Ο Ευτύχης και ο Τζόι

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ: Ο ΕΥΤΥΧΗΣ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό ψαράκι που το έλεγαν Ευτύχη. Ο Ευτύχης ζούσε στο βυθό της θάλασσας αλλά επιθυμούσε να ανέβει στην επιφάνειά της. Λαχταρούσε να γνωρίσει αυτό που βρισκόταν από πάνω. Όχι βέβαια, επειδή δεν του άρεσε ο βυθός. Είχε όνειρο να δει το γαλάζιο ουρανό, το λαμπερό ήλιο, το ασημένιο φεγγάρι, τα μικρά αστεράκια και τα πουλιά.

Κάθε φορά όμως που προσπαθούσε να ανέβει, έφτανε μέχρι ένα σημείο και σταματούσε, δεν τολμούσε να πάει πιο πάνω. Φοβόταν…Η επιθυμία του όμως είχε ριζώσει στην καρδιά του.

Μια μέρα λοιπόν πήρε τη μεγάλη απόφαση, να ανέβει επιτέλους στην επιφάνεια της θάλασσας. Ταξιδεύοντας είδε ιππόκαμπους, πολύχρωμα ψάρια, περνώντας από τον ύφαλο είδε τους κατάμαυρους αχινούς, τα ριγέ κοχύλια…

Συνάντησε και έναν αστερία που όλο περιέργεια τον ρώτησε:

–Για πού το έβαλες, μικρέ;

Ο Ευτύχης του απάντησε:

–Θέλω να βγω στην επιφάνεια και να δω καινούρια πράγματα…

-Μην το κάνεις, θα κινδυνεύσεις, ζήσε εδώ που είσαι ασφαλής…

Όμως ο Ευτύχης δεν τον άκουσε.

-Εδώ συνέχεια τα ίδια και τα ίδια βλέπω, μουρμούρισε.

Το ψαράκι κολύμπησε πολλή ώρα. Ξαφνικά, είδε ένα έντονο φως. Για μια στιγμή φοβήθηκε αλλά έκλεισε τα μάτια του και χωρίς να το καταλάβει, έφτασε στην επιφάνεια.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΖΟΙ

Την ίδια μέρα ένας κάτασπρος γλάρος τριγυρνούσε πάνω από τη θάλασσα. Ήταν νηστικός αρκετές μέρες. Έψαχνε, όμως μάταια, κανένα μεζεδάκι. Είχε κουραστεί πολύ, ένιωθε πως οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν αλλά δεν το έβαζε κάτω.

Ξαφνικά, είδε ένα μικρό κεφαλάκι. “Μάλλον σήμερα είναι η τυχερή μου μέρα!”, σκέφτηκε. 

Για να βεβαιωθεί πως δεν τον γελούν τα μάτια του, είπε να πετάξει πιο χαμηλά, για να δει αυτό το κεφαλάκι από κοντά. Κάτι όμως του έκοψε τη φόρα. Είδε πέντε γκρίζα πτερύγια να πλησιάζουν το ψαράκι. “Τώρα που άνοιξε η τύχη μου, ήρθαν οι καρχαρίες να μου την πάρουν”, σκέφτηκε. “Αλλά αυτοί είναι πέντε κι εγώ ένας.”. Αποφάσισε λοιπόν να φύγει.

Εκείνη τη στιγμή είδε το ψαράκι να τρέμει από το φόβο του. Όταν οι καρχαρίες πλησίασαν περισσότερο, ο Τζόι είπε:

-Μα καλά, δεν έχουν καρδιά; Πέντε θηρία εναντίον ενός μικρού ψαριού; Κάτι πρέπει να κάνω για να τους απασχολήσω.

Ο Τζόι έπρεπε να αποσπάσει τώρα την προσοχή τους! Έκανε ελιγμούς πάνω από τα κεφάλια τους, ακουμπούσε τα φτερά του στο νερό, δημιουργούσε κύματα και ανέβαινε πάλι ψηλά. Οι καρχαρίες προσπαθούσαν να τον πιάσουν αλλά ο Τζόι πάντα ξέφευγε.

Άρχιζε κιόλας να διασκεδάζει με αυτό το “παιχνίδι”. “Χα,χα! Δε θα με πιάσετε ποτέ!” φώναζε δυνατά.

Οι καρχαρίες κουράστηκαν κι ο πιο μεγάλος από όλους είπε:

–Παιδιά, το φαγητό μας το έσκασε!

Άρχισαν να φεύγουν τότε κι αυτοί με αργές κινήσεις. Ο γλάρος έμεινε μόνος πάνω από τη θάλασσα. Σκεφτόταν αν το ψαράκι ήταν καλά.

Δειλά δειλά ο Ευτύχης έβγαλε το κεφάλι του έξω. Μόλις τον είδε ο Τζόι, τον ρώτησε:

-Eίσαι καλά, μικρέ;

–Σε ευχαριστώ πολύ, είσαι πολύ καλός, μου έσωσες τη ζωή, είπε ο Ευτύχης.

-Πώς σε λένε;

–Με λένε Ευτύχη. Εσένα;

–Τζόι. Δεν ξέρεις, Ευτύχη, ότι η επιφάνεια της θάλασσας είναι επικίνδυνη; Πήγαινε γρήγορα στη μαμά σου. Για να έχουμε καλό ερώτημα, τι γυρεύεις εσύ εδώ;

–Άκου φίλε μου, ανέβηκα ως εδώ για να δω τη στεριά, τα δέντρα, τον ουρανό, την πόλη… Μπορείς να μου μιλήσεις λίγο για όλα αυτά που βλέπεις εσύ κάθε μέρα ;

-Αχ! Η πατρίδα μου είναι άλλο πράγμα. Έχει καθαρό αέρα που σε εμψυχώνει, σε κάνει να χαμογελάς και να πετάς ελεύθερα. Αααα, εκεί ψηλά είναι ωραία…

Ο Ευτύχης είπε στον Τζόι: “ Τι θα έλεγες να με πάρεις μαζί σου και να μου δείξεις όλα αυτά που μου περιγράφεις; “. “Αυτά που λες είναι τρελά!”,φώναξε ο Τζόι.  “Τα ψάρια δεν πετάνε ,το φυσικό τους περιβάλλον είναι το νερό! Πήγαινε τώρα λοιπόν, γιατί θέλω να φύγω!”.

“Μα γιατί;” απόρησε ο Ευτύχης. “Πάντα ονειρευόμουν αυτό το ταξίδι…Και μόνο που το σκέφτομαι νιώθω χαρά…”.

Ο Τζόι σκέφτηκε για λίγη ώρα και τελικά είπε:

–Είναι πολύ δύσκολο να σε πάρω μαζί μου. Εκτός κι αν…προσπαθήσω να βρω ένα μεταφορικό μέσο, να σε πάρω και να πάμε μαζί ψηλά στον ουρανό…Ραντεβού αύριο εδώ, πρωί πρωί.

Άντε τώρα, πήγαινε σπίτι σου! Αντίο!

Ο Τζόι άνοιξε τις μεγάλες φτερούγες του και έφυγε μακριά.

Ήρθε το βράδυ. Το ψαράκι δεν μπορούσε να κοιμηθεί από την αγωνία του, μέχρι που ξημέρωσε. Άρχισε να κολυμπάει όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να φτάσει στο σημείο συνάντησης. Εκεί είδε το γλάρο που ερχόταν από μακριά κρατώντας στο ράμφος του ένα γυαλιστερό αντικείμενο.

-Τι είναι αυτό; Τον ρώτησε.

-Αυτό είναι μια γυάλα, απάντησε ο Τζόι. Βούτηξε τη γυάλα μέσα στο νερό και είπε:

–Γρήγορα, μπες μέσα , μη μας την πάρει κανένα κύμα.

Ο Ευτύχης γλίστρησε μέσα, ο Τζόι την άρπαξε αμέσως με το ράμφος του και πέταξαν μαζί. Πετούσαν πολλές ώρες. Τώρα πια η θάλασσα φαινόταν για τον Ευτύχη σαν ένα μπλε χαλί.

-Πόσο όμορφα είναι εδώ πάνω! Μουρμούρισε το ψαράκι. Όλα μοιάζουν εντελώς διαφορετικά.

Ήταν σίγουρο πως το ταξίδι αυτό θα του έμενε αξέχαστο!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ: ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΤΥΧΗ

Ο Τζόι μετά από πολλές ώρες πτήσης έφτασε στη φωλιά του, πολύ κουρασμένος. Είχε πλέον βραδιάσει, ήταν ώρα να κοιμηθούν. Ο γλάρος έκλεισε τα μάτια του αλλά το ψαράκι δεν έλεγε να κοιμηθεί. Κοιτούσε το  φεγγάρι…Ήταν το πιο όμορφο πράγμα που είχε δει ποτέ του. Έτσι γλυκά, το πήρε ο ύπνος, κάνοντας μια ευχή: Να μείνει για πάντα εκεί.

Μόλις ξημέρωσε, ο Τζόι είπε στον Ευτύχη:

–Ήρθε η ώρα να βγω να ψάξω για φαγητό. Άφησε τον Ευτύχη μέσα στη γυάλα του, πάνω σε ένα κλαδί δέντρου. Ο γλάρος έλειψε για ώρες, ατελείωτες φανήκαν στον Ευτύχη. Ένιωθε μόνος και λίγο λυπημένος. Άρχισε και να βαριέται…Σίγουρα θα ήθελε να είναι μαζί του…

Όταν ο Τζόι γύρισε, το ψαράκι τον υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά. Μαζί και οι δύο επέστρεψαν στη φωλιά. Εκεί όμως τους περίμενε μια έκπληξη…

Δύο νέοι γλάροι βρίσκονταν μπροστά τους.

-Μπα! Τι είναι αυτό το πιτσιρίκι; ρώτησε ο ένας.

-Είναι ο καινούριος μου φίλος, ο Ευτύχης, απάντησε ο Τζόι.

-Από πού τον μάζεψες;

–Από τη θάλασσα.

-Μα αυτό είναι ψάρι κι εμείς τα ψάρια τα κάνουμε μεζέ, πετάχτηκε κι ο άλλος γλάρος.

-Αυτός είναι ο καλύτερός μου φίλος, δε με νοιάζει τι λέτε, δε θα τον κάνουμε “μεζέ”, τελεία και παύλα, άρχισε να φωνάζει ο Τζόι.
-Καλά, κάνε ό,τι θες, χάρισμά σου, ούτως ή άλλως δεν κάνει για φαγητό, του απάντησαν οι γλάροι.. Αλλά να είστε φίλοι εσείς οι δύο, ξεχάστε το. Δε γίνονται αυτά τα πράγματα. Γλάρος και ψάρι; Αποκλείεται!
Κούνησαν απογοητευμένα τα κεφάλια τους και έφυγαν.

Το ίδιο βράδυ οι δύο φίλοι έπεσαν να κοιμηθούν. Στο μυαλό του Ευτύχη όμως τριγύριζαν τα λόγια των άλλων γλάρων. Σκεφτόταν πόσο δύσκολο θα ήταν για τον Τζόι να τον αφήνει μόνο του κάθε πρωί, αφού κάποιος έπρεπε να ψάχνει για τροφή. Το μικρό ψαράκι ήδη είχε αρχίσει να νοσταλγεί την οικογένειά του, σκεφτόταν πόσο θα είχαν ανησυχήσει…Αποφάσισε λοιπόν, με βαριά καρδιά, να μιλήσει το επόμενο κιόλας πρωί στον Τζόι.

Μόλις ξύπνησαν, το ψαράκι είπε στο γλάρο:
-Καλέ μου φίλε, περάσαμε πολύ όμορφα μαζί. Ταξιδέψαμε, είδαμε πολλά ωραία μέρη και θα ήθελα να κάνουμε ακόμη περισσότερα αλλά νομίζω πως πρέπει να γυρίσω στο βυθό της θάλασσας. Μου έλειψαν οι δικοί μου, η  οικογένεια και οι παλιοί μου φίλοι.
Ο Τζόι ξαφνιάστηκε.
-Μα γιατί θέλεις να φύγεις; το ρώτησε. Μήπως δε σου αρέσει εδώ;
-Το αντίθετο! Αλλά όλοι θα έχουν ανησυχήσει ήδη, δε θα ήθελα να στεναχωρέσω άλλο τους γονείς μου.

-Καταλαβαίνω, είπε λυπημένα ο Τζόι.. Αλλά εγώ τι θα απογίνω; θα μείνω μόνος;
-Έχω μια ιδέα! Τι θα έλεγες να ερχόσουν μαζί μου στο βυθό;
-Μα πώς;
Ο Τζόι προσπαθούσε να βρει μια λύση…-Το βρήκα! Αναφώνησε μετά από λίγο. Θα φτιάξω ένα ξύλινο κλουβί.
-Πολύ καλή ιδέα, φίλε μου, είπε ο Ευτύχης.
Ευθύς αμέσως ο Τζόι πήγε και βρήκε ξυλαράκια και στρώθηκε στη δουλειά. Μέχρι το βράδυ το παράξενο κλουβί ήταν έτοιμο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ : ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΖΟΙ

Με το που ξεπρόβαλε ο ήλιος,οι δύο φίλοι ήταν κιόλας “στο πόδι”. Ο Ευτύχης ρώτησε με αγωνία τον Τζόι:

-Μα καλά, πώς θα αντέξεις μέσα στη θάλασσα;

-Τι νόμιζες, πως δεν το έχω σκεφτεί; Κλείσε τα μάτια σου!

Ο Τζόι ντύθηκε γρήγορα γρήγορα και…

-Νταν ντανννν!!!

-Tι είναι αυτά:;

–Κοίτα, φόρεσα μια φιάλη οξυγόνου και μια μάσκα.

-Τέλεια! Είπε το ψαράκι. Είσαι έτοιμος;

–Βεβαίως!

Ο Τζόι μπήκε στο κλουβί και μαζί βούτηξαν στο νερό.

Όσο πιο βαθιά πήγαιναν, τόσο περισσότερο φοβόταν ο Τζόι. Δεν μπορούσε να δει καλά και έκλεισε τα μάτια του.

-Μη φοβάσαι, φτάνουμε, τον καθησύχαζε ο Ευτύχης.

Μετά από αρκετή ώρα έφτασαν. Ένα έντονο φως τους πλημμύρισε κι ο Τζόι άνοιξε επιτέλους τα μάτια. Μα τι ομορφιά ήταν αυτή!

Χταπόδια με παιχνιδιάρικα πλοκάμια, ψάρια κλόουν, κοράλλια και όλα τα εξωτικά πλάσματα του βυθού τον ενθουσίασαν. Τότε τους πλησίασε ένα μεγάλο ψάρι.

-Εσύ είσαι, αγοράκι μου; Έψαχνα όλο το βυθό για να σε βρω, είπε το μεγάλο ψάρι.

-Μπαμπά! Φώναξε ο Ευτύχης και ρίχτηκε στην αγκαλιά του.

-Μου έλειψες τόσο πολύ…Πού ήσουν τόσο καιρό;

–Ήμουν πάνω, στον έξω κόσμο, μαζί με το φίλο μου τον Τζόι.

-Παναγίτσα μου, τι είναι αυτό το πουλί,παιδάκι μου; Δώρο από τις Μπαχάμες;

–Είναι ο Τζόι…

-Καλά, πάμε τώρα στο σπίτι, να σε δει και η μητέρα σου που έχει τρελαθεί από την αγωνία της και μου τα λες όλα μετά.

Καθώς η παράξενη παρέα προχωρούσε όλο και πιο βαθιά, ο Τζόι άρχισε να παρατηρεί τα βλέμματα που του έριχναν τα άλλα ψάρια. Κάποια τον κοίταζαν με απορία, κάποια άλλα πάλι με μίσος και χλευασμό…Άκουσε μάλιστα και μερικά να λένε: “Τι  δουλειά έχει ο εχθρός μας εδώ κάτω;”. Δεν έδωσε όμως σημασία. Συνέχιζε να θαυμάζει το τοπίο. Ήταν πάρα πολύ χαρούμενος που ήταν παρέα με το φίλο του.

Όταν έφτασαν στο σπίτι του Ευτύχη, οι δύο φίλοι τα διηγήθηκαν όλα στους γονείς του.Οι γονείς του χάρηκαν που ο γιος τους ήταν καλά και τους προέτρεψαν να κάνουν παρέα, άσχετα με το τι έλεγαν ή πίστευαν οι άλλοι γύρω τους.

Έτσι ευχάριστα περνούσαν οι μέρες. Ο Ευτύχης και ο Τζόι διασκέδαζαν την κάθε τους στιγμή, σαν να ήταν η τελευταία.

Ένα πρωινό όμως, ο Τζόι ξύπνησε μελαγχολικός.

-Τι έχεις; Τον ρώτησε ο Ευτύχης.

-Τίποτα, απλά χτες βράδυ είδα ένα όνειρο.

-Τι όνειρο;

-Να, είδα ότι πετούσα πάνω από τα κάτασπρα πανιά ενός πλοίου και θυμήθηκα την πατρίδα μου. Ευτύχη, θέλω να σου μιλήσω… Δε λέω, κοντά σου περνάω τέλεια. Όμως έχω αρχίσει να νοσταλγώ τη φωλιά μου, τους παλιούς μου φίλους και την παλιά μου ζωή…Άσε που εδώ κάτω βαρέθηκα να τρώω μόνο φύκια. Μπλιαχ!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ : ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ

Την άλλη μέρα ο Ευτύχης αποφάσισε να μιλήσει σοβαρά στον Τζόι.

-Κοίτα, σε καταλαβαίνω όσο δε φαντάζεσαι και σέβομαι την επιθυμία σου. Το σκέφτηκες καλά;

–Ναι, πρέπει να γυρίσω πίσω.

-Είμαι πολύ λυπημένος τώρα…Είπε το μικρό ψαράκι.

-Και γιατί, παρακαλώ, είσαι λυπημένος; Άκου, έχω να σου προτείνω κάτι, κάτι που θα σε κάνει χαρούμενο ξανά.

-Τι;

–Τι θα έλεγες μια φορά το χρόνο να συναντιόμαστε στην επιφάνεια της θάλασσας, εκεί που είχαμε συναντηθεί για πρώτη φορά; Θα λέμε τα νέα μας κι έτσι δε θα λείπει ο ένας στον άλλον.Συμφωνείς;

–Εντάξει, είπε χαρούμενα ο Ευτύχης,να θυμάσαι ότι είσαι ο πιο καλός μου φίλος και σκούπισε τα δάκρυά του.

Ο γλάρος και το ψαράκι αγκαλιάστηκαν σφιχτά αλλά όχι για τελευταία φορά.

-Να θυμάσαι, σε περιμένω του χρόνου, την ίδια μέρα, στο σημείο μας…Μην ξεχάσεις….

φώναξε ο Τζόι, αποχαιρετώντας έτσι τον καλύτερό του φίλο.

ΤΕΛΟΣ