YUSUF CUK

Sene 2008.. Erzurum Tekman ilçesi Taşkesen Köyü Şehit Nurullah Saraç ilkokuluna Okulun Öncesi Öğretmeni olarak atandım… Doğuda bir köy okulu… Bütün imkansızlıkları ve en güzel dostlukları yaşadığım  ilk göz ağrım.. Bir sınıfım bile yoktu ama ben çok mutluydum..

Okul bahçesi içinde Halk Eğitim’den kalma  yıllar önce terk edilmiş bir bina vardı ve ben  o  pislik ve fare dolu  yeri tabiri caiz ise Cennete çevirmeyi başardım. Evet belki maaşımın yarısını sınıfıma, öğrencilerime harcıyordum ama  aldığım keyfin maddi hiç bir karşılığı olamazdı.

İkinci senemi çalışıyordum artık  bu güzel okulda… Kasım ayı kış kıyamet… Orada kış çok erken geliyordu. 24 Kasım sabahı öğrencilerim gelmeden sobamı yaktım sınıfımı düzenledim. Yakacak bulmak çok zordu, bir miktar odun almıştım ama bitmek üzereydi o da. Derken öğrencilerim gelmeye başladılar. Yusuf isimli öğrencim elinde kocaman bir tezek ( hayvan pisliği ve saman karışımından oluşturulan ,  yazın kurutulup  kışın  kullanılan  bir yakacak türü ) ile geldi ve dedi ki;

“Öğretmenim bugün Öğretmenler Günüymüş… Bu tezeği onun için size getirdim.”

Hayatım boyunca hiç unutamayacağım bir hediye almıştım… O soğuk kış günlerinde onlar için o kadar kıymetliydi ki… Minik öğrencim kendince en değerli bulduğu şeyi bana hediye etmişti…

Her öğretmenler gününde  gözlerim dolu dolu hatırlarım minik Yusuf’umu…