunu bucağını bilmediği sonsuz bir boşluk…  Can ise bu boşlukta yitip gitmemek için çırpınıyordu. Bir kez görsündü, bir kez nasıl olduğunu ne halde olduğunu öğrensindi sonra o boşluktan elbet çıkacaktı. Karşısına geçecek ellerini usulca tutacak ve şu cümleleri söyleyecekti; “Özleyerek geldim bu günlere, seni severek, her seferinde daha çok severek. Bazen seni özlediğimde çok çaresiz hissettim kendimi. Benim için özlem ne bir şeye duyulan hasretti ne de ulu bir arzulayış. Seni özlemek; içten içe ağlayıştı ya da senden ayrı yaşayış..”

Geçen gün yabancı bir numara aradı, oydu Açelya’sıydı. Meğerse evlenmiş ve bir de çocuğu olmuştu…

Okul Özlemi

    Ayşe ve arkadaşları için yine sıradan bir gündü.Sadece onun için değil aslında herkes için her zamanki gibi bir gündü.o gün okullarında son gün olduğunu nereden bilebilirlerdi ki ? Ayşe , ikinci dönemin başlarındaydı.Bu yıl kendini biraz daha büyümüş hissediyordu çünkü o artık 9. sınıf öğrencisiydi.Yeni bir okul,yeni arkadaşlar,yeni öğretmenler farklı bir ortamdı.Fakat o çok sosyal bir çocuk olduğu için bu duruma daha ilk haftada uyum sağlamıştı.Hemen kendine bir arkadaş grubu kurmuştu bile.Öğretmenleri tarafından da çok seviliyordu.Çünkü derslere katılımı çok iyiydi ve azimliydi.Notlarını yüksek tutmak için elinden geleni yapıyordu.Okulunda çeşitli aktivitelerde gönüllü olarak görev alıyordu.

      Akşam olmuş,Ayşe okuldan eve gelmişti.Akşam yemeğini yedikten sonra haberleri izlemek için ailesiyle birlikte televizyonun başına oturdu.O gün gerçekten de çok ilginç haberler çıkıyordu.Ayşe anlamaya çalışıyor fakat o anda bir anlam veremiyordu.Haber spikeri,Çin’in Vuhan kentinden yayılmakta olan ve Dünya’yı kısa bir sürede saracak olan bir virüsten bahsediyordu.O an tabii bu olanaksız diye düşündü Ayşe.Sonra da ailesine dönerek 

       -Bu  gerçekten olabilir mi ? Bu virüs tüm Dünya’yı etkisi altına alabilir mi ? İnsanlar ölebilir mi ? Diye sordu .

        -Olabilir,diye cevap verdi babası.

         O da bu duruma bir anlam verememiş,şaşkınlık içerisinde haberleri izliyordu.

        Ayşe yavaşça kalktı ve odasına gitti.Ödevlerini yapmak için masasına oturdu fakat aklından televizyondaki görüntüler ve spikerin dedikleri çıkmıyordu.Saat geç olmuştu ve Ayşe yatmalıydı.Kafasındaki deli, cevapsız sorularla yattı.Perdeyi hafif araladı, dışarı baktı.Sokak, gözüne çok kasvetli ve karanlık göründü.İçi ürperdi.Olabilir mi ? Herkes hastalanıp ölebilir mi ? Hayır dedi sonra da.Böyle düşünmemeliyim.Yatağına uzandı,gözlerini kapattı.Uyumalıydı artık.Çünkü yarın okul vardı.O sırada kendinden geçti ve uyuyakaldı.

           Bir ses duydu ve başını o tarafa doğru çevirdiğinde insanların başlarına camdan fanus şeklinde kask taktıklarını, vücutlarında hortumlar dolanmış bir şekilde sokakta dolandıklarını gördü.Kimse birbirinin yanına yaklaşmıyor hatta konuşmuyordu.Ayşe korkak gözlerle onlara baktı ve yanlarına yaklaştı,neden bu şekilde giyindiklerini sordu.Onlar da,baksana dediler.Gökyüzünü eliyle işaret etti yaşlı bir amca.Ayşe başını kaldırdı,hayretle gökyüzüne baktı.Gökyüzü görünmüyordu.Kapkara bir sis bulutu,gökyüzünü kaplamıştı.İnsanlar nefes alamıyordu.İçlerinden birisi:

          -Yaşayabilmemiz için camdan fanusları başımıza takmalıyız ve bu hortumlardan gelen oksijenle nefes alabiliriz,dedi.Ayşe o şekilde giyinmemişti ve amaa, dedi.Ürkek bir sesle:

          -Ben böyle giyinmedim fakat nefes alabiliyorum.

           Tam bunu düşünürken çığlık atmaya başladı,çok korkmuştu.Böyle bir dünyada yaşamak istemiyordu.

           Ayşe sıçrayarak gözlerini açtı.Gördüğü bir rüyaydı.Ayşe’nin sesine annesi diğer odadan koşarak geldi.

           -Ne oldu sana neden ağlıyorsun? diye sordu.

           -Anneciğim çok kötü bir rüya gördüm,çok korkuyorum.Herkes ölüyordu dedi.Annesi :

           -Kızım sarıl bana.Korkma kâbus görmüşsün, dedi .Ayşe’yi yatağına yatırdı, sıkıca sarıldı.

           -Haydi uyu şimdi.Yarın okula gideceksin,dedi.

           -Tamam anneciğim,dedi Ayşe ve uykuya daldı.

           -Sabah saat 08.00 olmuştu.Alarmın çalması ile gözlerini açtı.İçinde akşamdan kalma bir endişe vardı.Her zamanki gibi itina ile hazırlandı,evden çıktı.Servisini beklemeye başladı.Servis geldi fakat o mutlu hali o gün yoktu.Bunu servis şoförü Ali Bey hemen fark etti.

           -Neyin var Ayşe? Ne oldu ? Rahatsız mısın ? Diye sordu.

           -Hayır,iyiyim.Sadece akşam bir kâbus gördüm ve onun etkisinden çıkamadım, dedi Ayşe.

          Ders zili çalmak üzereydi.Servis okula geldi.Ayşe servisten indi.Okulun bahçesine girdiğinde etrafına ürkek bir şekilde baktı.Sınıfa koştu,sırasına oturdu.Arkadaşları o gün Ayşe’nin nesi olduğunu anlayamadılar.Hareketlerine bir anlam veremiyorlardı.Çünkü her zamanki hali yoktu.Her zaman gülen ve etrafa mutluluk saçan Ayşe, o gün çok farklı ve her an bir şey olacakmış gibi,tedirgin davranıyordu. Sıra arkadaşı ona:

         -Neyin var senin Ayşe, diye sordu.

         -Yok bir şeyim iyiyim,diye yanıt verdi.

Tam o sırada okul müdürü bir duyuru yaptı.Okulların belli bir süre kapanacağını salgın bir hastalığın yayılmakta olduğunun açıklamasını yaptı.Nasıl yani,dedi bütün öğrenciler.Artık okula gelemeyecek miyiz? Bu mümkün olabilir miydi? Okula gelmeden eğitimlerine devam etmeleri nasıl mümkün olabilirdi ki? Bütün öğrenciler evlerine gönderildi.Ayşe sanki  olacakları daha önceden biliyormuşcasına arkadaşına döndü. Gözlerinin içine bakarak:

           -Bu yüzden endişeliydim, korkuyordum ve korktuğum şey gerçek oldu.

           -Nasıl yani? Diye karşılık verdi arkadaşı.

           Kollarını açtı,sarıl bana diye ağlamaya başladı.Arkadaşına o kadar sıkı sarılmıştı ki hiç ayrılmak istemiyordu.Yavaş adımlarla servisine yaklaştı.Servisin içine üzgün bakışlarla baktı.Serviste hep konuşarak gelen Ayşe,o akşam hiç konuşmuyordu.Evine yaklaştıklarında kalktı ve :

            -Hoşçakal Ali Abi,dedi.

            Yavaşça indi,evine girdi.Nasıl bir yol izleyeceğini,şu saatten sonra neler olabileceğini hiç bilmiyordu,düşünemiyordu

bile.Birkaç haftalığına kapanan okulların açılma süresi daha fazla uzayabilir miydi ? Kafasında deli sorular vardı, cevabını alamadığı bir sürü soru.Arkadaşlarından uzakta olmak onu çileden çıkarıyordu. Elinden bir şey gelmiyordu.Şu an için yapılabilecek tek şey insanlarla temastan kaçınması olacaktı.O anda hangi duyguları düşüneceğini bilmiyordu.Bundan sonraki süreç nasıl ilerleyecekti, en ufak bir fikri yoktu.Günler geçiyordu.Birkaç hafta sonra yine alınan bir karar doğrultusunda okulların açılmayacağı açıklandı.Havalar çok sıcak ve boğucuydu.Salgından dolayı tatile gitme gibi bir şansları da yoktu.Diğer kişilere oranla kendini şanslı görebilirdi,öyleydi de.Bu okuldan uzakta olduğu zamanları eve kapanarak değil de anneannesi ve dedesinin yanına giderek köyde geçirebilirdi.Orada doğa ile başbaşa kalmak onu kendine getiriyordu.Her sabah kalktığında kuş sesleri ile birlikte annesi, kardeşi ve dayısıyla şelaleye doğru yürüyüş yapıyorlar,şelalenin âhenkle akan suyunu izliyorlardı.Bu onun içini rahatlatıyor, biraz olsun arkadaş ve okul özlemini giderebiliyordu.Ağaçlardan taze meyve toplamak,anneannesi ve dedesiyle bahçe işleri ile uğraşmak ona iyi geliyordu.Bahçede iki tane köpeği vardı. Onlarla birlikte yürüyüşe çıkmak,köyün yollarında koşturmak ona terapi gibi geliyordu.Fakat birkaç gün sonra eve gitmek zorundaydı.İstemeyerek de olsa bavullarını toplayıp Bursa’ya döndüler.İçini yine bir kasvet kaplamıştı.Sokağa çıkma yasakları arka arkaya gelmekteydi.Bir sabah babası Ayşe’ye seslendi:

            -Kızım,kardeşinle birlikte yanıma gelin birlikte uçurtma yapacağız, dedi.

             Evleri dört katlıydı.En üst kata,terasa çıktılar.Kocaman masmavi devasa bir uçurtma yaptılar.O sırada Ayşe gökyüzüne baktığında gökyüzünün maviliğinde, bembeyaz bulutların arasında süzülmekte olan rengarenk onlarca uçurtma gördü. Hepsi bir kelebek edâsıyla süzülüyordu.

           -Babacığım,dedi Ayşe.Bizim uçurtmamız da bu kadar yükseğe çıkacak mı?

           -Elbette,diye cevap verdi babası.

           O sırada uçurtması gökyüzünde diğer uçurtmaların arasına karışmıştı.Upuzun kuyruğuyla bir gelin gibi süzülüyordu.Akşam olmaya başlamış, güneş hafiften batıyordu.Ayşe’nin bakışları taa uzaklara daldı gitti. Bir gün daha bitmek üzereydi fakat hiçbir şey değişmemişti.Her şey belirsizlik üzerinde ilerliyordu.Bu kadar çok bilinmeyen varken kafasındaki soru işaretlerine bir cevap bulamıyordu.Bir sabah öğretmeninin attığı mesaj ile uyandı.

            -Akadaşlar,diyordu öğretmeni. Bundan böyle derslerimizi sanal ortamdan devam ettireceğiz.

             Ayşe o an düşündü.İçinde yaşadığı özlem bu şekilde son bulacak mıydı? Tabii ki hayır. Sıralara oturmak, arkadaşları ile tenefüslerde eğlenmek, kâh ağlamak kâh gülmek, bir şişe suyunu paylaşabilmek, tosunun ucundan ısırmak, arkadaşları ile şakalaşmak… Sanal ortamda ne kadar mümkün olabilirdi ki? Ama yine de bir nebze de olsa bu şekilde ders yapmak iyi gelebilir diye düşündü.O günden itibaren sosyal ağlar üzerinden ders işlemeye başladılar.Günler haftaları, haftalar ayları kovalıyordu.Salgın giderek artıyor ve hiçbir şey değişmiyordu.Alınan önlemlerin de pek bir faydası olmuyordu. Çünkü kimse kurallara uymuyordu.Yaz mevsimi geçmiş, sonbahar gelmiş ve etrafı bir hüzün kaplamıştı. Sokaklar daha bir sessiz ve sakindi.Havaların soğuması ve sıcaklıklarının düşmesi beklenirken, sıcaklıklar artış gösteriyordu.Göllerdeki sular çekilmiş,balıklar karaya vurmaya başlamıştı.Bu neyin habercisi olabilirdi? Barajlardaki sular bile içme sularını 2-3 ay karşılayabilirdi.Ayşe artık güzel bir haber duymak, arkadaşlarıyla birlikte olmak ve okuluna devam etmek istiyordu.Bu arada ilgilendiği tenis sporuna da pandemi nedeniyle ara vermek zorunda kalmıştı.O anda annesi mutfaktan seslendi :

        -Kızım,sana güzel bir haberim var.Az önce Mert hocayla görüştüm.Haftada iki gün seni antrenmanlara çağırıyor.

        -Harika! Çok mutlu oldum , diye çığlık attı Ayşe.

         En azından haftada iki gün de olsa bir aktivitede bulunabilecekti.Tenis oynamak onu rahatlatıyor,hem mental hem de fiziksel olarak ona iyi geliyordu.O sabah derse girdiğinde, öğretmeni Osman Bey güzel bir haber verdi:

         -Çocuklar, okulumuz önümüzdeki ay açılabilirmiş.Bugün aldığımız en güzel haber bu olsa gerek, dedi.

          Her şey yolunda gidiyor gibiydi.O an Ayşe’nin içinde bir rahatlama oldu.Günler geçti, bütün öğrenci ve öğretmenlerin hayali olan o gün gelmişti.Ayşe’nin içinde kelebekler dans ediyor, kalbi yerinden çıkacakmışcasına atıyordu. O sabah her zamankinden daha bir itina ile hazırlandı.Sanki daha önce hiç hissetmediği duyguları yaşıyordu.Bu kadar heyecanlı olması normal miydi? Okula adımını attığı an arkadaşları etrafını sardı.Sanki ilkokul birinci sınıfa başladığı zamandaki heyecanını hâlâ içinde yaşıyordu.Koşar adımlarla sınıfa girdi, mutlu gözlerle sırasına baktı.O kadar çok özlemişti ki, bu anın sürmesini ve hiç bitmemesini istiyordu.Bunun için içinden dua etti.Okulda,sınıfında olmak, sırasında oturmak ve arkadaşlarıyla paylaşımda bulunmaktan daha güzel ne olabilirdi ki ? Bundan daha büyük bir özlem olabilir miydi?  İmkânsız … 

GÜZEL MEMLEKETİM

Günlerden bir gün evden ayrılmak zorunda kaldım. Köyümden memleketimden çok uzaklarda yaşadım. Buraların insanları çok soğuktular. Yardım etmekten kaçınırlar, biri düşse ellerini uzatıp da kaldırmazlardı. Oysaki benim memleketimde biri düşse herkes elini uzatıp onu kaldırırdı. Üzüntüyü de mutluluğu da birlikte yaşardık.  Buralar bana göre bir yer değildi, alışamıyordum buralara. Memleketimse burnumda tütüyordu.  Bir gün bir mucize olsa da memleketime gidip bir daha buralara hiç gelmesem diye dua ediyordum. Her gece her gün bunun umuduyla yaşıyordum işte.

Bir gün köyün meydanında salına salına yürürken karşıma biri çıktı. Bana sorular sormaya başladı. İlk önce konuşsam mı konuşmasam mı diye tereddüt ettim ama sonra bana:

• Benden korkmana gerek yok, ben de buralı değilim. Başka memleketten geldim.

Onun konuşmasından sonra içim rahatladı. Böylelikle tanışmış olduk. Gariptir ki onu sanki hep tanıyormuşum gibi hissettim.

• Adım Efe.
• Ben de Irmak.

O da uzaklardan gelmiş bu köye.  O da benim gibi yabancı hissediyormuş buralarda kendini. Sonra bana:

• Seni memleketine götürebilirim.
• Gerçekten mi?
• Evet, istersen.

Çok heveslenmiştim ama pek de inanmamıştım onun bu dediğine. Oradan evimize gitmek üzere ayrıldık.

Aradan zaman geçmişti. Bir gün kapı çaldı. Koşa koşa kapıyı açtım.

• Kim o?
• Efe ben.

Hemen kapıyı açtım. Elinde iki bilet vardı.

• Hazırlan gidiyoruz.

Öylece donup kaldım.

• Nereye dedim?
• Sana söz vermiştim, memleketine götüreceğime.
• Memleket özlemin son bulacak.

Gözlerim doldu. Ağlamaya başladım.

• Öyle ağlama da haydi eşyalarını topla!

Eşyalarımı toparlayıp hemen yola koyulduk. Otobüse yetiştik. Bir gün sonra otobüs memlekete vardı.  Öyle heyecanlı öyle mutluydum ki tarif etmek çok zordu. Ailemi, kardeşlerimi görmek için sabırsızlanıyordum. İlk işim onların yanına gitmek oldu. Kapıyı çaldım. Babam kapıyı açtı. Beni görünce şaşırıp öylece kaldı. Babamın boynuna sarıldım, gözyaşlarını sildim. Annem ve kardeşlerim de sevinçten ağladılar. Ben bugün bir hayalimi gerçekleştirdim. Çok mutluydum. Bütün bunlar Efe’nin sayesindeydi. Ona minnettardım.

AYRILIK DA ÖZLEMLE BERABER

Sevginin değeri ölçülür mü hiç? Sevenin, sevdiğine duyguları tartışılır mı ki? İşte hikayemiz bundan ibaret. Bizim hikayemiz mesafeleri alt eden bir ilişkimiz ve sizinle olan her şey. Trabzon ve Gaziantep’te yaşayan iki gencin hikayesi Trabzon da tanıştıklarında Savaş ve Selin’in hikâyesi.

Yaz tatilinde ablasının yanına giden Selin ablasının meslektaşları ile tanışırken ablasının en yakın arkadaşı olan Harun’un sözlerinde Savaş ile tanışıp anlaşınca arkadaş karar verdiler ve çok yakın iki arkadaş oldular. Günleri hatta geçirirdiler. Bir ay için Gaziantep’ten Trabzon’a giden Selin dönüş için hazırlığa başladı. Durum böyle olunca Trabzon’dan ayrılmak istemeyen Selin bir yanı buruk bir yoluna doğru yola koyuldu. Havaalanında onu bekleyen kısa zamanda çok sevdiği arkadaşı Savaş’tı.

Savaş:

– Hiç dert etme senin gibi bir arkadaşı kaybetmeye niyetim yok. Onun fırsatta birbirimizi arayacağız. Sonuçta ağabeylerimiz ve ablalarımız arkadaşlar öyle değil mi? Hem yine gelirsin belki bu kez ben gelirim Gaziantep’e.

Selin:

– Senin bizim memlekete gelmen beni çok mutlu eder, hem baklava da yersin.

Tatlı ve güzel muhabbetlerin ardından ayrılık vakti geldi ve Selin uçağa bindi.

Gaziantep’e ailesinin yanına varınca eşyalarını yerleştirirken savaş’tan ufak bir değil alır:

“Önümüzdeki kış tatilde yine hep beraber İstanbul da buluşuyoruz, plan da Ayça ablamdan.”

Bunu duyan Selin’in gözleri parladı.

Altı ay sürekli telefonla mesajlaşarak, konuşarak geçti. Kış geldi. Buluşma gününü dört gözle bekleyen Selin’in İstanbul yolculuğu başladı. Havaalanında ablası ile buluşup teyzelerine giderken içinde mutluluk kıpırtıları bir türlü dinmedi.

İki gün sonra ablası Selin’e:

• Sabah Savaş ve ailesi uçaktan indi bu akşam onlara davetliyiz anne ve babasıyla tanışacağız.

Selin bu duruma çok sevindi, çünkü Savaş onun bütün ailesini tanırken Selin sadece abisini tanıyordu.

Vakit çabucak geçip gitti. Akşam yemeği saati geldi. Savaş’ın ailesi Selin ve onun ablasını çok sevdi.

Kısa süre sonra Selin ve ablasının da ailesi Savaş ile tanıştılar. Bu sayede çok yakın iki aile çocukları oldular.

Karşılıklı birbirlerinin memleketlerini ziyaret ettiler. Böylece aradaki mesafelere birbirini özleyen iki aile dostluğu başladı.

AŞEKA

Sustu kadın, hiçbir cümlenin onun derdinin dermanı olmayacağını bildiği, dinleseler de anlamayacakları için. Onun lafın sonunda “Peki, önemli değil.” deyip yutup sessizliğe sığındı kadın. Ne ister ki bir kadın? Sadece sitede sunulan hayat için çalışmak, onun mutluluk anahtarı mıdır? Bir “iyi ki” ye sığdırır kadın mutluluğu. Bu kadar zor olmamalıydı anlaşılmak. Kimse kimseden bir şey beklemeden saygı duymalıydı birbirine, kendi düşüncelerine malzeme olmamalıydı kutsal duygular.

Sonra uzaklardan çıktı rüzgâr özlü o kokuyu. Buz gibi oluyor bedeni. Rüzgâr çarpıyor yüzüne, gözleri kapanıyor rüzgârın şiddetiyle. Sanki gözlerini kapat dermişçesine. Kirpikleri birbirine değiyor ve o atölyesi geliyor gözümün önüne, ona doğru uzanıyor fırçaları. Donup kalıyor olduğu yerde. Bir tuval önünde elinde elinde, boyalar masasında. Tutkuyla, özlemle çizmek için uzanıyor kaleme ama sonra rüzgâr geriye götürüyor onu. Tuvaline kendini tutamıyor, fırçasına sarılıyor sımsıkı elleriyle tutuyor. Buz tutmuş onlara tutunarak ısınıveriyor. Ne çok özlemiş bu sıcaklığını, hiç dokunamadığı boyanın kokusu buram geliyor burnuna. Sarılacakken sanatına kayboluyor birden.Gerçeklikle sertçe yüzleşiyor. Üzülüyor. Özlem tanesi duruyor kirpiklerinde, damlayıp kalbine değiyor.

– Yatağında öyle uzanmayı bırakıp şu masaya otur.

Annesinin söylenmeleri ile dinlenmek için oturduğu yataktan kalkıp tekrar masaya oturtmuştu güçsüz bedeni. Bu varsayılan kötüydü, boğazında düğümlenmiş sözcüklerle konuşmaya çalışıyordu. O kadar çaresizdi ki şu an ağlamak isterken bile ağlayamıyordu. Biliyordu, ağlayınca hiçbir şey geçmiyordu ve kimse anlamıyordu.

– Son girdiğin deneme sonuçlarında netlerin düşmüş. Baban işten döndüğünde konuşacaktır. Her zaman şu masanın başında oturuyorsun. Nasıl puan alma başarıyorsun bilmiyorum.

Annesi odadan çıkarken gözleri bomboş beyaz kâğıdı buluyordu. Elleri uzanır gibi oluyor ama sonra boşluğa düşüyordu. Elleri yokluğuna alışmıştı da asıl sorun rahatça çizmek isteyip çizememekti. Göz bebekleri, kavuşacağı çizimlerinin anını tiyatro haline getirmiş her gece sergiliyordu. Tabii alkışlar yerine gösterinin gözyaşlarıyla özlemi karşılıyordu. Uyuyacağı bir sıkıntıya giriyordu bedenine. Aklına takılıyordu çözemediği sorular. Yarına bırakmak hata mıydı?

– Çok yoruldum ama.

Gözyaşları dizilmiş boğazından gelen sesi boş odasında bir fısıltı olarak duyuldu. Açılan kapı ile yorgun gözleri annesini buldu.

– Çalışıyor musun? Gel de yardım et biraz. “

– Biraz dinleneyim.

Annesinin gözlerine bakınca sustu. Geliyordu. Artık ezberlemişti.

– Hiç yardımcı olmuyorsun. Sınav sonucun gelince görüşeceğiz.

Susuyordu kız. Gözyaşları boğazında acıya sebep oluyordu. Konuşsa biliyordu gözyaşları akacaktı. Gözyaşları safra sorgulanacaktı. Annesi daha bir şey demeden çıktı odadan. Anlamakta zorlanıyordu onları. O, bazen yoruluyordu. Her şeyden, çalışmaktan, düşünmekten. Sadece sevdiği şeylere yönelmek istiyordu: Müzik ve resim. Ne kadar uzun zaman olmuştu? Gözleri beyaz kağıtla buluştuğu zaman, gözlerin önüne eskiden yaparken mutlu olduğu resimleri geliyordu. Gülümsedi birden. Özlemi çok fazlaydı, çok hem de. Müzik özlemi yoktu pek. Her gün dinliyordu sevdiği notaları. Onlar da alınsaydı elinden, neye tutunacaktı?Ama resim yaparken o kadar dalıp gidiyordu ki saatler saatlerdu. Derslerine veremediği başka şeylere zaman hem ailesi kendi kendine kızıyordu. Kendine bile vakit ayırmayı hata olarak görüyordu,

Elleri resimlerini sakladığı dosyaya gitti. Açtı baktı tek tek. Birkaç gözyaşı boy kağıtları. Onlarla başka bir evrende tek olmak isterdi, kimse onları bulamazdı.

– Belki bir gün yine buluşuruz, ben iyi ve rahat olduğum zaman.

Varlığıyla huzur, yokluğuyla gezen soğukluk elbette ki oğul bulacaktı. Onu kaybetme korkusu… İleriye dönük güzel hayallerin huzur… İki duygu beyninde kapışır haldeydi. Kafasını karıştıran özlemin, mesafelerin ardında onu bekleyen sanatı. Ne bırakabilirdi onu ne de onsuz gülebilirdi. Onları mutlu etmekten başka ne hedefi olabilir ki? Biliyordu sanata olan özlemi zor bir savaş ama o direnirdi. Sevgisiyle her şeyi yapar, ona kavuşabilmek için kendisinden istenileni de.

ÖZLEDİM

20Nisan 2021

Ben Ege. 18 yaşındayım. Küçüklüğümden itibaren hep bir koşmanın içinde büyüdüm. Annem avukattı babam ise doktor. Şu an içinizden ne kadar şanslı bir çocuk olduğumu düşünüyor olabilirsiniz. Ama inanın hiç bir şey göründüğü gibi değildir.

Ben mutlu bir çocukluk geçirmedim. Bakıcılarla büyüdüm. Annem ve babamla, işleri gereği çok fazla vakit geçiremedim. Annem de babam da bakıcım oldu. Ağladığımda, kendimi kötü değildi mesela yanımda; tr mutlu olduğum babam yoktu yanımda …

28 Ocak 2009

Bugün çok mutluydum. Çünkü doğum günümdü. Hızlıca yatağımdan kalktım. Kendimi yorgun hissediyordum ama bugün hiçbir şey neşemi kaçıramazdı. Ellerimi ve yüzümü yıkadıktan sonra aşağıya indim. Burnuma nefis kokular geliyordu. Sabahları kahvaltı sevmesem günün en önemli öğlendiğini biliyordum.

En sevdiğim yemek patates kızartmasıydı. Ancak bakıcım yememe izin vermezdi. Sağlığıma zararlı olduğunu söylerdi. Ben de çok ısrar etmezdim. Ama bugün doğum günüm olduğu için izin vermişti. Patatesimden bir kaç tane taşıyarak sonra doyduğumu fark ettim. İçimdeki tatlı telaş hala sürüyordu. Heyecanla bana ne yapacaklarını düşünüyordum. İçimden bir ses bu günün çok güzel geçeceğini söylüyordu. Ve ben buna inanmak istiyordum.

Saate baktığımda daha 9.00’u gösteriyordu. Akşama çok vardı. Kendime vakit geçirebileceğim bir şey bulmalıydım. Biraz düşündükten sonra kararımı vermiştim. Resim çizecektim. Resim defterimi ve Kalemlerimi almak için salona gittiğimde bakıcımın bir telefon konuşması yaptığını gördüm. İçimi hafif bir heyecan sarmıştı. Beklemeye başladım. Bakıcım, telefon görüşmesi bittikten sonra bana döndükten sonra babamın eve gelemeyeceklerini doğum günümü kutladıklarını söyledi.

Hayır! Bunu kabul edemezdim. Bugün doğum günümdü benim. Böyle mi bitecekti yani? Sol gözümden yavaşça akan damlayı sildim.  Usulca merdivenleri çıkıp odama geldim.  Bu günün hiç yaşanmamış olmasını istiyordum. Hayatımdan bugünü çıkarmak istiyordum sanki.  Yatağıma gittim.  Yorganı çektim.  Ve düşüncelere daldım.  O an fark ettim ki annemi,  babamı çok özlemiştim. Onlara sarılmayı, yanımda olmalarını, diğer çocukların anneleri gibi bana da sürpriz doğum günü hazırlamalarını o kadar çok isterdim ki…

Nefret ediyordum. Annemden de babamdan da nefret ediyordum. Benim yanımda olmadıkları her saat nefret ediyordum onlardan. Keşke onlar olmasalardı benim annem ve babam. Başkaları olsaydı.  Bunu içimden geçirdiğim an kendime kızdım. Ne olursa olsun onlar benim annemdi,  babamdı. Ve bunları söylememeliydim. Ama çok özlüyordum onları işte… Artık yanımda olmalarını istiyordum.  Uyumaya karar verdim. Her şeyden kurtulmanın yolu buydu. Ve ben uyandığımda bu günü hatırlamak istemiyordum…  Sabah uyandığımda berbat haldeydim.  Gözlerim ağlamaktan şişmiş ve kızarmıştı. Aynaya bakmadan aşağı indim. Bakamazdım çünkü. Kendimi bu halde görmek istemiyordum. Merdivenlerden indiğim sırada bakıcımın bir telefon görüşmesi yaptığını gördüm.  Ne konuştuğunu duymak için biraz yaklaştığımda kulaklarımın duyduğu sesle şoka uğradım.  Bir polis memuruydu arayan. Annemin ve babamın bir trafik kazası sonucu hayatını kaybettiğini söylüyordu. O an ben de ölmek istedim onlarla birlikte. Hiç yaşamamış olmayı diledim Allah’tan… Benim annemle babam ölmüş müydü şimdi ?  Bir daha geri gelmeyecekler miydi?

20 Nisan 2021

Evet böyle başlamıştı hikayem. Hatırlıyorum da ne kadar da çok ağlamıştım o gün. Ne kadar da çok istemiştim dünyada ölüm diye bir şey olmamasını. Ama hayatın bazı gerçekleri vardı. Ve biz bunu değiştiremiyorduk. Ben bunu tam 6 yaşımda anladım. O yaşlarda bunu idrak edemesem de zaman geçtikçe azaldı acım. Hayır hayır! Unutmadım tabii ki. Sadece alıştım. Çünkü bunun adı Unutmak değildi, bunun adı alışmaktı onların yokluğuna … Hep dedim ya ben çok yalnızdım diye şimdi keşke yalnız olsaydım da kaybetmeseydim ve düşünüyorum. Neden mi? Çünkü … Çünkü ben onları çok özledim …

KARANLIĞA DOĞRU

Gözlerimi açtığımda beyaz, uçuşan kanatlarımla birlikte görev aldığım ağacın önünde buldum kendimi.Bu seferki görevimi merak ediyordum.Dün lise öğrencilerinden birini arkadaşına zorbalık için kuyuya düşürmüştüm.Gözlerimi açtığımda etmenin cezaları vardır.

Ağacın önünde beklerken karşıdan gelen uzun, siyah saçlı ve beyaz tenli bir kadın gördüm.Kadının elindeki köpek kadına yön veriyordu.Arkada iki gölge fark ettim ve arkadan gelen gençleri görmem fazla sürmedi.Kadının kolundan tutuyor, kulağında bir şeyler fısıldayıp taciz ediyorlardı. Gençlerden biri tuğla ittirince beyaz tenli kadın düştü.Gerçekten ona kıyamıyordum. Elime aldığım taşlardan birini gencin kafasına fırlattım ve diğerinin de düşmesine sebep oldum.Bu yaptığım yasak olduğunu biliyordum ama daha fazla katledilmesine dayanamazdım.Kadın “Teşekkür ederim, teşekkür ederim.”Diyerek ağlıyordu.O bir sanki beni görüyordu, sanki bana teşekkür ederim.Kadın kalktı, korkan köpeğini kucağına alarak evine doğru yürüdü.Evinin kapısının önündeki kedileri görünce görünce çok şaşırdım çünkü onlarca kedi vardı. İçeriye girdi ve bir poşet çıkarttı.Kedilerin hepsine tek tek mama verdi.Bu çok güzel bir şeydi o bir iyi insanın var olmasını istedim.Artık Rahip ceza verse bile içim rahat olacaktı. Kadın içeriye gir sonra oradan uzaklaştım.

İşte yine yeni bir güne başladım.Bugünün iyi geçmesini diliyordum.Biraz dolaşmak istedim ve sokak aralarına girdim.Bir kalabalığa doğru ilerlediğimi fark ettim.Bu bir cenazeye benziyordu.Aralarına girdim ve o bir ne anlamadım.Sonradan fark ettim ki bu kadındı, o iyi kalpi kadın.Taciz edilip öldürülmüştü.Bu beni gerçekten çok üzdü.

Aylar geçti.Neden bilmiyorum ama adının “Melek” olduğunu öğrendiğim kadın,beni çok etkilemişti.Onu kurtaramamıştım.Ben düşüncelere dalmışken dünyadaki görevimin bittiğini hatırladım.Her günün sonunda yaptığım gibi yine Rahip’e gidecektim.

Geldiğimde ortalığın karışık olduğunu gördüm.Belli ki bugün hesap günlerindendi.Yaklaşırken yüz fark ettim.Beyaz tenli kadın.Bana döndüğünde beni tanımış olacak ki “Sen benim hayatımı kurtarmıştın” dedi.Şaşkın bir şekilde “Sen beni görüyor muydun?” Diye sordum.Biraz düşündü “Hayır, tısladıdum” dedi. Onu özlemiştim.Aslında değil iyi insanlar özlemiştim.Evrenin değil bu yana insanlar git gide kötüleşiyordu Artan kadın cinayetleri, katledilen hayvanlar, duyarsız gençler… Ama şunu bil ki ki hepsi çekecekti.Birden rahip konuştu “İyiler tısladı ve o da seni tısladı.Yaratıcı iyilere yardım yardım yardım yardım yardım yardım eder, kötüler ise elbet bir gün cezasını alır. Dünya karanlığa gidiyor ve insanlar pişman olacaklar.Özlediğimiz iyi insanlar elbet çoğalacak. “

İÇİMDEKİ SIZI

Yıllardan 1958

Bursa’nın İznik ilçesinin köylerinden Sansarak köyünde küçük, yıkılmaya yüz tutmuş bir evde yaşıyorduk. Ev küçük dediğime bakmayın kalabalık bir aileydik: babam, annem, kardeşlerim, ağabeyim, dedem ve nenem. Öyle böyle geçinip gidiyorduk. Babamın dedesinden kalma bir tarla var orayı sürüp ekerek para kazanıyordu. Ağabeyim de köydeki kıraathanede çay servis edip üç beş kuruş bir şey kazanıyordu .Yine de çok mutluyduk. Hiçbir zaman zengin çocukları gibi şımarık olmadık ne ben ne de kardeşlerim, her zaman şükretmesini bildik. Her zaman birbirimizin arkasını kolladık, destekçi olduk. En önemlisi de çok seviyorduk birbirimizi sevginin üstesinden gelmemesini kolaylaştırıyordu. Kardeşlerimin iş yeri Mustafa’nın yeri ayrıdır.Anam onu ​​sınıfta olduğu için Mustafa benim elimde büyüdü. İlk kelimesi “abam” oldu, ortalıkta “abam” diye dolaşır kucağıma doğru koşardı. Ben büyüttüm diyebilirim onu ​​hep “Melek abam üzerimde hatrın çok büyük” der durur. Böyle dediğime bakmayın büyüdü o abam diye gezinen çocuk kucağa sığmaz artık, genç delikanlı oldu. Askerlik çağı gelmişti. Bir gün köydeki çeşmeden su doldurup dururdum. Bir gün iki kız kendi aralarında fısıldaşır durur, ilerde de köy delikanlıları benim Mustafa’ma bakıp konuşurlarmış meğer. Benim Mustafa’mın sevdiceği varmış, çekindiğinden herhal dedim, soramadım söylemedi. O günlerde askerliğe gitmesi için eve kağıt geldi. Hazırladıklarını, Kütahya’ya ellerimizle uğurladık.Gittiğinden beri sürekli mektuplaşıyorduk, bu vesileyle kızla da tanıştım. Acemi birlikten çıktığı için oradan Kütahya’dan Adana’ya gitti. Kavuşmamıza az kaldı içim onun mektupta kıpır kıpır oluyor. Büyük ağabeyim şehit düştüğü için herkes tek yürek olmuş, Mustafa’nın geleceği günü sayıyorduk. Topu topu 30 gün kalmıştı. Anam sayılı gün geçer der dururdu. Hepimiz dört gözle yolunu gözlüyoruz, köy arabasından inmesini eve gelmesini sağlayabilir. Gelince kızla nişanlanacak zaten konuşmuştuk mektuplarda. Mektuplarda anlatmıştı. Onun mektupta “gelince” diye başlıyordu, hayallerini anlatıyordu. Çocuklarına baktığım gibi bakacağını söyler dururdu.Abam sen yaşlanınca el öpmeye getiricem onları sana demişti son mektupta. köy arabasından inmesini eve gelmesini sağlayabilecek. Gelince kızla nişanlanacak zaten konuşmuştuk mektuplarda. Mektuplarda anlatmıştı. Onun mektupta “gelince” diye başlıyordu, hayallerini anlatıyordu. Çocuklarına baktığım gibi bakacağını söyler dururdu. Abam sen yaşlanınca el öpmeye getiricem onları sana demişti son mektupta. köy arabasından inmesini eve gelmesini sağlayabilecek. Gelince kızla nişanlanacak zaten konuşmuştuk mektuplarda. Mektuplarda anlatmıştı. Onun mektupta “gelince” diye başlıyordu, hayallerini anlatıyordu. Çocuklarına baktığım gibi bakacağını söyler dururdu.Abam sen yaşlanınca el öpmeye getiricem onları sana demişti son mektupta.

Günlerden Pazar, asker arkadaşları nehre girip yüzmeye karar vermişler, bizimki yüzmeyi biliyor elbet ama başına dert almak istemiyor herhal. İzin günleri ama gelmesine 2 hafta kalmış. Arkadaşı kurtarmak istiyor, bizim oğlan arkadaşının peşine atlıyor. Üç arkadaşta orada veriyorlar. Biz ise evde her şeyden habersiz oturmuş, dört gözle geleceği günü yapacak. Haber geldi elbette bizim beklediğimiz haber değil. Kulaklarımdan anamın çığlıkları, babamın feryatları çıkmıyor. Elime bir zarf veriyor çantasıyla birlikte. Zarfı açıyorum ama hala sessizim çıtım çıkmıyor. Sessizce ağlıyorum bir yandan da zarfı açmaya çalışıyorum Kalbime bir kor gibi, künyesi avucuma düşüyor. İçimi öyle bir şey kaplıyor ki hiç kimseye anlatamıyorum. Ondan sonra kimseyle gerekmedikçe konuşmadım. Aldım künyeyi, boynuma taktım. Kaç vakit geçti, kaç kez güneş battı ben hala takıp dururum. O anki boğazıma yumru gibi oturmuş kaç sene geçse de o yumru oradan geçmiyor. İçimde hasreti halen yüreğimi yakar durur. Ne zaman oğlum kucağıma annem diyerek koşsa Mustafa’mın abam diyerek koşuşu gelir aklıma, gözlerim doluverir. Ah Mustafam …

VATAN UĞRUNA

Penceresi kırık, soğuk bir ahşap evin betonuna oturmuş sobadan çıkan seslere kulak veriyordum. Elime iliştirdiğim mektubu okumaktaydım. Sene 1940 aylardan Kasım. Savaş döneminde komutanlar savaş için yiğitler aramakta. İçeri babamın girmesiyle başlamıştı muhabbetimiz, saçlarının beyazlığı siyahlarını kapatmış bana hafif bir tebessümle çay uzattı. Anın huzurunu hiçbir şeye değişemezdim. Çayımı yudumlarken babamın sessizliği dikkatimi çekti, gözleri gözlerime ilişkilerti ve sözüne başladı. ”Oğlum artık vakti geldi, vatan senin ve senin gibi yiğitlere ihtiyaç duyuyor“ Birden duraksadım işte o anladım zamanın bilmiyorum. İçimde bir burukluk vardı, bir yandan da vatan sevgisiyle yanıp tutuşuyordum.Babamın lafının üstüne “Haklısın babacım vakit” dedim. Babamın tebessümü yüzüne yansıdı, o mesaj odaya anacığım geldi. Daha önceden babamla konuşmuş savaşa gideceğimi biliyordu .Gözlerinin kızarıklığı, buruk gülümsemesiyle bana cesaret devam ediyordu. “Kazasız belasız Allah’ın izniyle gidip geleceksin oğul, yüreğim hep seninledir“ diyerek toparladı cümlesini.

Çok az zaman kalmıştı gitmeme. Alışmaya, kendimi hazırlamaya çalışıyordum. Sevdiğim bir kız vardı adı “Firuze”  geldiğimde evlenecektik. Sabahın ilk ışıklarında kalktım, güzel kıyafetler giyip kapısına gittim. Geldiğimi gördü, hemen aşağıya indi. Hasret giderip konuşmaya başladık. Gideceğimi yokluğumu hissettirmeden sağ salim geleceğimi söyleyip yüzündeki üzüntüyü gidermeye çalıştım. Kalbinin ve dualarının her zaman benimle olacağını söyledi, beni bekleyeceğine söz verdi. Uzun uzun konuştuktan sonra sarıldık ve vedalaştık. Eve dönmeden önce arkadaşlarımla da son kez vedalaştık. Firuzeyi en yakın arkadaşım Mehmet’e emanet ettim. Evime geri döndüm ve çantamı hazır etmeye başladım. Hani ailenizi, yuvanızı, dostlarınızı, sevdiklerinizi hiç bırakmak istemezsiniz ya işte istemediğim şeylerin olması zamanın bir oyunuydu sanki. Daha ben doyamadan sevdiklerime, gitme vaktim gelmişti. Gidip vatanım için asker olmaya hazırdım ,anam ve babamın ellerinden öpüp helallik istedikten sonra yola koyuldum .Yolculuk kışlayaydı, birçok genç de benimle birlikteydi, yola koyulmuştuk. Vardığımız da bir çok insanla kaynaştım, bir süre geçirdikten sonra arkadaşlarım, komutanlarım oldu. Bu süre için de eğitim aldık ve karar çıktı bazı arkadaşlarım ve benim için hazırsınız dediler. İçim de bir korku, tedirginlik vardı. Büyüdüğüm memleketi, en yakın dostlarımı, ailemi ve Firuze’yi şimdiden özlemiştim bile. Gitmeden önce haber verip onlara olan özlemimi ifade edeceğim bir mektup yazdım. Gönderdiğim mektubuma yanıt alamadan savaşa gitmeye hazırlanmıştık, gece geç saatte bizi kaldırıp  savaş meydanına götürdüler. Kalabalık ,tüfek sesleri, bağırışlar, her an yaralanan askerler sanki rüyadaydım. Hepimiz canımız pahasına gece gündüz savaştık. Meydan biraz durgunlaşınca bizden sonraki askerler geldi, bizi kışlaya geri götürdüler. içimde  o ateş hattından sağ salim çıkabilme sevinci, hasret içinde olduğum sevdiklerimi tekrar görebilme umudum vardı. Elinde bir sürü mektupla bizi karşılayan komutanımız yüzündeki gülümsemeyle elimize mektuplarımızı tutuşturdu. Mektup babam ve anamdandı. Çok iyi olduklarını, sağlığıma ve vatanımıza duacı olduklarını yazmışlardı. Burnumda tütüyordu ikisi de. Fakat Firuze’mden beklediğim mektup gelmediği için içim burkulmuştu. Ne oldu acaba düşünceleri kafamı kurcalarken çok geçmeden yeniden savaş meydanına gitme zamanımız gelmişti. Bu şekilde aylarca  savaştık. O savaş anlarının çaresizliği sevdiklerimin beni düşündüğü fikri hep bir umut veriyordu bana. Savaşın artık biteceği sözleri kulağımız geliyor ve bu bizi daha da umutlandırıyordu. Evime dönmeme, sevdiklerime kavuşmama çok az kalmışken hain bir bomba yüzünden yaralandım ve maalesef bir bacağımı kaybetmiştim. Biliyordum savaşa bu riskleri göze alarak gelmiştim ama canım değil yüreğim acıyordu. Ailem, Firuze’m, arkadaşlarım beni böyle ister miydi? Bir süre dinlendikten sonra mektup yazıp aileme gönderdim. Cümlelerim şöyle dökülmüştü kağıt parçasına. ”Canım babam ve annem, her şey yolunda en kısa zamanda size kavuşacağım. Yalnız en yakın dostum savaşta bacağını kaybetti, kimsesi yoktur, isteğim bizimle yaşamasıdır. Buna rızanız var mıdır? Bir de Firuzeden haber alamıyorum, iyi midir? Herkese selam eder, ellerinizden öperim. “ Mektubuma yanıt hemen geldi, yüreğim kuş gibi çırpınırken okumaya başladım. “Oğlum, Ferit’im annen ve ben seninle gurur duyuyoruz, sana sarılmayı, aynı masada muhabbet edip yemek yemeği çok özledik. Yavrum biliyorsun savaştan dolayı zor günler geçiriyoruz. Elimizde avucumuzda bir şey kalmadı, yokluk içindeyiz. Annenin sağlığı da eskisi gibi değil, hekim zor işler yapmasın diye tembihledi. Kendimize mecalimiz yok ona nasıl bakarız.(İçime oturan bir acıyla okumaya devam ettim) Ferit, üzülmeni istemem oğlum annen söyleme dedi ama içim el vermedi. Firuze’yi Mehmet’e verdiler. Sakın üzme kendini, gücünü kaybetme biz seninleyiz… Gözlerimden düşen yaşlar mektubu ıslatırken, içimdeki o acı, okuduğum bu cümlelerle yaşarken ölmüştüm sanki. Aslında o benim baba, bacağını kaybeden bendim diyemedim. Günlerce bu acıyla yaşadım, canıma kıymak buna son vermek istedim. Ama bu Yaradan’a karşı gelmek olurdu. Arkadaşlarım, komutanlarım üzüntüme ortak oldular, derdime çare bulmaya çalıştılar. Komutanımdan beni de savaşa götürmesi için yalvardım, derdime bunun deva olacağını söyledim. Şehit düşüp milletim için son kez savaşmak… Bilin ki benim haberim ve bu mektup elinize ulaştıysa sizi en güzel yerden gözetmekteyim :”Canım annem ve babam son kez sağ salim boyunuza sıkı sıkı sarılmayı çok isterdim. Sesini, yemeklerini, “canım oğlum “diye başımı okşamanı çok özledim annem. Babacım seninle de baba oğul muhabbet etmeyi, “seninle gurur duyuyorum oğlum “deyişine hasret kaldım. Sadece sizlere yük olup her gün bana acıyan gözlerle bakmanıza dayanamazdım lütfen benim için üzülmeyin, benimle gurur duymaya devam et babam, oğlun vatana olan aşkıyla şehit oldu. Firuze kalbimde seni de götürüp gidiyorum buralardan, sana olan sevgim hiç bitmeyecek …                                               HEPİNİZE SELAM, HEPİNİZE HASRET…

Okuduğum bu mektup 50 yıl öncesine dayanmakta… Şehit düşen, kendini bütün cepheyi patlatacak bombaya sarıp birçok yiğidin hayatını kurtaran Ferit’e ait. Ailesine ve sevdiklerine olan özlemiyle yaşadığı zorlukları anlatmakta, tıpkılar gibi.

KÜÇÜK BİR YÜREĞİN ACISI

Genç kız bir gürültüyle uykusundan uyanmıştı, aşağıdan sesler geliyordu. Bu durum onu ​​iyice korkutuyordu. Sonunda kapısı açıldı. İçeri giren annesiydi, kız hemen kalktı. “Anne neler oluyor bu sesler ne?” Annesi bir görüntü kapıyı kontrol ediyordu. “Kızım şimdi beni iyi dinle. Ben aşağıya ineceğim ve sen burada kalıp yatağın altına gir ama sakın oradan çıkma. ” Kız iyice korkmaya başlamıştı. ” Anne ne söylüyorsun? Ben korkuyorum. ” Annesiyse” Bala lütfen! Sözümü ikiletme diyorsam onu ​​yap. Sakın oradan çıkma benim gitmem lazım. Hadi! ” Kız korkmuştu ama annesini üzmemek için dediğini yaptı.Kendi kendine tekrarlamaya başladı. “Sakın korkma! Geçecek bir şey yok. Annem ne dedi hem onu ​​dinlemezsem üzülür. ” Bir vakit sonra aşağıdan silah sesleri gelmeye başladı.Kız sessiz hıçkırıklarla ağlamaya başladı.Bir Başka yerde de kendini telkin ediyordu Onlara Bir Şey diye ama bu telkinler ona henüzmedi. Tam o Skype kapı açıldı.Siyah ayakkabılı Bir Adam girdi odanın icine Hızlı Hızlı Yürüdü. Sonra genç kız kendini susturmaya Calisti Odanın icinde sessiz çığlıkları o Adam Asshole Aldım Fiziksel Olarak Orada olsa safra ruhu Orada Aliyormusun Sonra o adam Aşağı bağırdı “Burda kimse yok Bu dünyayı.” Adam odadan çıktı.Gençkız hemen yatağın altından çıktı.Aşağı inmeye korkuyordu ama indi. Ve inmek istemediğine bin kere kanaat etti. Yerde gördüğü manzara çok acıydı, hemen oraya koştu. “Anne, baba! Kalkın, ne oldu beden? Hemen ambulansı arıyorum. ” Genç kız telaş ve korkudan numarayı yazamıyordu. Sonunda doğru tuşa basabildi. Ama bu sefer ağlamaktan konuşamıyordu. “Yardım edin! Lütfen! Yardım edin. ”Sonra hattaki kadın onu sakinleştirmeye çalıştı. Ve ambulans sonunda geldi. Görevliler anne ve babasının öldüğünü söylediler. Genç kız kendini koca küpündeki bir yıldız gibi hissetti. Yapayalnız bir yıldız, sanki o yıldızünden ışık hızıyla yeryüzüne düşüyordu. O an gözleri karardı ve yere düştü. Koca bir aile öylece yok oldu. Bala Atlasın, yalnız hikayesi de o gece başladı.

Gözlerini hastane odasında açtı. Ailesi ölmüştü. Bala artık yalnızdı. O an odaya teyzesi girdi. Artık Bala’yla teyzesi ilgilenecekti. Teyzesinin yüzü  çöküktü , gözlerindeki yaşam sevinci yoktu, bu  durum Bala’yı iyice korkutmuştu. Teyzesi“Bala iyi misin? Ağrın falan var mı?” dedi. Bala sadece “ Annemle babam nerede?” diyebildi. Teyzesi hiçbir şey söylemedi ve odadan çıktı. Onların öldüğünü anladı çünkü teyzesi hoşuna gitmeyen bir konuda hemen oradan kaçardı. Ailesini düşündü. İçinden şunları düşündü.”Hüzün hazan sarısı rengiyle üstüme çöktü. Ve ben beyazımla altında kaldım. En güzel günlerimde yanımda onlar vardı, belki de  bu yüzden en güzel günlerimdi. Bir soluk kadar yakın, yıldızlar kadar uzak derler sevgi için, uzanırsın yetişemezsin, yetişirsin dokunamazsın, dokunursun vazgeçemezsin, vazgeçersin  ama unutamazsın. Bu cümle bana hep saçma gelirdi meğer ne doğru bir cümleymiş. “Ayağa kalktı ve cama gitti. O an camda kendi gölgesini  görene kadar ağladığını anlamamıştı. Çok kötü görünüyordu. İçeri hava girsin diye camı açtı ve bir anlık soğuk yüzüne vurdu. Gecenin soğuğu onu titretti. Asıl annelerinin gidişi onu daha çok titretmişti.

Hastaneden çıkmıştı.Teyzesinin evine yerleşti. Odasında kendi kendine konuşuyordu.”Geceler çığlığımı duymuyor,yorgun düşüyorum sabaha. Gözlerim gözlerini arıyor, esir oluyorum hasretine  yine çaresiz, uykusuz, mutsuzum en önemlisi sizsizim.” Bala  odasından hiç  çıkmıyor, saatlerce boş duvara bakıyordu. Kimseyle konuşmuyor, sadece boş boş bakıyordu. Teyzesi odasına gitti. “ Bala odadan çıkmıyorsun, hadi bak yemek hazırladım. Yemeğe gel! Saatlerce bu odada yalnız kalamazsın. Tek başına olmaktan sıkılmıyor musun?” Bala hızlı bir şekilde başını teyzesine döndürdü. “ Yalnız olduğumu nerden çıkarıyorsun teyze? Ben tek değilim!” Teyzesi korkmuştu, ne saçmalıyordu yeğeni böyle? “ Bala ne demeye çalışıyorsun teyzecim? Artık senin için endişeleniyorum. Kim var bu odada?” “Teyze bu oda da yalnız değiliz. Odam çok kalabalık 7 kişiyiz. Sen, ben, 4 duvar ve yalnızlığım var.” Teyzesi korkmuştu. “Bala aşağı in ütfen!” Bala inmek istemedi ama teyzesini kırmak istemediği  için inmek zorunda kaldı. Sonuçta bu hayatta sadece teyzesi kalmıştı. Bala aşağıda yemeğiyle oynayıp durdu. Sonra tekrar odasına çıktı, her zamanki gibi yine ailesini düşündü.” Rüyamızda gördüğümüz insanlar bizi özleyen insanlarmış anne, ben sizi her gece rüyamda görüyorum, acaba siz de özlüyor musunuz beni”

                                                                         MART AYI

                                                                  Ayşe Kara’nın konuşmasından esinlenerek…

                                                                                                                                                                                                       Babaanneme ithaf;

Mart ayı; soğuk ama bir o kadar da güzel havası tüm benliğiyle beni adeta büyülüyor. Gençken uzun kollu penyeler ile dururken, şimdi kat kalın kazaklarla battaniyenin altında televizyon izleyerek zaman öldürüyorum. Bazen eskisi gibi taklalar atıp ağaçlara tırmanmak, ormanda şelalenin altından geçip suyun en dibine dalmak istiyorum. Bir kuş gibi özgürce havalanmak, Bursa Ovası’nı Uludağ’ın eteklerinde uçarken seyretmek istiyorum. Ne yazık bana ..! Bu ince, vücut ve tutmayan kolları, yürümeyen bacaklarla Bunlar yapılmam mümkün değil. Gençlik bana verilen büyük bir nimetmiş, şimdi ise tarihi eserden bir farkım yok.

Tüm bunlar çelimsiz kalbime yetmezmiş gibi birde Korono denilen illet başımıza çıktı. Daha dün gibi hatırlarım babacığımın sözünü ”SÜKKEM diye diye diye diye diye diye gribe benzeyen daha kuvvetli bir mikrop gelecek ve kâfirlerin üzerinde çok büyük bir etki oluşturacak. Fakat Müslümanlar daha az etkilenecek, iki altında da kayıp olacak. ” Benim gibi 82 faydalı bunak bir kadın içinse; ölümününe geldik demek oluyor. Kaderde bu da var demek, Allah’ın işine karışamayız, o ne derse o olur. Böyle bir günde çocuklarım ve torunlarımla bir arada olduğum için şanslıymışım. Bu illet elbet bana da gelecek, ölümden korktuğumuz yok ama bu şekilde ölmek istemem. Boğazıma da iyi bakarım aslında: kaymak, helva, çikolata, cips, gazoz….iş çok seviyorum. Çocuklarım “Kalbin var ana, kolesterolün yükselecek, kalp damarların tıkanacak yok miden delinecek…” gibi ithamlarla kızıyorlar. Siz de yiyorsunuz, ben beden muyum yahu kızıyor! Korona denilen bu illet yüzünden artık sevdiğim yiyecekleri de aldıracak insan sa bulamıyorum. İşkence çektiriliyor adeta öl dercesine… Televizyonu niye seviyorum sanıyorsunuz.Geçen günkü programda bir kızcağız ağzımdan lafı aldı vallahi! Bana da korona hakkında ne düşündüğümü sorsalar, özünde bu kızcağızın sözü çıkar karşımıza. “Allah onun belasını versin! Bizi evlere tıktı, kendisi ülke ülke geziyor! ” Beni ne güldürdü ama! Haklı tabi, sadece eve tıkmadığı gibi sevdiğimiz her türlü şeyden de mahrum bıraktı illet!Sizin keşfedeceğiniz şehirde çok zor, biz ne yapalım! Gerçi ben başimi dipçik gibi hissediyorum. Gençliğimi özlüyorum onu ​​da elimden alamaz ya, özlüyorum işte napam. ben size muyum yahu kızıyor! Korona denilen bu illet yüzünden artık sevdiğim yiyecekleri de aldıracak insan sa bulamıyorum. İşkence çektiriliyor adeta öl dercesine… Televizyonu niye seviyorum sanıyorsunuz.Geçen günkü programda bir kızcağız ağzımdan lafı aldı vallahi! Bana da korona hakkında ne düşündüğümü sorsalar, özünde bu kızcağızın sözü çıkar karşımıza. “Allah onun belasını versin! Bizi evlere tıktı, kendisi ülke ülke geziyor! ” Beni ne güldürdü ama! Haklı tabi, sadece eve tıkmadığı gibi sevdiğimiz her türlü şeyden de mahrum bıraktı illet! Sizin keşfedeceğiniz şehirde çok zor, biz ne yapalım! Gerçi ben başimi dipçik gibi hissediyorum. Gençliğimi özlüyorum onu ​​da elimden alamaz ya, özlüyorum işte napam. ben size muyum yahu kızıyor! Korona denilen bu illet yüzünden artık sevdiğim yiyecekleri de aldıracak insan sa bulamıyorum. İşkence çektiriliyor adeta öl dercesine… Televizyonu niye seviyorum sanıyorsunuz.Geçen günkü programda bir kızcağız ağzımdan lafı aldı vallahi! Bana da korona hakkında ne düşündüğümü sorsalar, özünde bu kızcağızın sözü çıkar karşımıza. “Allah onun belasını versin! Bizi evlere tıktı, kendisi ülke ülke geziyor! ” Beni ne güldürdü ama! Haklı tabi, sadece eve tıkmadığı gibi sevdiğimiz her türlü şeyden de mahrum bıraktı illet! Sizin keşfedeceğiniz şehirde çok zor, biz ne yapalım! Gerçi ben başimi dipçik gibi hissediyorum. Gençliğimi özlüyorum onu ​​da elimden alamaz ya, özlüyorum işte napam. İşkence çektiriliyor adeta öl dercesine… Televizyonu niye seviyorum sanıyorsunuz.Geçen günkü programda bir kızcağız ağzımdan lafı aldı vallahi! Bana da korona hakkında ne düşündüğümü sorsalar, özünde bu kızcağızın sözü çıkar karşımıza. “Allah onun belasını versin! Bizi evlere tıktı, kendisi ülke ülke geziyor! ” Beni ne güldürdü ama! Haklı tabi, sadece eve tıkmadığı gibi sevdiğimiz her türlü şeyden de mahrum bıraktı illet! Sizin keşfedeceğiniz şehirde çok zor, biz ne yapalım! Gerçi ben başimi dipçik gibi hissediyorum. Gençliğimi özlüyorum onu ​​da elimden alamaz ya, özlüyorum işte napam. İşkence çektiriliyor adeta öl dercesine… Televizyonu niye seviyorum sanıyorsunuz.Geçen günkü programda bir kızcağız ağzımdan lafı aldı vallahi! Bana da korona hakkında ne düşündüğümü sorsalar, özünde bu kızcağızın sözü çıkar karşımıza. “Allah onun belasını versin! Bizi evlere tıktı, kendisi ülke ülke geziyor! ” Beni ne güldürdü ama! Haklı tabi, sadece eve tıkmadığı gibi sevdiğimiz her türlü şeyden de mahrum bıraktı illet! Sizin keşfedeceğiniz şehirde çok zor, biz ne yapalım! Gerçi ben başimi dipçik gibi hissediyorum. Gençliğimi özlüyorum onu ​​da elimden alamaz ya, özlüyorum işte napam. Bizi evlere tıktı, kendisi ülke ülke geziyor! ” Beni ne güldürdü ama! Haklı tabi, sadece eve tıkmadığı gibi sevdiğimiz her türlü şeyden de mahrum bıraktı illet! Sizin keşfedeceğiniz şehirde çok zor, biz ne yapalım! Gerçi ben başimi dipçik gibi hissediyorum. Gençliğimi özlüyorum onu ​​da elimden alamaz ya, özlüyorum işte napam. Bizi evlere tıktı, kendisi ülke ülke geziyor! ” Beni ne güldürdü ama! Haklı tabi, sadece eve tıkmadığı gibi sevdiğimiz her türlü şeyden de mahrum bıraktı illet! Sizin keşfedeceğiniz şehirde çok zor, biz ne yapalım! Gerçi ben başimi dipçik gibi hissediyorum. Gençliğimi özlüyorum onu ​​da elimden alamaz ya, özlüyorum işte napam.

GÜNEŞİM

Herkes için normal, sıradan bir gündü. Hasan dağınık, pis, kokan içinde eski, yayları yatıyordu. Koyu yeşil perdesinin minik serisinden karanlık kasvetli odaya bir ışık ışınları, Hasan’ın yüzüne vuran ışık onun uyanmış henüz. Yatıp doğruldu ve: “Günaydın gülüm! Bu gün ne kadar da güzelsin. ” Dedi. Yataktan kalktı, suratında garip bir tebessüm ile yüzünü yıkamak için banyoya yöneldi. Banyonun aynasında baştan aşağı bir süre süzdü kendini. Yüzünü yıkadı, iki dış fırçasının olduğu bardaktan mavi fırçaladı dişlerini. Bugün özel bir gündü. Tıraş olmaz karar verdi, pek fazla tıraş olmazdı, aldı jileti başladı kesmeye: “Aaahh!”diye bağırdı ardından, yüzünü kesmişti ama bu gün onu hiçbir şey üzemezmiş gibi mutluydu. Deli divane gibi dolaşıyordu evin içinde. Üstüne çok şık tertemiz bir takım giyip çıktı evden. Hasanı gören komşuları “Ayol ne olmuş bu meymenetsiz adama bir gülümsediğini görmediğim adamın yüzünde güller açar” diyorlardı arkasından. Hasan Çiçekçi Ayten’in sokağın kenarındaki küçük tezgahına gitti ”dedi. Bana oradan bir demet sarı papatya verebilir Ayten, sana zahmet olmazsa ”dedi. Ayten kendisiyle alay düşünüyordu: “Yolda görse yüzüme bakmaz beya ne olmuş bu adama, saksı falan mı düşmüş başına?“ Diye geçirdi içinde. Ayten: “Abe senin ne işin vardır burda beya, kimedir aha bu güzelim çiçekler?” Hasan ”Karıma, güneşime” diye cevap verdi.Ayten şaşırıp kaldı, Hasan parayı uzatıp buketi nazikçe aldı “İyi günler, kolay jelsin Ayten” dedi ve yürümeye devam etti Ayten arkasından şaşkınlıkla devam etti “Delirmiş bu adam yahu” dedi arkasından. Hasan küçük kasabanın dar taşlı yollarından küçük bir sokağa girdi sonra sokağın sonundaki bakkala girip selam verdi ”Selamın aleyküm Niyazi nasılsın?” dedi. Bakkal Niyazi: “Çember! Hasan aleykümselam iyi ne olsun koşuşturmaca, o elindekiler ne öyle mi? ” Hasan” Karıma aldım çok sever. Niyazi “Oğlum iyi hoş da burası küçük yer, böyle gezme, adın çıkacak sonra.” Hasan ”Ah be Niyazi bugün güneş benim için doğmuş sen ne anlatıyorsun.” deyip raftan bir paket sigara alıp pazarlayarak. Ziya arkasından bakakalmıştı.”Hasan” Ah be Niyazi bugün güneş benim için doğmuş sen ne anlatıyorsun. ” deyip raftan bir paket sigara alıp pazarlayarak. Ziya arkasından bakakalmıştı. ”Hasan” Ah be Niyazi bugün güneş benim için doğmuş sen ne anlatıyorsun. ” deyip raftan bir paket sigara alıp pazarlayarak. Ziya arkasından bakakalmıştı.

Hasan yine dar yollardan sahile inmişti bir anda durup derin bir nefes aldı ve güneşe bakıp: “Parlayan cildin gözümden çok kalbimi yakıyor be güneşim” dedi.Bu arada uzaktan bir ses duydu “Hasaaaan! “ Salih abinin sesiydi bu.El sallıyor,onu yanına çağırıyordu. Hasan Salih Abi’nin teknesini her gördüğünde midesi bulanırdı. Salih abi: “Hasan gelsene ne zamandır görüşemiyoruz,sohbet ederiz biraz” dedi.Hasan kıramayıp yanına gitti, oturdular karşılıklı.Hasan güneşin batmaya yakın olduğunu görünce panikle kalktı masadan ”Görüşürüz abi,Allaha emanet “ dedi,koşmaya başladı.Sahile,kumlara indi.Aldığı papatyaları sıkı sıkı tutuyordu. Oturdu kuma,çekti dizlerini gövdesine ”Karanlıkta kalacağımı bile bile izlemesi ne hoş seni.Güneş gibi doğdun kalbime derler ya hani, sen yokken benim kalbim hep karanlık.Biliyor musun yemek yapmayı öğrendim.ilk başlarda zorlandım tabi ,tavaların yerini bile bilmezdim sen varken.Şimdi olsan hiç seni yormam,ne güzel yemekler yaparım sana. Sen gittin ya ben çekilmez bir adam oldum” dedi.Sanki çiçeklerin kokusu, dalgaların şarkısı, rüzgarın fısıltısı, onlara bu hoş sohbetine ortaklık ediyordu.” Keşke hiç gitmesen be gülüm… Doğru diyorsun “Güneş gitmezse yıldızlara bakarken güneşi özlemeyiz” Sahilde sızmış sarhoş adama gözü kaydı. Adam birden Hasan’a dönüp ” Senin için yanmış kardeş” dedi. Hasan: “Abi içimi yakan güneşimdir” diye cevap verdi .Sarhoş adam zorla da olsa kalkıp şarkı söyleye söyleye uzaklaşıyordu.Hasan sigarasından bir dal alıp yaktı.Batan güneşe uzun uzun baktı. Arkasından gelen bir ses:” Hasan abi iyi misin? “ dedi.Salih Kaptanın çırağı Murat’tı bu.Hasan “İyiyim iyiyim” diye geçiştirdi .Murat tekne malzemelerini alıp tekneye götürdü. Paspasını alıp güverteye çıktı . Güvertede oturan Salih Kaptan’a               “ Kaptan sen bilirsin,bu Hasan Abi’nin neyi var?“ diye sordu.

Salih Kaptan derin bir iç çekerek “Ah be murat hayat Hasan’a acının en beterlerinden birini verdi çok genç yaşta. Bir gün tekneyle denize açılmıştık ne sisli ne kasvetli bir geceydi o.Ne aptalmışız diyorum şimdi. “  Murat ”Ne oldu ki o gece?” diye ısrarla soruyordu. Salih Kaptan ”Hasan’ın eşi o gece hayatını kaybetti, dalgalar sadece onu alıp götürdü. Hasan’ın güneşi o gündür doğmaz. Bugün eşinin yani Güneş’in doğum günü.Her yıl eşinin doğum gününde sahile gelir, oturur,güneşin batışını izler.Aldığı sarı papatyaları kuma bırakıp gider. Çok genç yaşta kaybetti eşini gel sana yeni bir hayat arkadaşı bulalım dediyseler de kabul etmedi. Onun kalbideki karanlığı sadece Güneş’i aydınlatabilirdi. Sanki körün güneşe olan özlemi gibi ,hisseder sıcaklığını ama göremez .” Murat” Kaptan ciğerim soldu be, bugünlük paspas yapmasam olur mu? ”Salih kaptan yüzünü ona çevirip kaşlarını çatıp ” Vaay demek işten kaytarmak için anlattırdın bunca şeyi, hemen işinin başına yürü!” diye bağırdı .Murat paspası alıp güverteyi temizlemeye başladı mahcubiyetle. Bu sırada güneş kaybolmak üzereydi, Hasan elindeki çiçeği yavaşça kuma bıraktı ve son kez baktı güneşe ”Doğum günün kutlu olsun Güneş,sen kalbime hep güneş gibi doğ olur mu?” dedi.