UNUTULMAZ

Güneşin bulutların arkasına saklandığı, bahçelerinde kasımpatıların kokusunun bütün tazeliğiyle duyulduğu hafif serin ama insanı hiç üşütmeyen bir güz sabahı…

Uyku tutmamıştı yine. Erkenden kalktım. Yıllarca yaptığım gibi pencereden günü selamladım. Ama artık çocuklarımın seslerini pencerelerden dinleyebiliyordum.

Ahşap kapılı banyoya gittim. Yüzümü yıkayıp güne hazır hissetmek için. Banyodaki ahşap kenarlıklı aynaya baktığımda gözlerimin etrafında o derin çizgileri gördüm.

Tıpkı uzun ve derin bir seyahatin pekiştirdiği yollar gibi belirgindiler. Her bir çizgi bir yol, her bir yol bir hikaye…

Valizimi özenle hazırladım. Gecenin bir vakti karlı ve soğuk bir havada çıktım yola. İstanbul Esenler otogarına geldiğimde o ihtişamlı şehre son kez baktım. İçimde tatlı bir burukluk vardı. Bir yürek nasıl yapabiliyordu bunu? Sevinç ve hüzün bir arada, merakla karışık tuhaf duygular. Kalbimde ince bir sızı hissettim sevdiklerime veda ederken. Ağlamak istiyordum ama gözyaşlarım bir buz kristal olmuş, donmuştu gözlerimde.

Gidiyorum… İstanbul’dan kalkıp haritada yerini bile bilmediğim bir yere…Oysa İstanbul’da kalsaydım iyi bir işim ve iyi bir kariyerim olacaktı. Neler düşünüyorum, ben bir öğretmenim, bir eğitim neferiyim, karanlığa bir ışık da ben yakmalıyım. Şimdi gitmezsem bir ömür boyu yanlış kararımın ezikliğini hissedeceğim gördüğüm tüm çocukların gözlerinde.

Havasız, kirli bir yolcu otobüsünde buldum kendimi bir anda. Yanımda oturan yabancı kadının aynı yabancılıktaki bakışları üzerime dikilmişti. Bakışlarımı   otobüsün kirli camından dışarıya doğru çevirdim. Ama sevdiklerimi göremedim, hiç kimse yoktu. O zaman gözyaşlarımın buzları çözüldü, bağıra bağır ağlıyordum. Bir zaman sonra hıçkırıklara boğuldum. Omzuma dokunan bir el, yabancı gözlerin sahibi, bir bardak su uzattı bana. Hiç tanımadığım birinden böyle bir yakınlık görmek üzüntümü biraz olsun hafifletmişti.

Yolcu otobüsü Elazığ’da indirdi beni. Ama yolum daha uzundu. Yanıma hemen yabancı bir adam yaklaştı. Bana nereye gideceğimi sordu, istediği cevabı verdikten sonra benden bir miktar para istedi. Şaşırmıştım. Bana otobüs gelince haber vereceğini söyleyip verdiğim parayı alarak gitti. O zaman hayata dair ince bir ayrıntıyı fark ettim. Bazen insanlara güvenmek mecburiyetinde kalabiliyor insan. İçimde bir huzursuzluk, kafam karışık şekilde beklerken parayı alan adam birtakım el işaretleriyle beni çağırıyordu. Adam o kadar hızlı konuşuyordu ki anlattıklarının sadece bir kısmını anlayabildim. Valizimi alarak gittim. Adam gerçekten de dediği gibi beni otobüse bindirdi.

Öğrencilere kendimi tanıttıktan sonra sesim titreyerek onların da kendilerini tanıtmalarını istedim. Onlar konuştukça heyecanım yatıştı. Öğrenciler yarı bozuk Türkçeleriyle kendilerinden, ailelerinden, kardeşlerinden bahsettiler.

Yüzümü yıkarken aklımdaki tek şey öğrencilerimin gözündeki o unutulmaz ışık, benim kalp çarpıntılarım ve titreyen dizlerimdi.

Neler gördüm, nereleri gezdim… Ama sallanan koltuğuma oturup kendimi dinlediğimde gözümün önüne hep aynı kare gelir: O küçücük kasabadaki, mütevazi okulda geçirdiğim o ilk dakikalar.