İLİM İLİM BİLMEKTİR HİKAYE OLSAYDI

GÖRSEL HİKAYE TAKIMI

İLİM İLİM BİLMEKTİR

İlim ilim bilmektir

İlim kendin bilmektir.
Sen kendini bilmezsin
Ya nice okumaktır?

Okumaktan murat ne?
Kişi Hak’kı bilmektir
Çün okudun bilmezsin
Ha bir kuru ekmektir.

Okudum bildim deme
Çok taat kıldım deme
Eğer Hak bilmez isen
Abes yere gelmektir.

Dört kitabın mânâsı

Bellidir bir elifte
Sen elifi bilmezsin
Bu nice okumaktır.

Yiğirmi dokuz hece
Okursun uçtan uca
Sen elif dersin hoca
Mânâsı ne demektir?

Yunus Emre der hoca

Gerekse bin var hacca
Hepisinden iyice
Bir gönüle girmektir.

YUNUS EMRE(13-14.yy.)

   Zamanın birinde Anadolu’da Yunus Emre adında bir şair yaşamış. Yunus’un ailesi çok fakirmiş ve zenginlerin tarlasında çalışarak geçinirlermiş. Yunus Türkçeyi çok güzel konuşurmuş.
Bir taraftan ailesini geçindirmek için tarlada çalışıyormuş bir taraftan da bilim, tasavvuf kitapları ve Kuran’ı Kerim okuyormuş. Okumaya ve öğrenmeye çok meraklıymış. Yunus’un
yaşadığı dönemde Anadolu’da istilalar ve baskınlardan dolayı büyük kıtlık varmış. Halk çok mutsuz ve umutsuz bir haldeymiş. Yunus insanlar arasında dolaşarak onlara sabırlı,
hoşgörülü olmayı, Allah’a inanmayı ve onu sevmeyi, birlik olmalarını, birbirlerini sevmeyi öğütlüyormuş. İnsanların bu durumu onu çok üzüyormuş. Bir gün bu duruma çare bulabilmek için halk arasında çok sevilen bir dervişle görüşmek için yola koyulmuş.

   Azığını almış Yunus. Aşmış dereler ,tepeler. Yolda giderken anacığının mezarına uğramaya karar vermiş. yanında getirdiği lale soğanlarını almış, eşelemeye başlamış toprağı. Kazdıkça toprağın altından bir sandık belirmiş. Orta boylarda, eski, ahşap bir sandık. Epeyce de ağır. Şaşırmış Yunus, besmele çekmiş, açmış sandığı. Bir de ne görsün, bir sandık dolusu altın!.. Hepsi de yirmi iki ayar! Ne yapacağını düşünmüş taşınmış. Cahil halka seslenmenin bir yolunu aramış ve bulmuş. Kitap dükkanı açacakmış Yunus. Ama öyle bir kitapçı ki fakirlere kitabı bedava verecek, her hafta cuma günü etkinlikler düzenleyecek bir kitapçı… Babası ve minik kardeşi bu haberi duyunca çok sevinecekmiş. Altını almış, geri dönmüş Yunus. Dervişi de unutmuş.

   Büyük bir heyecanla yola koyulan Yunus ne hayaller kurmuş ne hayaller… Yokluk içindeki halka ve ailesine yapacağı yardımları düşününce daha da hızlandırmış adımlarını. “Babam nasıl sevinecek bu alanlara, çok mutlu olacaklar!” diye aklından türlü düşünceler geçiriyormuş. Böyle hayallere dalmış giderken ansızın ayağı takılıp yere düşer. Elindeki altın kutusu da yere düşer ve altınlar etrafa saçılır. İşte o an Yunus der ki: “Eyvah ben ne yapıyorum? Bu parlak şeyler benim aklımı başımdan aldı. Bu altınlar benim değil, bunların kesinlikle bir sahibi vardır.”

Utanır Yunus yaptığından, “Ben ne için yola çıktım, şimdi ne yapıyorum. “der.

   Büyük umutlarla çıktığı yolda Yunus , sonunda fark etmiş yaptığı hatayı. Ancak hiçbir şey için geç değilmiş tabi.  Altından daha değerli olan bilgiymiş; çalışmak, çabalamakmış. Halka seslenmek, onları sefaletten kurtarmak istiyormuş ama çaba sarf etmesi gerektiğini de biliyormuş artık. Altınları bulduğu yere geri koymuş ve düşünmeye başlamış:

“Şimdi ne yapacağım, nereden başlayacağım? Altını harcarsan biter; bana bitmeyen, tükenmeyen bir şey lazım.” diye düşüncelere dalarken sonunda kararını vermiş.

Diyar diyar gezmesi gerekse bile öğrenecekmiş her şeyi. Yunus’un ihtiyacı olan kullandıkça tükenen şeyler değil, ölünceye kadar asla tükenmeyen şeylermiş.

   Şehre varana dek bu tükenmeyecek şeyin ne olduğunu düşünmüş. En sonunda bir kütüphanenin önünde durmuş ve demiş ki: “İşte o tükenip bitmeyecek şeyi buldum: Bilgi!” Ve aklına bir fikir gelmiş.

Kütüphaneyi görünce tükenmeyecek ve insanlığın yararına olacak şeyin ilim olduğunu ve ilim yayma işinin çok önemli olduğunu düşünmüş. Ancak Yunus şunu fark etmiş: İnsanların bu kadar değerli bilgileri barındıran bir kütüphanenin insanlar tarafından yeterince istifade edilmediği. Kütüphanenin  oldukça boş vaziyette olduğunu fark etmiş. Aslında bu durum onu daha fazla ilim yayma konusunda hırslandırmış. Bu durumun aslında dini konularda da aynıymış.

Yunus okumuş, çokça okumuş. Kendi zamanın bilgilerinin düşüncelerini, eserlerini hazmetmiş ancak dünya bilgileri kendisini tam olarak tatmin etmemeye başlayınca tasavvufa yönelmiş. Bu anlamda Yunus gerçeği ve varlığı algılama sürecine girmiş. İçine girdiği bu gerçeklere ulaşma süreci Yunus Emre’nin Anadolu’da Türk tasavvufunda öncü olmasını sağlayacakmış.

 Yunus kütüphanede günler, aylar, yıllar geçirmiş. Okudukça okumuş, okudukça ne kadar az bildiğini fark etmiş. Asıl zenginliğin insanın kendisini bilmek ve anlamak olduğunu görmüş.

   Yıllar sonra Anadolu’yu gezerek yaptığı bu yolculuğu ve kendi iç dünyasının maceralarını anlatmaya başlamış. Yunus’u tanıyan, gören ve bilen herkes ilme yaklaşmış. Yunus bundan o kadar hoşnut olmuş ki asırlar boyu okunmaya devam edecek güzel şiirler ile sonsuz sevgiye kavuşmuş.