Bir gün bir kurbağa ile bir kelebek yumurtası çatlamış. Kurbağa yumurtasından iribaş kelebekten de bir tırtıl çıkmış. İkisi de çok yakın arkadaş olmuş. İribaş büyümüş kurbağa olmuş(tam olarak değil, bir iki aşama kalmış), tırtıl da büyümüş.

Her gün küçük iribaş, tırtılı görür onu hayranlıkla izlermiş. Onun güzel olmayışı iribaşı çok sevindirir, yalnız olmadığını hissettirirmiş. Bir gün onu suyun altındaki evine davet etmek istemiş ancak tırtıl gelmeyeceğini söylemiş. Bunun üzerine iribaş çok sinirlenmiş tırtıla karşı büyük bir öfke beslemeye başlamış. Fakat yine de hiçbir şey yapamıyormuş.

Tırtılı bir yaprak yardımıyla suya düşürmeyi denemiş ancak bunu fark eden küçük tırtıl koşarak kozasına girmiş. Girdiği o şeyden uzun süre çıkmayınca iribaş tırtılın öldüğünü sanmış. Buna çok üzülmüş her ne kadar tırtıla sinirlense de o iribaşın tek ve en iyi arkadaşıymış. Uzun zamanlar boyunca yalnız kalan iribaş çok pişmanmış ve tırtılı çok özlüyormuş.

Yalnız geçen onca günden sonra iribaş büyümüş ve bir kurbağaya dönüşmüş. Öyle büyük bir kurbağaymış ki çok yükseklere zıplayabilirmiş. Yine böyle bir gün birden “hırş-hırş” diye bir ses çıkmış. Kurbağa sesin geldiği yöne doğru bakmış. Eski arkadaşı tırtılın olduğu şey hareket ediyormuş sabırla ve merakla beklemiş. Bir süre sonra içinden güzeller güzeli bir kelebek çıkmış. Kurbağa çok şaşırmış, onu gören kelebek durumu kurbağaya anlatmış. Kurbağa ne kadar arkadaşını tekrar gördüğüne sevinse de onun güzelliğini çok kıskanmış. Gün geçtikçe kelebeği görmek istememeye başlamış

Bir gün kurbağanın aklına çok hain bir plan gelmiş. Kelebeği çağırmış ve şöyle demiş:

-Benim dilim çok uzun sana göstereyim mi?

-Olur, demiş kelebek.

Kurbağa bir anda sıçrayarak kelebeği yakalamış. Hızla mideye indirmiş. Ancak tekrardan ve bu sefer sonsuza dek yalnız kalmış. Kıskançlığının cezasını yalnızlıkla çekmiş.

                 – SON –