YENER’ İN OKUMA SEVİNCİ

        Sene 1990, Ordu’nun Kabataş ilçesi, Alankent İlkokulu’nda görev yapıyordum. ilk kez birinci sınıf okutuyordum.Hem çocuklar hem ben çok heyecanlıydık.Oldukça kalabalık bir sınıftı.

         Öğrencilerimden Yener çok zeki, algısı açık, sevimli bir öğrenciydi.Okumaya ilk o geçti.Henüz, sınıfta okumaya geçen öğrenci yoktu.Tam o sıralarda okulumuzda belirli günler ve haftalarla ilgili bir tören yapılacaktı. Yener’e bir şiir verdim.Bunu çok okuyup ezberlemesini istedim.

  Ertesi Gün Şiiri Çok güzel ezberlemiş olarak geldi.O gün bir eline mikrofon yerine, kalem tutuşturdum.  Şiiri okurken diğer eliyle yapması gereken hareketleri gösterdim, biraz çalıştık.Hepsini çok güzel öğrenmişti.Yapılacak törene hazırdı artık.

      Tören başlamıştı.Sıra Yener’e geldiğinde kürsüye çıktı, önce mikrofonu aldı.Sonra cebinden bir kağıt çıkardı.Şiirini oradan okuyarak söylemeye başladı.Ben karşıdan el kol hareketleriyle şiiri ezbere okuması için işaret ediyordum ama nafile.O şiirini kağıttan okuyarak söyledi ve bitirdi.Tabi İki eli dolu olduğu için öğrettiğim hareketleri yapmadı.Şiirini bitirdi, çok alkış aldı. Sonra koşarak sıraya yanımıza geldi.

      “Oğlum şiirini ne güzel ezberlemiştin niye kağıttan okudun? “diye sordum. Heyecanla “Okumaya geçtiğimi herkes anlasın diye öğretmenim.” cevabını verdi.Kafasını okşadım, birbirimizi sarıldık.Yener amacına ulaşmıştı.

       Onun gözlerindeki o mutluluk hala dün gibi aklımdadır.