Nereden Nereye?

İnsanlara güvenir ve fırsat verirseniz kendinizin bile inanamayacağı başarılara imza atabilirsiniz.

Öğretmenliğimin ilk yıllarında dersleri nasıl daha kalıcı ve eğlenceli hale getirebilirim diye düşünürken, bin farklı ders planı yaparken bir yandan da sosyal faaliyetler oluşturup öğrencilerin kendilerini ifade edecekleri farklı bir alan oluşturmaya çalışıyordum.  İfade kanalları arttıkça çok daha fazla öğrenci başarılı olma duygusunu mutluluk ve özgüvenle tadacaktır, düşüncesindeydim hep. Mesleğimin ikinci yılından itibaren çalıştığım okulda bir şiir dinletisi ve bir tiyatro yaptım. Tek başıma yürüttüğüm ilk tiyatro çalışması 5 kişilik bir komediydi. Gönüllü öğrencileri seçmiştim. Aynı zamanda lisanslı sporcu olan Mustafa isimli öğrencim başroldeydi. Çalışmalara katıldığı zamanlarda rolünü çok başarılı oynuyordu ama ne yazık ki temsil günümüz yaklaştıkça Mustafa’nın takım çalışmaları da arttı. İki hafta il dışında olacağını ama rolüne çalışacağını söyledi. Ona güvendiğimi söyleyip çalışmalarda Mustafa’yı idare ettim. İçimde bir şüphe vardı ama olumsuz düşünmeden planımı uyguladım.

Davetiyeler basıldı. Afişler basıldı. Salı günü yapacağımız temsil için Perşembe gününden davetiye ve afişleri dağıtmaya başlayacaktık. Perşembe günü geldi. Ekiple çalıştığımız sırada okul müdürü beni odasına çağırdı. Mustafa  ve antrenörü de odadaydı. Ben özür dileyerek çalışmaya katılacağını sandım ama öyle olmadı. Tiyatro temsiline dört gün kala başrol oyuncum idari izinli oluvermişti! Alt aylık çalışmamız seyirci önüne çıkamayacaktı. Öğretmenler odasında biraz ağladım önce. Bu tepkim geçince Cuma günü son çalışma için toplanacağımızı, Mustafa’nın ekipten “çıkarıldığını” söyleyerek öğrencileri evlerine gönderdim. Mustafa’dan aldığım metinler elimde okulun içinde dolanıyordum. Kendimi çok yalnız bırakılmış ve çaresiz hissediyordum. Başımı kaldırdım ve 10-C sınıfının en ders dinlemeyen, derse katılsın diye soru sorduğumda uykudan sıçrayarak uyanan ihtiyarlar gibi cevap veren öğrencisi Cüneyt karşımda duruyordu. Neredeyse benden daha dertli görünüyordu.

Yıl boyu yatan öğrenciler genellikle okulun son günlerinde genelde aşırı enerjik olurken Cüneyt’in bu üzgün ve umutsuz hali dikkat çekmeyecek gibi değildi. Derdimi unuttum, derdini sordum:

-Hayırdır Cüneyt, Karadeniz’de gemilerin mi battı?

-Hocam ya, çok zayıfım var!

Bir anda biz iki çaresizin yolu boşuna kesişmemiştir, diye düşündüm ve gayet net bir soru daha sordum:

-Edebiyat dersin 3 olsun ister misin?(Notu 45’in altındaydı.)

Gözleri parladı ve evet, dedi heyecanla. Beklediğim cevabı duyunca elimdeki metinleri Cüneyt’in eline tutuşturdum:

-Bu akşam rolünü ezberlemeye başla. Yarınki provada okuyarak yaparsın ama hafta sonu hepsini ezberle, pazartesi günü son prova yapılacak, dedim.

Metinleri aldı ve gitti. Sanırım ikimiz de şoktaydık.

Cuma günü çalışmamız hem çok zevkli hem de çok başarılı geçmişti. Doğrusu Cüneyt’in derin uykulardan uyanıp metin ezberlemesi şöyle dursun, metni doğru okuyabileceğinden bile şüpheliydim. Metnin pek çok yerini ezberlemiş, rolüne hiçbir katkım olmadan adapte olmuştu. Mustafa’nın yerine Cüneyt’i görevlendirdiğimi duyan bütün öğretmen ve öğrenciler bu işin sonunu hüsran olarak görüyordu. Cuma günü yaptığımız prova içimde hayret ve inanç ateşini öyle bir yakmıştı ki bekleyin ve görün, diyordum herkese. Pazartesi günü yaptığımız prova tam bir son provaydı. Bütün öğrencilerim tam bir uyum içindeydi. Nihayet Salı günü geldiğinde herkesin gülmekten kırılıp geçtiği harika bir oyun sergiledik. 5 kişilik oyuncu grubum ve 2 suflörümle sahnede neredeyse profesyonel bir tiyatro sergilemiştik.

Doğru motivasyon aracını bulduğum zaman neler neler yapabileceğimi yaşayarak gördüğüm bu olayın sonunda Mustafa iyi bir sporcu olarak adını duyuramadı ama Cüneyt’in hayatı tamamen değişti. Rize Gençlik ve Spor İl Müdürlüğü Gençlik Merkezi Tiyatro Grubuna katıldı. Turneden turneye Türkiye’yi dolaştı. Büyük oyunlarda önemli roller aldı. Bir oyunundan sonra konuşma fırsatı bulduğumuzda ikimiz de aynı şeyi söyledik:

-Nereden nereye?