Uzaktan Eğitim Günlükleri

KARANTİNA   GÜNLERİM

Bildiğiniz gibi korona virüs bütün dünyayı etkisi altına aldı, birçok insan aramızdan ayrıldı. Geçen sene nisan ayında benimde bir akrabam virüs yüzünden hayatını kaybetti ve biz temaslı olduğumuz için on dört gün karantina altına alındık. Önceleri karantina eğlenceli geldi annemle pastalar, börekler yaptık hatta abim bile börek yaptı, babam ise temizlik 😊 her sabah servise yetişme derdi olmadan ailece kahvaltı yaptık. Babam hep evdeydi her gün pazar gibiydi.  Fakat zaman geçtikçe okulumu arkadaşlarımı virüs bulaştırmaktan korktuğumuz için yanlarına gidemediğimiz aile büyüklerimizi çok özlemeye başladım. Virüs hayatımıza yeni şeyler katmaya devam ediyordu, eğitim artık yüz yüze değil online olacaktı, hiç bilmediğimiz bu eğitim şekli beni hem çok korkuttu hem çok heyecanlandırdı. Beşinci sınıftaki ilk canlı dersimi hatırlıyorum da… Köydeydik internet zayıf olduğu için bir türlü bağlanamamıştım, sonra Orduda ki evimize geldik. Canlı derslerimi aksatmadan giriyordum alışmıştım- da… Zaman zaman köyde yaşayan çocukları düşündüm, onların uzaktan eğitimi sağlıklı yürütme şansları yoktu, bu beni çok üzdü. Aynı yaştaydık fakat aynı şartlara sahip değildik. Sadece dört gün gidebildiğim okulumu çok özlüyorum, öğretmenlerimle yüz yüze ders yapabileceğim günleri iple çekiyorum. Unutmayalım ki bu virüsten kurtulmak bizim elimizde lütfen tedbirlere uyalım. Maske mesafe temizlik kuralına uyalım bizlerde bir an önce normal hayatımıza dönelim.

Eylül Yalçın Altınordu Ortaokulu 5/D

UZAKTAN EĞİTİM

Korona adlı virüsü duyunca hiç korkmamıştım.Zaten okullar açılacağını her şeyin normale döneceğini düşünüyordum.Ailem korktuğu için köye gidecektik.Zaman ilerledi ve okullar açılmadı.Canlı ders adlı şeyi duyunca heyecanlanmıştım.İlk uzaktan eğitim günlerinde heyecandan konuşamıyordum,bazen soruları bile yapamıyordum.Ama ailemin desteği ile uzaktan eğitime alışmıştım.Bol bol kitap okuyordum.Hatta neredeyse günde bir kitap bitiriyordum can sıkıntısından…….Yaz gelmişti canımız çok sıkılıyordu.Bazen dışarıya çıkıyorduk.Ama vaka sayıları arttıkça hiç çıkamaz hale geldik.Umarım bu süreci de    birlikte atlatacağız!

PELİN ECE AKÇAY                                                                   5/D       877

KARANTİNA GÜNLERİM

   Bu süreci ilk başladığında ne olduğunu tam olarak kavrayamadığım için pek kafama takmamış ve düşünmemiştim. Ama ailemle haberleri izledikçe durumun ne kadar ciddi olduğunu anladım. O zaman henüz Türkiye’ de hiç vaka yoktu.Ama benim içimde bir korku vardı”ya Türkiye’ye de bulaşırsa”diye.okulda,evde her yerde o aklıma geliyor ve huzursuz oluyordum. Daha sonra Türkiye’de de vaka görüldü ve giderek arttı. Ben gerçekten hem ailem, hem yakınlarım,hem de kendim için çok korkmuştum.Artık evden de çıkamıyordum ve evde sıkıntıdan neredeyse patlayacak gibi oluyordum.Evde yapacak hiç bir şey kalmamıştı, kapıya çıkamıyordum, okullarda kapanmıştı.Öğretmenlerimi ve arkadaşlarımı da çok özlüyordum.Derslerimiz uzaktan eğitimle devam ediyordu. Bu özlemimi ve canımın sıkılmasın biraz da olsa gideriyordu ve arkadaşlarımla öğretmenlerimi ekradanda olsa görüyordum.Ama tabiki okul gibi o sıcacık sınıfımız gibi olmuyordu. Yakınlarımız aramıza mesafe girmişti. Onları çok özlüyordum. Onlarla sadece telefondan görüntülü görüşebiliyorduk. Temizlik kurallarına da normal den daha fazla uyumalı ve ellerimizi bol bol yıkamalıydık. Sadece bu kadarda değil yeni bir şey daha girmişti hayatımıza”maske”. Daha önce maskeyi duymuştum ama hiç takmamıştım. Sadece sokaktaki bazı insanlarda görmüştüm. Şimdi ise hayatımızın bir parçası olmuştu. Vakalar giderek biraz azalmaya başlamıştı hatta çok düşmüştü. Ben öyle sevinmiştim ki benden mutlusu yoktu sanki. Ama hiç kimse kurallara uymadığı için tekrar arttı ve eskiye döndü. Benim bu konudaki hissim ise “hayal kırıklığı”.Şimdi, hayla bu virüs hayatımızda ama ben artık korkmuyorum çünkü korkunca hiç bir şeyin değişmiceni biliyorum. Yine derslerim uzaktan eğitimle devam ediyor ve yine evdeyiz. Ve yine yakınlarımla görüşemiyorum ve yine sıkılıyorum ama yine de biraz alıştım artık eskisi kadar da zor gelmiyor. Bu sürecin geçmesini o güzel günlerin geriye gelmesini umuyorum ve istiyorum.

Hatice YILMAZ

Uzaktan Eğitimdeki İlk Günlerim

Biz bu zorlu sürece 2 hafta sonuçta ne olabilir? İşte bu zorlu süreci bu soruyla başlatmıştık. İlk günlerim çok sıkıcı geçmişti, bunalmaya başlamıştım.11 ay belki de daha fazla süremi böyle geçireceğimi öğrenene kadar…Bi aralar bize dışarı çıkma süresi bile yoktu yanlış hatırlamıyorsam Mayıs gibi ilk defa tekrar dışarıya çıkacaktık, içimiz kıpır kıpırdı, o gün değişiklik olsun diye bir de yürüyerek sahile inecektik, ama ayaklarım birbirine dolandı, karnım ağrımaya başladı. Eve o kadar alışmıştım ki yürümeyi bile unutmuştum…

Bu süreci çoğunlukla kitap okuyarak geçirdim ayda 4 kitap bitirmeye başladım. Orada kendi dünyam kendi istediklerim oluyordu, gün gittikçe yaptığım herşey tekrarlanmaya başladı…

Okulun olmaması benim için çok değişikti özellikle canlı derslere katılamayanlar ne yapacak diye merak ediyordum ama bu merak zamanla acaba ben ne yapacağım sorusuna dönüştü. Ama zamanla alışıyoruz bu dönemide hep beraber atlatacağımıza inanıyorum…