Öğrencilerim

2013-2014 ilk yılım, zorluklarım, korkularım, özlemim, heyecanım, sevincim ve karmakarışık duygularla gitmiş olduğumum Kars / Digor ilçesini görüyorsunuz şuanda. Gördüğünüz bu güzellikler orada her şeyi oldu. Ben onları çok sevdim. Onlarsa kendi dünyalarındaki gibi sevdiler beni. Mesela biri sandalye kadar seviyordu, biri sınıf kadar seviyordu, biri dünyayı sevdi ve o günden sonra dünyayı sevdim …

2014-2015 Bir yılımı devirmiş, korkular yenilmiş ve uzaklığa artık alışılmıştı. İçinde bulunduğum o yerde ne kadar çok çocuğun ruhuna dokunabilirim ne kadar içinde bulundukları o şartlara karşı koruyabilirim sorularının baş gösterdiği yıllar. Tek isteğim bu güzelliklerin düzenlenmesi ve güzelliğe kavuşmasıydı; bunun savaşını vermeye başladım artık.

2015-2016 İlk yıl gelmek ne kadar zorladıysa sizden ayrılacaklarınızı düşünmek de o kadar zordu. Artık aileye olan özlem ağır basmıştı. Vazifemle ilgili süreyi de doldurup dönmem gerekliydi bu yılın sonunda. Üç yıllık Digor macerasının en güzel kareleri hep bu mutluluk saçan bakışlarla oldu. Güvenli ve masum halleri her şeye bedeldi. Son yıl yine de gider misin sorularına cevabım yine de giderim ve yine de bu minik kalplere dokunmak isterim oldu. Uzak dokunduğunu kalbimle birlikte onu zaman dokunabilmek dileğiyle ayrıldım bu yerden üzülerek, ağlayarak, aileme yakın olacağım sevinci yaşayarak geldiğim gibi karmakarışık döndüm geri.

2016-2017 Ah Gebze .. Burada hissettiğim, bu yıl hissettiğim duyguları hiç hissedemedim. Ah benim dansçı kızım Asyam, Elifim resmini yapan bir ressam edasıyla resim, anlattıklarıyla geleceğin senaristi olacak aday İskenderim, kibarlığıyla onu arkadaşına örnek olan Azram, esprileri ile tümcüsü kahkahaya boğan emprim duygusu ile herkesi anlayan Evrimim, küçük bir prenses gibi davranan Meleğim, sessizliğiyle ve olgunluğuyla birlikte kalmayı başaran başaran Asafım ve hepiniz ..

2017-2018 Yine Gebze .. Yok yok ben sizi gördükçe kesin hep güleceğim. Uzata uzata efendiiimmm, öğretmeniiimmm dediği anlar gözümde beliriyor. Emir ah bazen okula gelmeyeceğim ısrarların beni nasıl da üzerdi. Bu kadar karma bir sınıfın bu denli bir arada olabilmesi hep sizin güzelliğinizden. Suriyeden gelen arkadaşlarınıza sımsıkı sarılmanız masumca hep temiz kalbinizden. Hiç kaybetmezsiniz umarım bu güzel hallerinizi ve her daim kucaklarsınız birbirinizi..

2018-2019 Geldik son yıl İstanbula. Hepsi birbirinden ayrı, hepsi birbirinden bağımsız, sık sık, okula gelip sürekli oyun oynamak isteyen, İstanbulda bunalmış 25 çocuktu onlar. Zor oldu, onu tanıyıp bir araya getirmenin yollarını bulmak. Ama bulduğumuzda da ayrılmaz ve mutlu çocuklar oldu. Sınıfı sadece kendilerinin sansalar da, bazen hep kendi isteklerini düşünüp onun için ısrarcı olsalar da böyle 25 rengi tanımak da çok güzeldi. Hatta birçoğunu özlediğimi söylesem belki bana kızarsınız.

Ah yıllarım nasıl anlatılır nasıl hüzünlendim, nasıl her biri ayrı ayrı gözlerimin önünden geçti anlatamam. Tek anlatabileceğim hepsinin çok güzel yerlere gelmeleri, kendilerini keşfedip bu keşifle dünyaya yararlı birer birey olmalarını istemem. Mesleğimi seviyorum. Çocukları seviyorum. Masum sevgiyi daha da seviyorum. Koşulsuz sevenleriniz bol olsun ….