άστεγοι σκύλοι μου, Α1 20222

ΑΣΤΕΓΟ ΣΚΥΛΑΚΙ

Κάνει πολύ κρύο έξω. Δεν βρίσκω πουθενά τους γονείς μου. Προσπαθώ να ζεσταθώ αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τα αυτοκίνητα με τρομάζουν και κανείς δε μου δίνει σημασία. Δεν έχω κλείσει μάτι όλη νύχτα. Άρχισε να βρέχει όσο πέρναγε η νύχτα. Το πρωί, άρχισε να χιονίζει! Έβλεπα τα παιδιά που έπαιζαν στο χιόνι και πήγα κι εγώ. Ξαφνικά ένα παιδί ήρθε προς το μέρος μου. Τραβήχτηκα πίσω. Μου έδειξε το κομματάκι ψωμί που κρατούσε στα χέρια του. Με διστακτικές κινήσεις πήγαινα κοντά του. Μου έδωσε το ψωμί και με χάιδεψε. Από τότε η ζωή μου άλλαξε…

Ι. Χ.

Η διαφορετική μέρα

Άλλη μια μέρα αρχίζει και είμαι σίγουρη πως θα είναι ίδια με τις υπόλοιπες. Η ζωή μου έχει χρόνια που είναι έτσι. Όταν ήμουν ακόμα μικρούλα η ιδιοκτήτριά μου με αγαπούσε πολύ! Με έβγαζε βόλτα συχνά και έπαιζε μαζί μου όλη την ώρα.

Μια βροχερή μέρα όμως με έβγαλε, με άφησε για λίγο σε ένα μέρος και δεν ξαναήρθε να με πάρει. Δεμένη σε μια κολόνα και βρεγμένη. Φοβόμουν μόνη μου. Κάθισα στο ίδιο σημείο για μέρες περιμένοντας να γυρίσει αλλά δεν γύρισε ποτέ. Ένας κύριος με βρήκε και μου έβγαλε το λουρί και μου έδωσε φαγητό, αλλά μέχρι και αυτός δεν νοιάστηκε παραπάνω για μένα.

Από τότε τρέχω ελεύθερη στους δρόμους προς αναζήτηση της πρώτης μου ιδιοκτήτριας. Η ζωή μου όμως, μόνο εύκολη δεν είναι. Τις περισσότερες μέρες υποσιτιζόμουν και αν έτρωγα, τρέφομαι με αποφάγια που βρίσκω στα σκουπίδια. Κανείς δεν προσφέρεται να μου δώσει μέχρι και μια μπουκιά. Όλοι με διώχνουν από τα μαγαζιά τους και τα παιδιά με φοβούνται. Μακάρι να μπορούσαν όλα να είναι όπως παλιά.

Θα βρω ποτέ την ιδιοκτήτριά μου; Με ψάχνει εκείνη; Τι λέω! Σιγά μη με ψάχνει. Αυτή με πλήγωσε. Ράγισε την σκυλίσια καρδούλα μου σε δισεκατομμύρια κομμάτια που αρνούνται να ενωθούν. Μέχρι και όταν είμαι χτυπημένη εκείνη σκέφτομαι, ενώ εκείνη πιθανόν να έχει ξεχάσει και την ύπαρξή μου.

Τώρα όμως πρέπει να συνεχίσω την μέρα μου. Ο ήλιος λάμπει και μου χαμογελάει! Τα σύννεφα έχουν κρυφτεί και τα παιδάκια τρέχουν χαρούμενα να φτάσουν στο σχολείο στην ώρα τους. Σήμερα κάτι είναι διαφορετικό. Με βλέπουν με αγάπη στα μάτια τους και με χαϊδεύουν.

Η κυρία που ζει κοντά με το σχολείο με είδε και μου έδωσε τροφή ειδική για μένα! Μέχρι τότε έτρωγα μόνο αποφάγια. Ξαφνικά, με πήρε στην ζεστή αγκαλιά της και με τρυφερότητα με πήγε μέσα στο σπίτι της. Νομίζω βρήκα νέα και καλύτερη ιδιοκτήτρια!

Δ. Ε.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΜΩΣ ΑΣΤΕΓΟΥ ΣΚΥΛΟΥ

Το αφεντικό μου με άφησε πριν λίγες μέρες σε ένα παγκάκι. Ένα παγκάκι που ποτέ δεν είχα ξαναδεί, δεν έμοιαζε με κανένα από αυτά του πάρκου.

Από τότε ζω εκεί, μόνος μου με τη θλίψη να με κυριαρχεί. Δεν είχα κουράγιο να σηκωθώ, δεν είχα όρεξη να φάω, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα παρά μόνο να σκέφτομαι όμως λόγους που μπορεί να με άφησε το αφεντικό μου. Όμως αυτές οι σκέψεις όμως γινόντουσαν ένα κουβάρι στο μυαλό μου που οδήγησαν σε δάκρυα να κυλούν από τα μάτια μου, το σώμα μου να τρέμει και από το κρύο αλλά κυρίως από την πίκρα που μου φόρτωσε ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος.

Α. Μ.

Αδέσποτος σκύλος

Έχει πολύ κρύο. Όλοι με κλοτσούν και με περιφρονούν. Όλοι παριστάνουν ότι δεν με βλέπουν. Με χτυπάνε με κλοτσάνε και με κάνουν να νιώθω σαν σκουπίδι. Τα συναισθήματα μου είναι πολύ μπερδεμένα δεν ξέρω πως να νιώσω. Το αφεντικό μου με άφησε μία μέρα σε μία κούτα και δεν επέστρεψε ποτέ. Τι να απέγινε τελικά; Δεν διαφέρει πολύ ο κρύος και βρόμικος δρόμος από εκείνον. Με χτυπούσε καθημερινά και ποτέ δεν με έβγαζε βόλτα ή έπαιζε μαζί μου. Με είχε μόνιμα κλειδωμένο στο μπαλκόνι με τάιζε ανά τρεις μέρες και όταν ήθελα να του δείξω την χαρά μου εκείνος με χτυπούσε επειδή του λέρωσα το μπαλκόνι. Τώρα νιώθω πιο ευαίσθητος και φοβισμένος. Πριν μου εξασφαλιζόταν το φαγητό και μία υποτυπώδης στέγη. Τώρα κοιμάμαι σε σκαλιά πολυκατοικιών και τρώω μία φορά την εβδομάδα και αυτό από τα σκουπίδια. Εύχομαι να μπορούσαν να γίνουν όλα όπως πριν.

Β. Σ.

Τα συναισθήματα ενός άστεγου σκύλου…

Κυκλοφορώ ολημερίς στους δρόμους αδέσποτος, άστεγος. Κανένας δεν μου δίνει σημασία. Η μόνη σημασία που παίρνω είναι οι βρισιές που ακούω. Έκανα κάτι λάθος; Τους φοβίζω; Μα δεν είμαι τέρας…

Υπάρχουν όμως και οι καλοί που με φροντίζουν και κάνουν ό,τι μπορούν για εμένα, όμως υστερούν των κακών, που με κακοποιούν και με πληγώνουν.

Είναι πολλοί φίλοι μου εδώ έξω στους δρόμους, όλοι στην ίδια κατάσταση με εμένα.

Αναζητώ αγάπη, ζεστασιά και συντροφιά, όπως όλα τα πλάσματα. Θα τα βρω άραγε αυτά κάποτε;

Έχω πια συνηθίσει αυτή την κατάσταση, αλλά φοβάμαι πολύ…

Δ. Χ.

Ένας Άστεγος Σκύλος

Ένας άστεγος σκύλος καθόταν απελπισμένος σε ένα παρκάκι έξω από το σπίτι μου.  Έτσι όπως τον αντίκρισα κατάλαβα ότι δεν ήταν καλά. Πήγα λοιπόν με διστακτικό τρόπο και τον ρώτησα πως τον λένε. Μου απάντησε με στεναχωρημένο ύφος ότι το όνομά του ήταν Rex. Κατάλαβα ότι κάτι του είχε συμβεί. Τότε μου διηγήθηκε όλη την ιστορία του.

‘’Νιώθω χάλια και στεναχωρημένος διότι δεν έχω σπίτι ούτε φαγητό για να ζήσω. Οι περαστικοί με προσπερνάνε με αδιαφορία και μερικά παιδάκια δείχνουν τον φόβο τους τόσο έντονα που με κάνουν να αισθάνομαι πολύ στενάχωρα. Άλλοι πάλι με διώχνουν από κοντά τους γιατί με θεωρούν επικίνδυνο. Μου λείπει η οικογένειά μου. Αναρωτιέμαι τι κακό έχω κάνει και με παράτησαν στον δρόμο. Η βροχή ,το χιόνι  και το κρύο είναι αφόρητο. Μένω  για μέρες νηστικός και χωρίς νερό.  Νιώθω μόνος και απροστάτευτος και πολύ απογοητευμένος από τους ανθρώπους. Γιατί με εγκατέλειψαν και γιατί δεν με αγαπάνε πια; Το μόνο που ζητάω είναι  αγάπη. Δεν αντέχω να ζω στον δρόμο και να μην έχω έναν φίλο που να μπορεί να μου δείξει την αγάπη του.

“Είμαι πιστός φίλος και ποτέ δεν θα προδώσω κανέναν.’’

Τότε  κατάλαβα πως νιώθει ένας άστεγος σκύλος  . Για αυτό όποτε έβρισκα κάποιον στον δρόμο πήγαινα και το βοηθούσα με κάθε τρόπο. Ένα χάδι και ένα πιάτο φαγητό ήταν το λιγότερο που μπορούσα να του προσφέρω.

Α.Γ.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΔΕΣΠΟΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ

Είμαι ένας αδέσποτος σκύλος. Βρέθηκα στον δρόμο αφού η οικογένεια που με είχε υιοθετήσει, κουράστηκε από τις αταξίες και ζημιές που έκανα όταν ήμουν μικρός. Είμαι πλέον μόνος, χωρίς σπίτι και συντροφιά και αισθάνομαι χαμένος. Στις περιπλανήσεις μου, συναντάω μερικούς ανθρώπους με καλή καρδιά που με κοιτάνε με θλίψη και μου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ με το βλέμμα μου, από τα βάθη της ψυχής μου.

Εύχομαι να με υιοθετούσαν. Θα ήμουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όμως, αυτοί απλά λένε: «καημένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί». Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι με λυπόντουσαν. Τώρα είμαι πολύ αδύνατος και αδύναμος και η όψη μου δεν είναι πια όμορφη. Έχω πληγές στο σώμα μου και οι άνθρωποι με διώχνουν με ξύλα, όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά. Κινούμαι με εξαιρετικά μεγάλη δυσκολία.

Σήμερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόμο, με χτύπησε ένα αυτοκίνητο και με τραυμάτισε βαριά στα πόδια. Βρισκόμουν στη διάβαση των πεζών, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεμάτο ικανοποίηση βλέμμα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που δεν του γλίτωσα. Σχεδόν δεν έχω τις αισθήσεις μου και το μόνο πια που έχω να σκεφτώ είναι να κλείσω τα μάτια και να ονειρευτώ ένα σπίτι, μια οικογένεια, ένα απαλό και ζεστό στρωματάκι, φρέσκιες κροκέτες και άπλετη αγάπη. Ζητάω πολλά;

Α.Γ.

Σήμερα είναι μία βροχερή και παγερή μέρα. Δεν έχω πού να πάω, τι να φάω, κρυώνω, πεινάω, πονάω! Όλοι στη γειτονιά με κυνηγάνε, με διώχνουν, δεν  έχει βρεθεί ένας καλός άνθρωπος να μου δώσει έστω τα αποφάγια από το βραδινό του. Όλοι με αποφεύγουν και κάθε φορά που ψάχνω στα σκουπίδια για κανένα κόκαλο φωνάζουν, με λένε κτήνος και άλλα τέτοια και απειλούν πως θα καλέσουν τον ‘’βόγια;’’ ,νομίζω έτσι λέγεται, να  θα ‘ρθει να με πάρει.

Βέβαια και τα σκυλιά δεν πάνε πίσω! Κανένα δεν με θέλει για παρέα και τα σκυλιά των καλών οικογενειών όλο με κοροϊδεύουν, μου λένε: ‘’έλα να πιάσεις το κόκαλο’’ και ‘’μήπως έχασες το δρόμο για το σπίτι;’’.

Αχ δεν ξέρω τι να κάνω, αν συνεχιστεί έτσι αυτή η κατάσταση νομίζω πως θα πεθάνω μέσα στη μέση του δρόμου, θα με μαζεύουν σαν πλαστική σακούλα οι καθαριστές χωρίς κανένα έλεος και το χειρότερο θα πεθάνω ολομόναχος. Μόνος γεννήθηκα και μόνος θα πεθάνω αυτή είναι όλη η αλήθεια, όσο και να μην θέλω να το παραδεχθώ . Μάλιστα να ένα σύμπτωμα της μοναξιάς, μιλάω μόνος μου, θα μου πεις καινούριο είναι, αλλά φυσιολογικό δεν το λες.

Α να το σπίτι της κυρίας Κιλμπερκ! Μα τι ωραίο που είναι! Μακάρι να ήμουν στη θέση του σκύλου της, της Αβάνας,  μα καλά τι όνομα είναι αυτό σαν εκείνο το μπεζ λιβάδι με τα καμπουρωτά ζώα . Αλλά ας με έλεγε και Αθήνα δεν θα με ένοιαζε καθόλου. Γιατί; Γιατί θα άραζα στους μεγάλους καναπέδες και θα κοιμόμουν  όλη μέρα, χωρίς καμιά έγνοια, θα έτρωγα ό,τι τραβάει η ψυχή μου και θα καθόμουν αγκαλιά με τα αφεντικά μου βλέποντας αυτούς τους κυρίους με τις γραβάτες . Αχ τι ωραία ζωή!

Κ.Ν.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΑΣΤΕΓΟΥ ΣΚΥΛΟΥ

Πλέον είμαι μόνος. Ο ιδιοκτήτης μου με παράτησε σε αυτό το χαρτόκουτο και έχω αρχίσει να τα χάνω. Πλέον δυσκολεύομαι να βρω φαγητό και μου λείπουν τα χάδια. Οι περαστικοί που με κοιτάνε με μισό μάτι, με σιχαίνονται. Δεν αντέχω τη νέα μου ζωή . Το χειρότερο όμως, είναι πως έχασα την επαφή μου με τον ιδιοκτήτη μου. Είμασταν πολύ δεμένοι μεταξύ μας και με αγαπούσε. Δε ξέρω τι άλλαξε… Ένα κοριτσάκι ήρθε μια φορά και μου μίλησε. Μου είπε πως είμαι πολύ όμορφος. Αφού μου έδωσε ένα κόκκαλο από μια μπριζόλα έφυγε και δυστυχώς δεν την ξαναείδα. Μακάρι να ξαναεμφανιστεί και να με υιοθετήσει.

Δ.Δ.

ΕΝΑΣ ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ

Μια μέρα, καθώς περπατούσα στη γειτονιά μου, είδα έναν σκύλο. Ήταν πανέμορφος και στεναχωρήθηκα για αυτόν. Αμέσως, έτρεξα στη μητέρα μου, για να της πω να τον υιοθετήσουμε. Μου είπε ναι. Σκέφτηκα πως θα ήταν από τη δική του οπτική γωνία και… Όπως κακοποιούμουν, μια μέρα με πέταξαν έξω στο κρύο και τη βροχή δεμένο με ένα σκοινί σε ένα δέντρο. Μέχρι, που αυτό το καλό αγόρι μου με πήρε και έγινε αφεντικό μου… Με έσωσε!!!

Δ.Ο.

Μην κλείνεις τα μάτια

Είμαι ένα πλασμα που συχνά περνά απαρατήρητο μπροστά σας. Δεν μου δίνει κανείς σημασία και για κάποιους είμαι ένα απλό παράσιτο του δρόμου, που δεν έχει αισθήματα.

Είμαι ένας άστεγος σκύλος. Είμαι σίγουρος πως με έχεις δει κάπου στο δρόμο αλλά και εσύ όπως και άλλοι με αγνόησες. Αυτό το συναίσθημα είναι απαίσιο. Να βλέπεις κάθε μέρα ανθρώπους να περνάν και εσύ να είσαι αόρατος. Κάθε φορά που βλέπω κάποιον να με κοιτάει, να γυρίζει το βλέμμα και να συνεχίζει, νιώθω σαν να σπάει ένα κομμάτι από την καρδιά μου. Σε κοιτάζουν όλοι με λυπηση, όμως δεν κάνουν τιποτα. Αδιαφορούν παντελώς. Αισθάνομαι μεγάλη απόριψη, θλίψη και κατωτερότητα μπροστά τους.

Ανασύρω κάθε ημέρα στην μνήμη μου τον καιρό που είχα όλες τις ανέσεις, δεν μου έλειπε τίποτα. Μέχρι εκείνη την ημέρα. Την ημέρα που ο ιδιοκτήτης μου με έδιωξε από το σπίτι. Με παράτησε δεμένο σε ένα στενό, σκοτεινό και βρωμερό. Γεμάτο σκουπίδια. Σαν να ήμουν ένα από αυτά. Δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί.

Όχι όμως. Εχω και εγώ ψυχή, συναιθήματα και δικαίωμα στην  ζωή, στο σπίτι, στην φροντίδα…

Για αυτό την επόμενη φορά που θα δεις ένα άστεγό σκύλο, μην κλείσεις τα μάτια. Που ξέρεις, μπορεί να είμαι εγώ και να σε χρειάζομαι. Μόνο μπες στη θέση μου και σκέψου :

Εσύ πως θα ένιωθες;

Η αδιαφορία είναι έγκλημα

Η προσφορά είναι αναγκαία

Γ.Μ.