ÖĞRETMEN OLMAK

Öğretmenlik mesleğimin sekizinci yılıydı. Adana’ya geleli iki yıl olmuştu. Birinci sınıfları okutacaktım. İlk defa birinci sınıfları okuyan okağağım için çok heyecanlıydı, birazda korkuyordum. Kırk beş kişilik bir şeyifa okuma yazma öğretecektim. Cümle sistemi bırakılmış, harf sistemiyle okuma yazma öğretecektim.

Aylar geçti, öğrenmeim mısır patlar gibi peşi sıra patır patır okuma yoluyla geçtiler. Başarıyı yakalamıştık, velilerimiz memnundu.

Okuma bayramı hazırlıklarına velilerle hazırlanmaya başlamıştık. Şarkılar, şiirler, monologlar, dans ve folklor gösterileri, piyes ve Nasrettin hoca fıkrası gösterisi, koro, tek kişilik şarkıcı taklitleriyle okuma bayramı gösterimizde hazır olmaktaydı. Salon ve yemek organizasyonu sınıf annemizdeydi. O gün herkes çok mutluydu. Gösteriler kamerayla çekildi, fotoğraflar çekildi. Öğrencilerim ve ben günün yıldızlarıydık. Gösteriyi sadece anne, babalar değil dedeler, anneanneler, teyzeler, halalar, yengeler, abiler, ablalar, dayı ve amcalar safra izlemeye geldi. Sanki çocuklar ilk düğünlerini okul ile buluştu bu mutlu günlerine de en yakın akrabaları katıldı. Gösterilerde hepsi birer küçük tiyatrocuydu. Kostümleri ve rolleriyle herşeyleri uyum içindeydi. Atlatmanın mutluluğunu yaşadım.

Mayıs ayıydı, anneler günü başladıydı. Annelere özel kutlama kartıını kutluyorimle hazırladık. İlk gelen anneleri onu ne kadar sevdiklerini yazdılar. Kartlarını süslediler. Günün sonunda herkes annelerine kartlarını uzatıp anneler gününü kutladılar. Anne baba ayrı olan bir kızım gelip bana sarıldı. Öğretmenim benim annem sizsiniz deyip kartı bana uzattı. Teşekkürler ettim, duygulandım.