Tarih:24 Kasım 2018 …

Yer: Hisarcık/Kütahya

2004 yılında göreve başlamış bir İngilizce öğretmeniyim. Üç yıl Kütahya-Merkez’de çalıştıktan sonra, zorunlu hizmet görevimi yapmak üzere Kütahya’nın Hisarcık ilçesinin Dereköy beldesinde görev yapmaya başladım. Üç yıl sonra da Hisarcık-Merkez’e tayinim çıktı. Sekiz yıldır da burada görev yapmaktayım. Yani toplamda 14. yılımı çalışmaktayım.

Malumunuz üzere ülkemizde branş öğretmeni olmak farklıdır. Hele de branşınız İngilizce ise yurdum kırsal kesiminde pek de kaale alınmazsınız. Genelde öğrenciler yıllar sonra Sınıf Öğretmenleri’ni hatırlarlar … Ya da hayatında gerçekten iz bırakmış öğretmenlerini… O yüzden farklıdır Branş Öğretmeni olmak. Biraz daha fazla çaba ister..

Geçtiğimiz 24 Kasım Öğretmenler Günü’nde, yine mesai saatlerinde okulumuza gittik ve okul çıkışında Milli Eğitim Müdürlüğü binası önünde Öğretmenler Günü için Çelenk Sunma Töreni yapılacağına dair bilgilendirildik. Ders bitince koştura koştura Milli Eğitim Müdürlüğü’ne gittim. Herkes çoktan sıra olmuştu bile. Meslektaşlarımla körler sağırlar, birbirini ağırlar hesabında birbirimizin Öğretmenler Günü’nü kutladık. Sonra sıraya geçtik, İstiklal Marşı’mızı okuduk, Çelenk sunduk vr İlçe Milli Eğitim Müdürü’müz kısa bir konuşma yaptı..

Yani her şey öyle sıradan, öyle durağan …

Tören toplamda 7 dakika sürdü ve bitti. Herkes arkasına döndü ve oradan ayrılmaya başladı…

Biraz sonra, yanıma genç bir adam yaklaştı ve “Merhaba hocam!” dedi.

Yüzüne baktım ama tanıyamadım. Tanıdığım hiçbir meslektaşıma benzemiyordu. Bir süre hatırlayabilmek için yüzüne baktıktan sonra, “Affedersiniz ama tanıyamadım” dedim. “Ben Faruk, öğretmenim. 11 yıl önce 8. sınıfta bizi siz okutmuştunuz.” dedi. Hemen tanıdım. Biraz hal hatır sorduktan sonra, “Peki ne işin var burada?” diye sordum. Öğretmen olduğunu, bulunduğum ilçenin bir beldesinde görev yapmakta olduğunu söyledi. Uzandı, elimi öptü. Gözlerimdeki yaşları tutamadım…

Çok sıradan bir anı bu biliyorum. Pek çok öğretmen binlerce öğrenci mezun etti. Hepsi bir yerlerde bir meslekle uğraşıyor elbette. Ama biz öğretmenler oradan oraya savrulurken, çoğunun yıllar sonra nerede olduğundan haberimiz bile olmuyor. Ya da onlar unutuyor bizi, siliyor hafızalarında.

İşte bu sebeptendir ki, bir Öğretmenler Günü’nde bir öğrencimin yine bir Öğretmen olarak yanı başımda durması ve uzanıp elimi öpmesi çok duygulandırdı beni…