DENİZ KABUKLARI

Anı deyince insanın elinde olmadan aklına çocukluğu geliyor.Sanırım 6- 7 yaşlarındaydım.Her yıl şeker bayramı ve kurban bayramının son günü halamın eşi Ziya eniştemin koordine ettiği bir tura maaline çıkardık. Halamlar, amcamlar, teyzeler, enişteler, kuzenler,… uygun olan herkes o geziye katılırdı.

Aile kalabalık olunca bir otobüs tutulur geceden yola koyulurduk. Günün ilk ışıkları ile varılacak yere ulaşılırdı.

Yine bir bayramın son günü ve bizim aile yine gezide. Sanırım Kuşadası Kalamaki mevkiine idi. Bir gün önceden hazırlıklar yapılmış yine gece yola çıkılmış, sahil girişi için otobüs sıraya girmiş bizler de bekliyoruz.Kimi araçta uyuyor, kimi heyecandan dışarıda bekliyor.

Neyse , sahile inildi gün boyu yiyip içildi , yüzüldü,oynandı.

Eve dönmeden önce gittiğim, gezdiğim yerlerden hatıra alma alışkanlığım o zamanlardan kalma sanırım.Eve dönmeden hatıra olsun, arkadaşlarıma göstermek amacıyla deniz kabukları toplamak istedim. Sahile indim. Bu arada bizimkiler toplarlanıyorlar. Giderken nasılsa haber verirler düşüncesiyle sahilde kabuk toplamaya başladım.

ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Bir ara başımı kaldırdım ,neden gelip çağırmadıklarını düşündüm. O an bir panik duygusu ile ailemin bulunduğu yere koştum ki ne göreyim. Hiç kimseden, hiç bir şeyden eser yok. Bizimkiler beni almadan gitmişler. Ağlayarak feryat figan aracın geliş yönü aksine koşmaya başladım.

Yetişemedim. geri döndüm beklemeye başladım. Tabii ağlıyordum. Yan taraftaki kalabalık bir başka aile vardı. Bir amca yanıma sokuldu. Neden ağladığımı sordu. Beni tesin etmeye çalışıyordu. Yanlarına davet etti. Bizim gibi kalabalık bir aile idiler.Çoluk çocuk toplanmış yemek yiyorlardı.Bir yandan sorular soruyor bir yandan bir şeyler ikram ediyorlardı.Adresimi sordular Buca da otuyoruz dedim. “Biz Şirinyer’deniz merak etme gelmezlerse seni evine götürürüz” dediler.Kafamda bir dünya soru, bundan sonra nasıl yaşayacağım, nerede olacağım,… neler neler

Bu arada bizimkiler yolda. Araçta yorgunluğun verdiği rehavet ve sessizlik. Bunları bana sonradan anlattılar.Bir ara teyzem sanki biri eksik, demiş. Önce önemsememişler. Sonradan içlerine kurt düşmüş olacak ki bir sayım ihtiyacı hissetmişler. O sırada oğlan kardeşim benim olmadığımı söylemiş. Geri dönüp beni aldılar.

Kavuşmanın sevincini yaşayayım derken çok sevgili kardeşlerim, kuzenlerimin alayları ve takılmalarına maruz kaldım . Neyse ki bulunmuştum. Yoksa şimdi nerede ve ne halde olurdum Allah bilir.