Сборник авторских стихотворений “Свой край родной в стихах мы славим”

 Сморгонь

Груша Софья,  3 «А» класс,

 ГУО «Гимназия г. Сморгони »,

 учитель  Терещенко Т.В.

Сморгонь! На душе тёплым ветром повеяло.

Сморгонь! Поля рапса, пшеницы и клевера.

Сморгонь! Сразу мысль об огромной баранке.

Сморгонь! Это селфи за речкой на танке.

Сморгонь! Полонеза волшебные звуки.

Сморгонь! Это тёплые мамины руки.

Сморгонь! Это статуи милых медведей.

Сморгонь! Буду помнить – пусть даже уедем!

Смаргоншчына

Пашкоўская Аляксандра, 3 «Б» клас,

 ДУА «Гімназія г. Смаргоні »,

настаўнік Лашук Л.Ул.

Горад Смаргонь – прамысловы,

Лепшых мясцін не знайсці.

Удзячны і ганаровы,

Што магу я тут жыць и расці.

Крэўскі ёсць замак у раёне

З даўніх, апора, часін.

Мы не ў палоне,

Бараніў ад варожых краін.

Маёнтак стаіць мураваны.

Дзеяч Агінскі там жыў.

Нашчадкам творчество свой пакінуў,

Як па Радзіме тужыў.

Паркі і цэрквы, касцёлы,

Помнікі жахаў вайны…

Дзеткам сады ёсць тут, школы,

Бальніцы, каб доўга жылі…

Хай жа блакітнае неба

Мірам напоўніць зямлю.

Радзіму кахаць усім трэба,

Бясконца, як маці сваю.

Сморгонщине моей

 Касеков Сергей, 1 класс,

ГУО «УПК Осиновщизненский я / с-НШ», 

учитель  Паржон Н.М.

Мне мама рассказала про Сморгонщину мою,

О ней стихи читаю и песни я пою,

Качает головой,

И аист белокрылый летает над землёй.

От бабушки узнал я про золото месторождений,

Про реки и озера, и про лесных зверей.

Он стал мне в сердце немножечко теплей,

Нет ничего роднее Сморгонщины моей!

Смаргонь мая родная

Захарэвіч Раман, 2 «Б» клас,

ДУА «Сярэдняя школа №1 г. Смаргоні »,

настаўнік Будзько Ж.І.

Смаргонь мая родная, любы мой край,

Kpaiны маленыкі куточак.

Рака прыгажуня, магутны наш гай

Я радуюць сэрца я вочы.

Навошта імкнуцца кудысь за мяжу?

Я тут бачу шчасце у простого.

Дзяціства шчаслівае тут пражыву

Я стану шчаслівым дарослым.

Абяцанне роднай зямлі

Урлік Раман, 2 “В” клас,

ДУА “Гімназія г. Смаргоні»,

настаўнік Скальская В.М.

Хоць я зусім яшчэ малы,

А з сразумеў ужо дакладна,

Што я сын роднае зямлі,

 Як сын сваіх матулі, таты.

Люблю цябе, мой родны край,

Зямлябацькоў маіх і продкаў!

Ты мне жыццёвай сілы дай,

Ісці ў перад цвердым крокам.

Я дай мне веры, што змагу

Пад цяжкасцямі не скарыцца.

Я абяцаю: усе зраблю,

Каб ты магла мне ганарыцца!

Смаргонь, ты свеціш у вяках

Имёнамі героеў даўніх,

Што неслі ў сваіх рук

Табе свабоду, подзвіг слаўны.

Ты сёння – вольная зямля,

Багатая духмяным хлебам,

Таленавітая ладдзя

Плыве твая пад вечным небам.

Хачу табе, Смаргонь, сказаць,

Я не забуду.

Я роднае зямлі імя

Праз усё жыццё я несці буду!

Моя Сморгонь

Скробат Леон, 3 «Б» класс,

ГУО «Гимназия г. Сморгони »,

учитель Лашук Л.В.

Живу с рожденья в Беларуси

В общем, чудном городке!

Хочу, чтоб все вокруг узнали,

Сморгонь, мой город, о тебе!

Здесь милый дом и мама с папой,

Друзья любимые живут,

Я каждый день иду в школу,

И знанья получаю тут.

Когда я вырасту, наверно,

Судьба далёко унесёт,

Но милый город не забуду,

Меня всегда назад он ждёт.

Родная Смаргоншчына

Кот Аліна,  IV «А» клас,

ДУА «Сярэдняя школа № 5 г. Смаргоні »,

настаўнік Паўлюкевіч Г.А.

У Смаргонскім родным краем добра ўсім жывецца.

Нам, смаргонскаму народу, весела пяецца.

У леса, горы, горы, горы и горы,

Усюды песні! Льюцца песні пра жыццё, каханне,

Пра любоў да Беларусі, да старонкі роднай.

Ганарыцца наш раён творчасцю народнай.

І зайздросцяць нам суседзі: Астравец, Ашмяны,

Бо ў вобласці раён наш, бадай, лепшы самы!

Усё, ты умеешь, будь добрее, усё.

По-домашнему, хлеб, хлеб и хлеб.

Мы будим працуем, у святых весям.

На Смаргоншчыне жывём мы, я гэтым ганарымся!

Мой любы горад

Варанішча Елісей, 2 «В» клас,

ДУА «Гімназія г.Смаргоні»,

настаўнік Скальская В.М.

Мая Смаргонь – мой любы горад,

Вітаю я цябе заўсёды!

Я тут радзіўся и растазрастаю

Няма найлепшага мне краю!

На ўзгорку белая царква

Здалёк ўсім яна відна.

Касцёл стаіць каля дарогі: –

«Заходце людзі, радзі Бога!»

Мой край вядомы сотні год:

Мядзведзей быў тут карагод,

І водар свежых абаранак

Забота о жизни.

Я запрашаю ўсіх да нас

У парка, на плошчу, у своего клас!

Дзівіцца я заўсёды буду

Я не могу забыть.

Віншаванне

Гваздова Дзіяна, 4 «В» клас,

ДУА «Сярэдняя школа № 5 г. Смаргоні»,

настаўнік Муская Т.М.

Як кветачка ў суквецці ўсіх раёнаў,

Жыве й красуе наш раён.

І восемнадцатого года у працы плёну

Заўсёды малады, заўсёды чэмпіён!

Смаргоншчына! Цудоўны мой куточак!

Жадаю табе шчасця на вякі!

У сэрцы шкирасці и мудрасці званочак-

Заўдей ў поспеху ў радасці жыві!

О Сморгони

Воронище Даниил, 2 «А» класс,

ГУО «Средняя школа № 6 г. Сморгони »,

учитель Серпейко Е.Ю.

Я про Сморгонь стихи пишу,

Свой город очень я люблю.

Здесь двор мой, мои друзья

И очень дружная семья.

Мой город, взрослые сказали,

Историй разных много знает.

Их обязательно узнаю,

О них я в книгах прочитаю.

Когда былое изучу,

Я стих длиннее напишу,

Чтобы все смогли убедиться,

Что есть в Сморгони чем гордится!

Маёй Смаргоні

Біслюк Ганна, 1 клас,

ДУА «ВПК Асінаўшчызненскі я / с-ПШ», 

настаўнік Паржон Н.М.

Смаргнь! Я цябе ўсім сэрцам люблю

За палі, за лясы, за ўзлескі.

Кожи твой закуток да грудзей прыгарну,

Пацалую галоўкі пралескам.

Ганаруся табой, дарагая Смаргонь,

Ты ўзрадзілася зноў пасля войнаў.

І цябе не зламаць, нават не пахіснуць –

Нораў твой назаўжды непакорны.

Маёй зямлі

Якубовіч Амалія, 8  клас,

ДУА “Гімназія г. Смаргоні”,

настаўнік Радзіён Л. Ул.

Мая Смаргонь, бацькоўскі любы край,

Куточак родны, што так сэрцу блізкі!

Ты для мяне, нібы сапраўдны рай,

Такі прыгожы, ясны, светлы, чысты!

Тут родныя драбніцы мне ўсе:

І шум таполяў каля нашай хаты,

І клёкат бусла ранкам на страсе,

І пах яловы, свежы, гаркаваты.

Сцяжынкай вузенькай бягу ізноў

Да рэчкі, што схавалася ў лозах,

І ў сэрцах кветкай распускаецца любоў,

А ў вачах бліснуць раптоўна слёзы.

Зямля мая, ну як жа не любіць

Твае палі, лясы і рэчак стужкі!

Так хочацца да сэрца прытуліць

І прашаптаць, як мамачцы, на вушка:

“Ты для мяне, як сонечны прамень,

Што раніцой пяшчотна абуджае.

Я ўсё зраблю, каб заўтрашні твой дзень

Быў самым ясным, о зямелька дарагая!”

Моя Сморгонь

Чертович Виолетта, 8 «А» класс,

ГУО «Средняя школа №5 г. Сморгони »,

учитель Максимович Е.П.

Не буду петь хвалебных песен,

Вплетать чужих великих слов.

И вам скажу я откровенно,

Есть много чудных городов.

Но город мой со мной с рожденья,

Хранит мгновенья детских лет,

Мечты мои, мои сомненья,

Моей он памятью согрет.

Я здесь на лавочке с друзьями

Болтала просто, ни о чем,

А в этом парке вечерами

Гуляли с мамой мы вдвоем.

Здесь все мое: песочница у дома,

Мальчишка вредный и худой.

И все понятно и знакомо,

И жизнь тут кажется простой.

Красивых праздников гирлянды,

Событий ярких череда

И тысячи историй разных

Хранит в себе Сморгонь моя.

И прошлым городом гордятся

Сморгонцы совершенно неспроста.

Лишь стоит в глубине веков вглядеться,

И скажешь ты: «Вот это да!».

Здесь Дукса жил и Богушевич,

Агинский «Полонез» сложил,

Наполеон конференции

Домой спешил, что было сил.

Про это пусть иные пишут –

Я о друг хочу сказать:

Мой город моей жизнью дышит

И отражается в глазах.

Его ценю я за мгновенья

Беспечной радости своей,

За чувства, мысли, ощущенья,

Он городов других милей.

Моя Сморгонь! Здесь ударенье

На первом слове ставлю я.

Моя, и в этом нет сомненья!

Как хорошо,

Что ты есть у меня!

З любоўю да Радзімы

Стурліс Яўген,  5 «А» клас, 

ДУА «Сярэдняя школа № 7 г. Смаргоні»,

настаўнік Лях С.В.

З васількоў блакітных, з зорачак уночы

Для цябе, Смаргоншчына, я пляту вяночак.

З ручаёў, з крынічак і з азёр празрыстых,

В небе, в горах, в горах.

І з лугоў квітнеючых, і з лясоў хваёвых,

Зонейка яскравага, і з палёў жытнёвых.

Са святла лагоднага, што ў сэрцы ззяе,

Ды песню я народную ў вянок ўплятаю.

На маёй далоні – жоўтае калоссе,

Для мяне мой край, нібыта шматгалоссе.

Чую ветру подых кожнае имгненне,

Родны мой куточак – бясконцае натхненне.

Любай Смаргоні

Карасевіч Данііл, 8 «А» клас,

ДУА «Сярэдняя школа №5 г.Смаргоні»,

настаўнік Дзятковіч М.Л.

У нядзелю, устаўшы рана,

Смаргонскі з’еўшы абаранак,

Выпіў я гарбаты з мятай

І паехаў у Гервяты.

Там касцёл прыгожы дужа,

Быццам замак, праўда, дружа!

У суседзяў гасцяваў,

Да нас у госці запрашаў.

«Прыязджайце, – я думаю, –

Шмат дзівосаў пакажу ”.

Абаранкі и мядзведзі,

Знакамітыя суседзі.

Мемарыял сусветнай першай,

Паэты, што складаюць вершы.

Скульптуры, камни, прадпрыемствы.

Прыгожыя прыроды месцы.

А ў ваколіцах – Кушляны,

Дзе Бурачок тварыў аддана.

Залессе, жыў дзе доўгі час

Агінскі Міхал Клеафас.

Тут край мой родны, дарагі,

Дзе Оксна б’ецца ў берагі.

Дзе пяюць царквы званы,

Дзе камні – сведкі даўніны.

Усё тут дорага душы:

Сасна, бяроза ля шашы,

Знаёмыя пагоркі,

Арэлі на падворках.

І святы самабытныя,

Аблокі аксамітныя,

І людзі незвычайныя,

Такія разнастайныя.

Толькі я агляд пачаў,

Яшчэ ўсяго й не расказаў,

Бо ў вершину адзін я не змяшчу,

Чаму Смаргонь маю люблю.

Не забуду

Казакевіч Арына, 7 «А» клас,

ДУА «Сярэдняя школа № 7 г. Смаргоні»,

настаўнік Пашкевіч Л.П.

Шмат у свеце гор высокіх,

Рэк глыбокіх и азёр.

Ёсць краіны з цёплым морам,

Ёсць и з храмамі Багоў.

Шмат цікавага пабачыш

У падарожжах па Зямлі,

Але сэрца не падманеш:

Яго цягне да сваіх…

Да, я люблю тебя,

Да сваіх лугоў, палёў,

Да свайго малога краю:

Там, дзе хатка ў бацькоў.

Я не могу забыть,

Не пакіну, не ўтаю,

Буду вечна ў вершах славіць

Сваю смаргонскую зямлю.

Мой край

Щуровская Вероника, 7 класс,

ГУО «УПК Сыроваткинский я / с-БШ»,

учитель Новикова Л.Ст.

Сморгонский край, родной и милый,

Ты в сердце с радостью живёшь,

Даёшь мне жизненные силы,

В душе цветёшь, растёшь, поёшь.

Люблю тебя за чистый дворик,

За зелень парков, высоту аллей,

За каждый сад, за каждый домик,

За синеву небес, за гладь полей.

Нет краше уголка на всем свете,

Роднее, чище, ярче и светлей.

Мне чудится родным здесь даже ветер.

При мысли о тебе становится теплей.

Баранки, радзивилловы медведи –

Всё это мой Сморгонский край.

Литовцы, русские, украинцы – соседи,

К нам когда-нибудь в гости приезжай.

Мы будем рады вам всечасно,

Коль с миром к нам придёте вы.

Давайте дружно жить, согласно,

Чтоб не было раздоров и войны.

Сморгонский край, родной и милый,

Тебя не брошу, не предам.

Давай и дальше больше силы

Деревням, сёлам, агрогородкам.

Родны край

Гнілазуб Аляксандра, 8 клас,

ДУА «ВПК Залескі я / с-СШ»,

настаўнік Сідарава Н.М.

На роднай мове, на любимай

Складаю вершы я сама.

Пра родны край, маю радзіму,

Што даражэй за ўcix няма.

Герояў помню, замокў руіны,

Праца сейбітаў на раллі—

Гэта адзнакі нашай краіны,

Гэта гонар Смаргонскай зямлі!

На поўдні краіныПрыпяць віецца,

На захадзе Нёман-бацька сваволіць,

А Вілія наша чараўніцай завецца,

Бо сэрца паэтаў часта няволіць.

Бары и пэкі Беларусі,

Любімы мой Смаргонскі край …

Найпрыгажэй у свеце, мусіць,

Прастор и светлы небакрай!

Кудыні глянь-усюды кветкі:

Валошки, люцікі, званочки.

Яны, як быццам сонца дзеткі,

Так зіхацяць, што аж да ночки.

Нясецца пах ix па прыволлы,

Няўлоўны водар наталяе душу,

Я сэрца, сэрца просіць волі ..

Я пра я пісаць я мушу.

Жыві, мой край, спакойна и шчасліва,

Не ведай ты нi войнаў, нi пакут!

Няхай працуюць людзi тут рупліва!

Мая Смаргоншчына — мой родны кут!

Родны кут

Войтка Маргарыта, 6 «А» класс,

ДУА «Сярэдняя школа №5 г.Смаргоні»,

настаўнік Васілеўская Т.І.

Мой край прыгожы и чароўны,

Так сэрцу мілы ты майму.

Смаргонскі мой куточак родны,

Я люблю.

Люблю ўсходу зараніцы,

Як сонца цёпленькі прамень

Святлом спяшаецца адбіцца,

Вітае новы светлы дзень.

Люблю свой горад я дзівосны,

Што патанае ў шапках дрэў,

І бераг Віліі парослы,

І жаўрука вясёлы спеў.

Люблю радзіму я малую,

Вось тую вёсачку маю.

Там, дзе жыве мая бабуля,

Усім сэрцам горача люблю.

Там кветкі пышныя ля хаты

Спаборнічаюць у красе,

Гарэза-вецярок заўзяты

Бярозкам косы распляце,

А потым хмаркі сабярэ ён

І будзе з дожджыкам гуляць.

Усё наўкол зазелянее,

Падніме голаў сенажаць.

Запахне сенам тут духмяным,

Дзе травы сцелюць свой абрус.

Люблю цябе мой, край абраны,

Люблю цябе я, Беларусь!

Смаргонскі  край

Загорская Аляксандра , 5 клас,

Загорская Вікторыя, 8 клас,

ДУА «ВПК Крэўскі я / с-СШ»,

настаўнік Аракчэева Ж.Я.

Смаргонскі край, люблю тваё раздолле.

Люблю цябе, радзімая зямля.

У кожнай хаце тут багатае застолле,

І свежым хлебам пахне кожная ралля.

Смаргонскі край гісторыяй бататы.

У сэрцы дрэваў тут мінулае жыве:

Парады, байкі, грукатаў раскаты,

Лісты і помнікі … Усё перад намі паўстае.

Любіць Смаргонскі край – вялікае багацце,

І ведае то кожны з жыхароў.

Жадаем мы здароўя кожнай хаце,

Кахання, дабрабыту і сяброў.

Смаргонскі край з Заходняй Беларусі

Заўжды табой я ганаруся!

СМОРГОНЬ

Дурейко Александра,  9 «А» класс,

ГУО “Гимназия г. Сморгони”,

учитель Самохина С.В.

Родной наш город мал и неприметен,

Его на карте сразу не найти.

Стихов о нем немного, мало песен,

И не ведут, как в Рим, сюда пути.

Зато мой город чудный и прелестный –

Не о постройках я. Что мне до них?

О людях я, которым здесь не тесно,

О настоящих, добрых и живых.

Здесь нравы, не испорченные светом,

Нет шума, грязи, распрей и беды.

Здесь пахнет вечно юным, дерзким летом,

Здесь обретают крылья все мечты.

Люблю Сморгонь горячею любовью

За простоту, за искренность людей,

И своего соседа, безусловно,

Могу назвать я Родиной своей.

Пусть жителей у нас не очень много,

В них доброта сердечная живет.

В случайных лицах различаю Бога,

И сердце и ликует, и поет…

Дарагі мой вандроўнік

Маржала Ірына, 9 клас,  

 ДУА “Сольская СШ”,

настаўнік Мацкель Н.І.

Дарагі мой вандроўнік, не цурайся спыніцца,

Дам са студні табе я вадзіцы напіцца.

Давай я табе на дудцы зайграю

Пра прыгожую вёску з беларускага краю!

З таго краю, дзе мне жыць давялося,

Дзе продкам маім шчасліва жылося;

Дзе лес зялёны і аблачынкі ніводнай,

Дзе зямля, як ва ўсіх, але ўсё ж такі родная!

Дзе белыя вежы касцёла стаяць

І з блакітнага неба на вёску глядзяць!

Шмат гісторый захоўваюць гэтыя вежы,

Раны мінуўшчыны ў іх памяці свежыя.

Але і сучаснасць радуе вока:

Бяжыць электрычка ў край недалёкі.

Звініць, заліваецца школьны званок,

Спяшаюцца дзеці на першы ўрок.

І калі ты ўсё ж да нас зазірнеш,

Цікавых гісторый шмат набярэш.

Люд тут цудоўны, паважны, прытульны,

Са сваімі абрадамі і вясёлымі гульнямі.

Кнігі Чырвонай тут ёсць жыхары:

Арлан белахвосты і чорныя буслы.

Калі па сцяжынцы ідзеш ты ўлетку,

Убачыш пярэсны прыгожую кветку.

Спытаеш мяне: “Як тую вёску знайсці?”

Трэба табе да ракі падысці.

Зірні, дзе Ашмянка з Кернавой сустракаецца,

Вёсачка Солы там пачынаецца!

Назва з балтыйскага “sala» паходзіць.

Гэту назву горда вёсачка носіць.

У перакладзе слова “востраў” абазначае:

Хвалі дзвюх рэчак нас атуляюць.

Дарагі мой вандроўнік, не цурайся спыніцца,

Вадзіцы сцюдзёнай дам табе я напіцца

Ды расдасна песню сваю праспяваю

Пра родную вёску з беларускага краю!

Шмат гарадоў прыгожых у Беларусі …

Навакоўскі Мікіта, 9 клас,

ДУА “Сярэдняя школа № 6 г. Смаргоні”,

настаўнік Мінкевіч Т.А.

Шмат гарадоў прыгожых у Беларусі,

А я свой гарадок Смаргонь люблю.

І я заўжды, паверце, ганаруся,

Што тут я нарадзіўся і жыву.

Даўным-даўно, у сямнаццатым стагоддзі,

Вучылі тут мядзведзяў танцаваць.

Цяпер у нашым парку на праходзе

Мядзведзям помнікі цудоўныя стаяць.

На Смаргоншчыне мясцовыя кухаркі

Замешвалі муку разам з вадой,

Пяклі духмяныя салодкія баранкі,

Іх прадавалі тут і за мяжой.

Ёсць смутныя хвіліны ўспаміну,

Гэта Першая сусветная вайна.

Айчынная вайна пакінула руіны

Увесь горад наш згарэў амаль датла.

Цяпер мой любы горад адрадзіўся,

Падняўся з попелу і ўзрос, расцвіў.

Я ганаруся, што ў Смаргоні нарадзіўся,

Шчаслівае жыццё мне горад падарыў.

Мой город

Воронюк Игорь, 9 «Б» класс,

ГУО  «Средняя школа № 7 г. Сморгони»,

учитель Гович М.Б.

Сморгонь – любимый город,

В котором вырос я.

Здесь есть и парк, и школа,

И все мои друзья.

И пусть он не огромный,

Пусть он не так велик,

Я счастьем переполнен,

Когда в ночи он спит.

Он был сожжён, разрушен,

Но всё-таки не пал…

Здесь в память о победе

Стоит мемориал.

Сморгонщина богата

Природной красотой:

Здесь Вилия и Оксна

С прозрачною водой.

И чтобы детям нашим

Оставить этот рай,

Мы силы все приложим

И сбережём наш край!

Прысвячэнне роднаму краю

Пуховіч Ілья, 10 клас,

ДУА “ВПК Жодзішкаўскі я/с-СШ”, 

настаўнік Высоцкая Т.Ст.

Любая мая Смаргоншчына!

Мой святы і дарагі куток,

На калені прад табой хачу схіліцця я.

Ты –  гісторыі і вечнасці выток!

Не забыць нашчадкам, як змагалася

Смаргонь у Першую Сусветную вайну

І ў гады Другой Айчыннай не скарылася

Злому іраду і ворагу!

Ганарымся мы сынамі слаўнымі:

Багушэвічам, Някляевым, Грыбом,

Бо за мовы нашай лёс яны змагаліся

 І на злосць адказвалі дабром

Ты  мая Смаргоншчына, адзіная!

Гонар і натхненне ты маё!

Жодзішкі, Залессе, Крэва, Вішнева,

Кушляны, Солы – творчасці прастор…

Я хачу, каб ты, мая Смаргоншчына,

У шчасці красавала і цвіла!

Мы з табой ніколі не разлучымся:

Ты мая, і твой навечна я.

Горад той, Смаргонню што завецца…

Непапушава Ганна, 10 клас

ДУА “Сярэдняя школа № 2 г. Смаргоні”,

настаўнік Сурвіла А.М.

У горад той, Смаргонню што завецца,

3 малых гадоў улюблёны я, здаецца,

Дзе б я нi быў, заўседыўспамінаю

Цудоўныя малюнкі роднага мне краю.

Тут дарагое ўсе для майго сэрца,

Душа мая заўжды сюды імкнецца.

Каштанаў цвет па вуліцыСавецкай

Вясеннім водарам напоўніць маё сэрца.

Парк гарадскі ўcix вабіць да сябе,

Спакой i прыгажосць ён кожнаму дае.

Куды бы не закінуў лес мяне,

Мой родны горад, успомню я цябе.

Бо горад той, Смаргонню што завецца,

Навекі ўвайшоў у маё сэрца.

СМОРГОНЬ

ГУЛЬ АЛЕКСАНДРА, IХ «А» КЛАСС,

ГУО “Гимназия г. Сморгони”,

учитель Самохина С.В.

Отрой глаза – увидишь ты

Простор невиданной красы.

Не нужен нам далекий край,

Лишь на родной земельке рай.

Куда ни глянь – вокруг природа,

Знакомый,чистый небосвод.

И дышит всё вокруг свободой,

Там спрячемся от всех невзгод.

Здесь Вилии любимой воды

Плывут-бегут куда-то вдаль

И обрамляют лик природы,

Переливаясь как хрусталь.

Лишь оглянись – вокруг леса,

Вокруг просторные поля,

Блестит жемчужная роса,

И это всё Сморгонь моя!

Роднаму гораду

Гусціновіч Раман, 9 “А” класс,

ДУА “Сярэдняя школа № 5 г.Смаргоні”,

настаўнік Васілеўская Т.І.

Зямля бацькоў, зямля дзядоў,

Смаргонскі родны край!

Вярнуўся да цябе я зноў,

Мяне ты сустракай!

Утульны, светлы горад мой!

Зялёны, малады…

Хоць ты і маеш за спіной

Нялёгкія гады.

Але ты звонкі і жывы,

Вясёлы, гаманкі,

Гучаць над горадам званы,

Гучаць каля ракі.

Ты – горад мой,ты – сябра мой,

Ты – ветразь над вадой!

Нам доўга жыць яшчэ з табой

Пад зоркай залатой!

Куточак маёй душы

Шчасная Вераніка, 11 клас,

ДУА “ВПК Сінькоўскі я/с-СШ”,

настаўнік Лобач В.І.

У кожнага ў сэрцы ёсць родны куток,

Які нам, як промень, жыццё асвятляе,

Як свежай і чыстай вадзіцы глыток,

Што смагу на пыльных дарогах сталяе.

Усё тут як быццам мілей, прыгажэй:

І поле з валошкамі, і снегу сумёты,

І матчына песня, што за ўсё даражэй,

І вішні, што цесна пасталі ля плоту.

Тут звон з Гарадзішча плыве над зямлёй,

І камень Катоў таямніцы хавае.

Сцяжынка да лесу, што лічу я сваёй –

Драбнічка майго запаветнага краю.

Тут Драя-рака песні звонка пяе,

Як маці радзімая сон мой люляе.

Я слухаю казкі, легенды яе,

Душу сваю песняй жывой ачышчаю.

Удыхаю я водар ад родных палёў,

А сінь ад Сінькоў я ў сэрца збіраю.

І ўпэўнена я: куды б лёс не завёў,

Вярнуся да любага роднага краю!