HAYALİM VE BEN

23 NİSAN GÜNÜ

            Bir hafta öncesi Türkçe dersinde 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nın ne demek olduğunu öğrenmiştik: Ata’mız bize armağan etmiş yani biz çocuklara. Öğretmenimiz de 23 Nisan’ın yarın olduğunu söyledi ve sınıfımızı süslemek için hazırlıklar yapmamızı istedi. Bütün sınıf çok heyecanlıydık. Yarının bir an önce olmasını istiyorduk. Annelerimiz sınıfımız için süslemeler aldılar. Sürekli yarını hayal ediyordum. Bu yüzden hemen yatıp uyudum ve gözlerimi açtığımda sabah olmuştu. Okul kıyafetlerimi giyip, kahvaltımı yapıp okula gittik. Öğretmenimiz annelerimiz ve bizler sınıfı hep birlikte süslemeye başladık. Ve bitmişti süslemeler. Öğretmenimiz herkese çok teşekkür etti. Dışarıya çıktık tören başlamıştı. Öğretmenimiz şiir okumam için beni seçmişti. Şiirimi gururla okumuştum. Ve en sonunda tören bitmişti ve herkes evlerine dağıldı.                         Reyyan YILMAZ – 1/B Sınıfı

23 NİSAN YOLCULUĞU

23 Nisan yaklaşıyor. Bu yıl 23 Nisan’ı evde kutlayacağız. Ablamla resim yapıp,balonlarla balkonumuzu süsleyeceğiz. Evde kardeş töreniyle 23 Nisan’ı kutlayacağız.

Balkonda oturup nasıl resim yapacağımı düşünüyordum.

Annemle 23 Nisan sohbeti yaparken kendimi yirmi yıl sonra ki 23 Nisan da buldum.

23 Nisan kutlaması planlayan birinci sınıf öğretmeniydim. Aklımdaki tek düşünce 23 Nisan’ı unutulmaz bir şekilde kutlamaktı. Öğretmen arkadaşlarımın şiir çalışması yapıyordu. Kimi gösteri planlıyordu. Bunların hiç biri benim

çocuklarımın 23 Nisan kutlaması olamazdı. Birden aklıma anneannemin kocaman yemyeşil bahçeli evi geldi. Tüm hazırlıkları yaptım. Tüm velilerimden izin aldım. Çocuklar en güzel kıyafetlerini giydiler. Anneleri güzel yemekler hazırladılar. Bende bahçeyi uçan balonlarla süsledim. Birde çocuklarıma sürprizim vardı. Öğrencilerimi toplayıp yola düştüm.

Hepsi çok heyecanlıydı. Bahçeden içeriye girdiğimizde hepsi çok şaşırdı. Hepsini etrafımda topladım. Onlardan isimlerinin yazılı olduğu balonu bulup bana getirmelerini istedim. Balon getiren öğrencime sürprizim olan uçurtmayı verdim. Balonlar tek tek geliyordu. Uçurtmalar gökyüzünde yerini alıyordu. Gökyüzüne baktığımızda uçan balonlar la uçurtmalar birbirine karışmıştı. Yorulan ve acıkan çocuklarla sofrayı kurup bir güzel karnımızı doyurduk. Çimenlere uzanıp bulutları ve güneşi izledik. O günün hatırasına çocuklarımla resim yaptık.

Artık eve dönüş vaktiydi. Çocuklar eve dönmek istemiyordu. Onlara seneye yine aynı yerde kutlama yapma sözü verdim. Çocukları evlerine bıraktım. 23 Nisan yolculuğumuz sona ermişti.

Sonra bir baktım evimizin balkonundayım. 7 yaşındayım. Ve bu yıl 23 Nisan’ı kutlamak zorunda olduğum yerdeyim……

                                                                             Zeynep Havva BAKIRCI-1/G