HİKAYE YAZMA

HİKAYE YAZMA

e-Twinning Projesi

Düzenleyenler

Ramazan KILIÇ Alaplı Özel Eğitim Uygulama Okulu

Naciye Yazıcıoğlu KILIÇ Nurdan ve Ahmet Orhan Oğuz İlkokulu

Zübeyde POLAT Hatice Bahaettin Şener İlkokulu

Bağdagül DAROL Karşıya İlkokulu

Nefize ÇALIŞKAN Cebeci Sultançiftliği İlkokulu

Mesude Başaran Cebeci Sultançiftliği İlkokulu

Gönül Ekşi Şehit Ahmet Akyol İlkokulu

Ayşenur TOPAÇ Alaplı Özel Eğitim Uygulama Okulu

Deniz TÜREL Şehit J.Er Mehmet Halil Barkın İlkokulu

Volkan DOĞAN Ahmet Zeki Atalay İlkokulu

1. Hikayemiz

ALAPLI ÖZEL EĞİTİM UYGULUMA OKULU

Seslendiren: Sınıf Öğretmeni Ramazan KILIÇ

Yazan: Öğrencimiz Miraç

ORMANIN GÜZEL SESLERİ

Evvel zaman içinde ulu bir ormanın, çorak topraklarında küçük bir göl varmış. Bu göl kurbağalarının sesi yeri göğü inletirmiş. Kurbağalar bu ormanın en güzel seslerin olduğunu düşünürlermiş. Kuşların, arıların ve ağustos böceklerin seslerini bastırmak için daha çok ses çıkarırlarmış duydukları sadece kendi sesleriymiş.

Bu yüzdendir yaşadıkları gölde hiç kimse yaşamak istemezmiş sadece kendileri yaşarmış. Bir gün yolunu kaybeden tavşan gelmiş. Tavşan sağa sola bakıp ne yöne gideceğini düşünüyormuş ama o kadar ses varmış ki bir türlü düşünemiyormuş. Karar vermiş kurbağalar ile konuşacakmış. Göle ilerlemiş ve kurbağaların bulunduğu yerde. Lütfen bir durun diye seslenmiş. Birden bir sessizlik çökmüş ortalığa kurbağalar tavşan dönüp bakmışlar.

Tavşan nedir bu gürültü, siz bu seslerden rahatsız olmuyor musunuz diye sormuş? Kurbağalar tavşana gülmüşler, kendi seslerinin çok güzel oldugunu birlerinin seslerini çok beğendiğini böbürlenerek söylemişler. Tavşan daha kızgın bir şekilde buna benim inanmamı beklemeyin sesiniz kulaklarımı çınlattı. Sizler bu ormanda diğer canlıların sesini duydunuz mu diye sormuş tavşan? Hepsi hayır demiş. O zaman benimle gelin kimin sesi daha güzel hep beraber görelim demiş.

Ormanın icadı doğru yürüyüşünce; serçenin ötüşü duyan kurbağalar şaşkınlık ile onu dinlemişler. Az daha ileri gidince ağustos böceklerinin seslerini, kırlangıç ​​seslerini, rüzgârın ve akan suyun sesi kurbağaları mest etmiş. Uzaklardan ormanın kralın sesini duyunca biraz korksalar kendi seslerinin diğer seslerini duyanlar şaşırtmış ve tavşana hak vermişler.

Diğer canlılar ile bu ormanda yaşayabileceklerini diğer canlıları olmadan, onların güzel seslerinden mahrum kalmadan birlikte yaşamanın daha iyi bir fikir olduğunu söylemişler. Artık onlarda bu ormanın sesine kulak verip bir orkestraya dahil olmanın mutluluğu ile yaşamışlar.

ALAPLI ÖZEL EĞİTİM UYGULAMA OKULU SESLENDİREN: SINIF ÖĞRETMENİ RAMAZAN KILIÇ YAZAN: MİRAÇ ÖĞRENCİMİZ

KEDİCİĞİN YARDIM ÇIĞLIKLARI

Soğuk bir kış günüydü. Emre dar bir sokaktan annesinin siparişlerini almış evine gidiyordu. Bir yandan ağır torbayı taşıyıp bir yandan da yüzüne esen rüzgara doğru yürüyordu. Tam bu twitter tir tir titreyen bir kedi gördü. Kedi ıslanmış tüyleri öyle kirlenmişti ki Emre: “Ne kadar çirkin bir kedi” diye geçirdi ve yoluna devam etti.

Emre eve geldiğinde kapı açılır açılmaz mis gibi kokular burnuna gelmişti. Babası işten gelince yemeklerini afiyetle yemişler, annesi Emre malzemeleri’nin nefis kekler yapmıştı. Gülüşüp eğlenmişler, sıcacık evlerinde keklerini afiyetle yemiş, çaylarını içmişlerdi. Emre uykusu gelince yatağına yatmıştı. Tam bu poster dışarıdan yavru bir kedinin miyavlama sesini duymuş ve kızmıştı. “Ben onun yerinde olsam hiç sesimi çıkarmazdım ne de çirkin bir ses” diye iç geçirmişti. Birden eski komşularının kedisi aklına gelmişti. Emre oynamak istemiş ama kedicik Emre ‘ye tırnaklarını geçirmiş, ellerini kanatarak canını çok yakmıştı. Emre bu olaydan sonra çok sevdiği kedilerden bir anda hoşlanmaz olmuştu.

Kedi miyavladıkça Emre uyuyamamıştı. Tam bu annesi Emre ‘yi kontrol etmek için odasına geldi. Annesi:

• “Emre neden uyumadın” diye sordu.
• Emre: “Anne aşağıda değil miyavlıyor ve sesinden uyuyamıyorum” dedi.
• Annesi: “Kedileri, köpekleri seversen, iyilik yaparsan, onların yardım çığlıklarına duyarsız kalmazsan bu şekilde seni rahatsız etmezler.” Dedi.

Annesi gidince Emre hemen uykuya dalmıştı.

Ertesi gün Emre dışarı çıktığında o yavru kedi hala dışardaydı ve çığlık çığlığa miyavlıyordu. Aklına hemen annesinin söyledikleri geldi. Annesinin yayınladığı harçlıkla bakkala gitti bir şişe süt aldı. Annesinden de bir kap alarak sütü o kaba boşalttı, kediciğin önüne koydu. Yarım saat sonra kediye bakmaya gittiğinde süt bitmiş ve kedicik mutlu mutlu yeniden yuvarlanıyordu. Emre yardım etmenin gururuyla evinin yolunu tuttu. Koşarak annesine: “Anneciğim evimize kedi alalım mı?” Diye sordu. Annesinden “Tabi ki sen istersen neden olmasın” cevabını alınca huzurla odasına gitti. Gece yatağına uzandığında artık kedi sesi yoktu. Emre mutlulukla uykuya daldı….

Bağdagül Darol-Karşıyaka İlkokulu

Yazan : Doruk D.

KARŞIYAKA İLKOKULU BAĞDAGÜL DAROL

ŞEHİT AHMET AKYOL İLKOKULU GÖNÜL EKŞİ

                                     BUĞDAY TANECİKLERİ

            Bir zamanlar küçük bir çiftlikte bir karınca yaşarmış. Bu karınca çok çalışkanmış. Çiftlikteki diğer hayvanlardan da çok azimliymiş. Yalnız bu küçük karıncanın bir sorunu varmış. Yuvasında hiç yiyeceği kalmayan küçük karıncanın kış gelmeden yuvasına yiyecekler götürmesi gerekiyormuş yoksa zorlu mevsimi günleri küçük karınca için zor mu geçecekmiş.

               Karınca çiftliğin bahçesindeki yuvasından usulca çıkmış ve minik sürüm ile yiyecek aramaya başlamış. Çiftliğin bahçesini gezen küçük karınca tam da o esnada çiftçinin buğdaylarını çuvallara doldurduğunu görmüş.

                Karınca buğdayları görünce çok sevinmiş ama bu buğday taneleri onun için çok büyükmüş. Bunları tek başına taşıması mümkün değilmiş. Çevresine bakınmış çiftlikteki tavuğu görmüş. Kendine yardım etmesini istemiş. Tavuk bu isteği seve kabul etmişti.

                Aradan aylar geçmiş, kış gelmiş şartlar zorlaşmış tabii ama karınca yiyeceklerini yazdan biriktirmişti bile. Kendine yardım eden küçük kırmızı tavuğu da unutmamış. Biriktirdiği buğdaylardan ona verilen tavuğun karnını doyurmasını sağlamış. Tavuk ve karınca kışın tadını çıkarmışlar.

                 Mutluluğu yardımlaşmada bulmuşlar.

HATİCE BAHAETTİN ŞENER İLKOKULU ZÜBEYDE POLAT

Samet’in Merhameti

Samet çok temiz temiz kalpli üniversite eğitimini 3. Yılına yeni başladığı o sene depremler ve ardına gelen pandemi ve bulaşıcı hastalık herkesin hayatını yıkmıştı. Ard arda gelen felaketlerle birlikte onun hayatı da alt üst olmuşu. Samet annesinin ve babasının karşısında dua edip beklediklerini gördükçe kendisi de zorda yaşlılara yardım etmek istiyordu bunun için de kendince bir çözüm aramaya çalıştı ve bakkala, manava, kasaba onun yerde telefon çığ bıraktı. İsteyen ihtiyacı olan kaynak Samet götürecekti. Babası karşı karşı çıksa da Samet’in duygularını dinledikçe oğluna o da hak verdi. Böylece Samet kimsesiz yaşlıların eli ayağı olmuştu. Sokaktaki sarı kedi safra Samet’i görünce mırıldanmadan duramıyordu.Çünkü Samet sarı kediye onun gün süt taşıyordu. Çocuklar camlarda bekleşirken Samet abilerinin getireceği şekeri bekliyorlardı. Küçücük mahallede kısa zamanda yardımsever Samet’i sevmeyen kimse kalmamıştı. Ailesi güzel yürekli oğullarıyla artık gurur duyuyordu.

AHMET ZEKİ ATALAY İLKOKULU VOLKAN DOĞAN

PAYLAŞAN MİNİK ELLER      

         2019 Ocak ayıydı. Havalar iyice soğumuştu. Ben o yıl birinci sınıfa gidiyordum. Dersler çok iyi geciyor, birçok etkinlik yapıyorduk. Bir gün dersteyken Naciye Öğretmenimiz:

         _Çocuklar! Güzel bir etkinlik yapalım, ne dersiniz? dedi. Ben ve arkadaşlarım çok heyecanlanmıştık:

         _ Eveet! diye bağırdık. Ögretmenimiz bize  :

         _Hepimizin evinde bulunabilen küçük kovalar ile atkı ve bere öreceğiz, dedi.

         Bir hafta sonra hepimiz atkı ve berelerimizi bitirmiştik. İyi iş çıkarmıştık. Mutluyduk…

         Birkaç gün sonra Elazığ’da deprem olduğunu duymuştum. Çok üzgündüm. Onlar uzaktaydı ve onlar için ne yapabilirdik, bilmiyordum. Bir gün dersteyken Naciye öğretmenimiz:

         _Sevgili Çocuklar! Yaptıgımız atkı ve bereleri  Elazığ’daki arkadaşlarımıza göndermeye ne dersiniz ?

        Bu çok iyi bir fikirdi. Oradaki arkadaşlarımız biraz olsun üşümeyeceklerdi. Sınıfımızda yardım kolilerimizi hazırladık, yolladık.

         Yakın zamanda bu sefer İzmir depremi olmuştu. Televizyon seyrederken Elazığ’daki arkadaşlarımızın İzmir’e yardım kolileri hazırladıklarını gördüm ve o kadar mutlu olmuştum ki…

         Yardımlaşmanın ne kadar güzel oldugunu ve insanı ne kadar mutlu öğrenmiştim.

Yazan: Tuğçe Naz 

NURDAN VE AHMET ORHAN OĞUZ İLKOKULU

NACİYE YAZICIOĞLU KILIÇ

 ÇİÇİ’NİN DOSTU

    Bir zamanlar büyük bir orman varmış. Burada herkes birbirini sever ve yardım edermiş. Bir de ormanın ıssız bir köşesinde kirpi ailesi varmış. Bu aile ormandaki diğer canlılarla hiç görüşmezmiş. Kötülük getireceğinip güvenmezlermiş. Bu kirpi ailesi anne, baba ve bir de yavru kirpi Çiçi’den oluşuyormuş. Çiçi anne ve çocukları gibi düşünmüyor. Diğer canlıları çok merak ediyormuş.

    Birgün göl kenarına gittiğinde bir serçe ile karşılaşmış.

– “Aaah! Sen de kimsin?” Deyip ağacın arkasına saklanmış korkarak.

Serçe

 – “Ben bir serçeyim. Bu ormanda yaşıyorum. Benden neden korktun? ” demiş şaşkın bir sekilde.

Çiçi ağacın arkasından yavaşça çıkmış ve serçeye bakmış. Küçük sevimli bir hayvanmış bu. Serçe Çiçi’ye kim olduğunu sormuş. Çiçi de ailesini ve nasıl yaşadıklarını anlatmış. Serçe minik kirpi anlattıkça daha da şaşırıyormuş. Çiçi serçe ile konuştukça onu daha da sevmiş. O günden sonra sık sık göl kenarında buluşmuşlar. Çiçi, serçenin anlattıklarını dinledikçe diğer canlıları daha çok merakla başlamış.

Serçe bir gün

• Hadi Çiçi! benimle jel. Seni arkadaşlarımla tanıştırayım. ” demiş.

Çiçi çok istemiş ama önce ailesine sorması gerekiyormuş. Eve gidince hemen annesi ile konuşmuş. Annesi Çiçi’ye çok kızmış bir daha yabancılarla görüşmemesi için söz istemiş. Çiçi de annesine söz vermiş. Serçe günlerdir göl kenarına gelmeyen arkadaşını çok merak ediyormuş.

    Birgün ormanda bir yangın çıkmış. Yangın tam da kirpi ailesinin evinin olduğu yerden başlamış. Bu haberi alan ormandaki diğer canlılar hemen yardıma gidip yangını söndürmüşler. Çiçi ve ailesi üzgün bir şekilde göl kenarına gelmişler. Serçe onları kendi yaşadıkları yere davet etmiş. Kirpi ailesi de çaresiz kabul etmiş. Serçe ve arkadaşları aileyi öyle güzel misafir etmişler ki kirpi ailesi bugüne kadar onlar için söyledikleri şeylerden utanmışlar. Çiçi’yi de bu şekilde yetiştirdikleri için özür dilemişler.

      Birlikte yaşamanın ve birbirine yardım etmenin ne kadar anlamışlar.

       Bundan sonra o ormana yardımsever orman denilmiş. Hekes mutlu bir şekilde yaşamış.

OĞUL

ŞEHİT JANDARMA ER MEHMET HALİL BARKIN İLKOKULU DENİZ TÜREL

KORONA KRALI

      Evvel zaman içinde kalbur saman içinde bir Korana Kralı varmış. Bu kral bir gün virüsüne ‘Ey virüslerim! Bütün dünyaya hastalık bulaştırın. ‘ Diye emir vermiş. Ve virüsler tüm dünyaya yayılmaya başlamış.

       Birden bütün dünyada hasta insanlar çoğalmış bu yüzden sokağa çıkmak. Okullar kapatılmış ve karantina başlamış.

  Üç arkadaş Deniz, Elif ve Eymen araştırmaları başka canları çok sıkılmış ve Deniz ‘Buna bir çözüm bulmamız gerek.’ demiş. Elif ve Eymen onu destekleyerek plan başlatışlar. Virüsten kurtulmanın yolunu temizlik, maske ve sosyal mesafe olarak belirlemişler. Arkadaşlarından yardım isteyerek sabun ve maske üretmeye başlamışlar. Kendilerine ‘Korona Süper Temizleyici’ adını vermişler. Bütün dünyaya maske dağıtmış ve sabunlu suyla her yeri temizlemişler. İnsanları sosyal mesafe konusunda uyarmışlar. Planları işe yarayarak virüslerin yıkmışlar. Hasta sayıları azalmış.

     Kral bunu duyunca çok öfkelenmiş. ‘Ey Çocuklar kimmiş bakalım, birde benimle savaşsınlar.’ demiş. Süper korona temizleyiciler ile savaşmaya başlamış. Ama sabun ve suya dayanamayarak savaşı kaybetmiş.

     Herkes çok mutlu olmuş. Okulların açılmasının, dışarı çıkmanın, özgürce sarılıp kucaklaşmanın, parklarda arkadaşlarıyla oynamanın çıkarmaya başlamışlar.

CEBECİ SULTANÇİFTLİĞİ İLKOKULU NEFİZE ÇALIŞKAN

KORONA SIKINTISI

         Merhaba ben Erdem. Geçen sene korona diye bir kelime öğrendim. İnsanları hasta eden bir virüsmüş. Bir gün okuldan geldiğimde annem okulların bir süre tatil tatil dedi. Ben çok üzüldüm.

Günlerimiz önceleri çok düşünülebilir. Sonraları canımız sıkılmaya başladı. Kardeşimle oynayacak oyun bulamaz hale geldik. Annem internettenleniyordu. Kargocu abiler annemin aldıklarını evimize getiriyordu. Bir gün gelen kargolardan birinin içinde yüzlerce su balon çıktı. Annem sürpriz bize yapmıştı. Çok şaşırmıştım ve sevinmiştim. Babam küçük balonları nasıl dolduracağımızı bize öğretti. Kardeşim ve ben balonları suyla doldurup balkonda oyunlar oynuyorduk. Sokağa çıkma yasağının olduğu günlerde dışarıdan kendimize hedefler seçip balonla vurmya çalışıyorduk. Başlarda karşı kaldırıma çalışıyorduk. Alt katta oturan Duru ablama da sepetle balonlar verdik.O da oyunumuza katıldı.

Su balonlarıyla o kadar çok oynuyorduk ki rüyalarımda bile balonlarla oynuyordum. Bir gün rüyamda havada uçan korona virüsleri balonla avlayarak yok ettiğimi gördüm. Virüsler yok oldukça çok seviniyordum. Sabah uyandığımda çok mutluydum.

Keşke gerçekte de korona virüs sularıyla yok edebilseydik.

MİÇO

Yeşilin, mutlu olma yaşadığı bir zamanda, Yağız diye bir çocuk varmış. Öyle bir köyde öyle bir zamanda yaşarmış ki onu sabah güne musmutlu uyanırmış. Evde tavukların, ineklerin, kedilerin ve daha nice hayvanın yaşadığı bir köymüş burası.

Yağız arkadaşları ile köy meydanında top oynar, çamurdan oyuncaklar yapar, bağ bahçe gezerek zaman geçirirmiş. Komşuları birgün yavrularının yavrularının olduğunu bir tanesini sahiplenmek istemediğimizi çok heyecanlanmış. Hemen bir tanesini almak istemiş. Şuan çok küçük boyut biraz daha büyümeleri söylediklerinde biraz da öğülmüş. Ama hangisini almak istediğini, seçebilirsin dediklerinde tekrar mutlu olmuş. Yavrulara baktığında gözleri açılmamış ama bembeyaz olan bir yavruyu seçmiş. Sabırsız olan Yağız aklından bir türlü çıkaramıyormuş. Her gün gidip ona alışması için zaman geçiriyormuş. Adını miço koymuş.

Gel zaman git zaman miço da artık onu tanıyor. Gidince hemen yanıma gelip kendini sevdirmek için şirin yapıyormuş. Artık onu kucaklayıp arkasına bakmadan eve koşmak söyleyin. O Yağız’ındı artık. Onunla koşturup oynayacak güzel maceralar yaşayacaktı.

Miço ilk gece annesinden ayrıldığı için çok üzülmüştü öyle olmalı ki durmadan değişik sesler çıkarıyordu. Hemen koşup yanına gitmiş onu görünce sesi kesilmişti sanırım yalnız kalmak istemiyordu. Ona sarılıp odasına götürmüştü birkaç gece sonra artık alışmıştı. Süt içerken karnı davul kadar şişene kadar izlemek komik geliyordu.

Miço büyüyordu. Evlerine gelen misafirlere havlarken korkutmaktan ziyade herkesi güldürüyordu. Gittiği yere gidiyordu. Top bedava artık fırsat vermiyordu oda Yağız ile koşturuyor, bisiklet sürerken onun önünde koşuyor gelip gelip arkasına bakıp kontrol ediyordu. Miço aynı zamanda akıllıydı. Yağız Okul kıyafetlerini giydiğinde gitmiyordu. Evde kulübünde bekliyordu. Yağız’ın eve dönüşleri onun için hızlıydı.

Bir gün Yağız ile miço bahçeye giderken büyük bir köpek balığı balığı ile karşılaşmıştı. Miço hemen korumaya geçip ensesinde tüylerini kabartmıştı. Sinirlendiğinde ensesinde tüyleri kabarır aslan gibi olurdu. Miço fino türüydü yani küçük bir köpekti. Büyükler tehlikeli görmezdi ama o Yağızı korumak için aslan kesilirdi. O zamanlar He-man diye bir çizgi filim vardı. Yağız He-man o ise kaplandı. Onu çok seviyordu. Onun sayesinde bir hayvanın ne kadar kıymetli tablet öğrenmişti. O evlerinin bir bireyiydi. Aradan onca zaman geçti hala bir köpek gördüğü zaman aklına miço gelir. Bir tane hayvanı sevmesi belki de o yaşlarda iyi bir köpek dostu olması.